Είναι δύσκολη έως ακατόρθωτη η προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ στην πραγματικότητα, που αποτελεί προϋπόθεση για την ανάπτυξη.

Πόσο κόστισε το ταξίδι του Ν. Παππά και των συμβούλων του στη Γαλλική Γουινέα;

Η κυβέρνηση υπογράφει καταστροφικές για την οικονομία δεσμεύσεις για πλεονάσματα 3,5%.

Δεν υπάρχει βασιλική οδός για έξοδο της χώρας από το τέλμα του χρέους, απλώς υπάρχουν καλύτεροι δρόμοι από αυτούς που ακολουθεί η κυβέρνηση.

 Οι πρόσφυγες μπορεί να φύγουν, αλλά όχι το αίτημα για μονιμότητα.

«Πότε προσβάλλεται η κυριαρχία ενός κράτους; Οταν έχει φθηνό δάνειο από τους εταίρους ή όταν έχει ακριβό δάνειο από την αγορά;»

Τελικώς ήταν οι «αναδιανεμητές» που μας έφαγαν τις συντάξεις.

Eτοιμάζεται η κυβέρνηση να εξανεμίσει πάλι το αποθεματικό που έχει (1 δισ.) στο τέλος του έτους για να δώσει βοήθημα που θα βαφτίσει «13η σύνταξη» ενώ οι αγρότες θα συνεχίσουν να πληρώνουν υψηλό ΦΠΑ και τα παιδάκια θα μένουν δύο χρόνια εκτός βρεφονηπιακών σταθμών;

Ένα ακόμη επικοινωνιακό κόλπο της κυβέρνησης στο οποίο –με κατανόηση και με κρυφό γέλωτα– συμμετέχουν και οι δανειστές.

Ποιος θυμάται την οργή όταν οι μικρότερες αυξήσεις των συντάξεων ήταν μόλις 30 ευρώ τον μήνα;

Πώς τόσοι άνθρωποι ασπάστηκαν αυτούς τους παραλογισμούς, με αποκορύφωμα το σόου Αρτέμης Σώρρας;

 Εκεί που όλοι ήθελαν μεγαλύτερα ελλείμματα, τώρα πανηγυρίζουν για τα πλεονάσματα...

Η χώρα χρειάζεται μόνο ένα σχέδιο. Την απελευθέρωση της οικονομίας.

Ο Γερούν Ντάισεμπλουμ δεν πήρε χαμπάρι πως και γιατί χρεοκόπησαν κάποιες χώρες στην ζώνη του ευρώ...

Αρκεί βεβαίως να αδράξουμε την ευκαιρία, που σημαίνει να κλείσει η αξιολόγηση, να νιώσουν ασφαλείς οι εταιρείες να επενδύσουν εδώ, να προσλάβουν κόσμο, για να αντιστραφεί η πορεία.

Πολιτική διαπραγμάτευση χωρίς οικονομική λογική.

Ο δρόμος προς τη δραχμή θα είναι αναγκαστικά δρόμος προς τη δουλεία. Δεν θα υπάρχει δημοκρατική κυβέρνηση που θα μπορέσει να χειριστεί μια τέτοια εθνική καταστροφή.

Γιατί να έχει χαμηλότερους συντελεστές ΦΠΑ στα νησιά και όχι στα όρη και στα λαγκάδια;

 Οι δαπάνες του προϋπολογισμού από 48 δισ. το 2004, ανήλθαν στα 78 δισ. το καταστροφικό 2009.

Ξέρουμε ότι τα συνδικάτα δεν θέλουν τις αποκρατικοποιήσεις και συζητάμε διαρκώς ότι οι εργαζόμενοι δεν θέλουν να χάσουν τη βολή τους. Αναρωτηθήκαμε ποτέ αν οι μεγαλοεπιχειρηματίες της χώρας –και δη αυτοί που έχουν δεσπόζουσα θέση στην αγορά– τις θέλουν;