Εκεί που όλοι ήθελαν μεγαλύτερα ελλείμματα, τώρα πανηγυρίζουν για τα πλεονάσματα...

Η χώρα χρειάζεται μόνο ένα σχέδιο. Την απελευθέρωση της οικονομίας.

Ο Γερούν Ντάισεμπλουμ δεν πήρε χαμπάρι πως και γιατί χρεοκόπησαν κάποιες χώρες στην ζώνη του ευρώ...

Αρκεί βεβαίως να αδράξουμε την ευκαιρία, που σημαίνει να κλείσει η αξιολόγηση, να νιώσουν ασφαλείς οι εταιρείες να επενδύσουν εδώ, να προσλάβουν κόσμο, για να αντιστραφεί η πορεία.

Πολιτική διαπραγμάτευση χωρίς οικονομική λογική.

Ο δρόμος προς τη δραχμή θα είναι αναγκαστικά δρόμος προς τη δουλεία. Δεν θα υπάρχει δημοκρατική κυβέρνηση που θα μπορέσει να χειριστεί μια τέτοια εθνική καταστροφή.

Γιατί να έχει χαμηλότερους συντελεστές ΦΠΑ στα νησιά και όχι στα όρη και στα λαγκάδια;

 Οι δαπάνες του προϋπολογισμού από 48 δισ. το 2004, ανήλθαν στα 78 δισ. το καταστροφικό 2009.

Ξέρουμε ότι τα συνδικάτα δεν θέλουν τις αποκρατικοποιήσεις και συζητάμε διαρκώς ότι οι εργαζόμενοι δεν θέλουν να χάσουν τη βολή τους. Αναρωτηθήκαμε ποτέ αν οι μεγαλοεπιχειρηματίες της χώρας –και δη αυτοί που έχουν δεσπόζουσα θέση στην αγορά– τις θέλουν;

Αν δεν έμπαινε στον δοκιμαστικό σωλήνα, η εναλλακτική λύση ήταν να γίνει Βενεζουέλα, και ίσως χειρότερα.

H χώρα έχει πρωτίστως πρόβλημα παραγωγής και δευτερευόντως διανομής των συντάξεων.

Η δομή της κρατικής επιδότησης στο ασφαλιστικό είναι αντίστροφα προοδευτική.

  Ολες οι επενδύσεις στην Ελλάδα ρυπαίνουν και υπόλοιπες βρίσκονται σε αρχαιολογικούς χώρους.

Το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας δεν είναι τα χαρτιά με τα οποία συναλλάσσεται.

Τάσος Γιαννίτσης: Ανάπτυξη χωρίς λύση του ασφαλιστικού δεν υπάρχει.

Ο κατάλογος των αιτημάτων τους εμπεριέχει άδικα που καρπώνονται εκβιάζοντας το κοινωνικό σύνολο.

Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει το παραμικρό σχέδιο οικονομικής πολιτικής· παλαιάς ή νέας.

Με τον φόρο στις συναλλαγές η κυβέρνηση εμφανίζεται και πάλι όμηρος των συνθημάτων της.

Η Ελλάδα έχει μακρά ιστορία ανάπτυξης. Τις δεκαετίες 1950-1960, αλλά και 1995-2007, όχι μόνο δεν ήταν ο ασθενής της Ευρώπης, αλλά το αναπτυξιακό θαύμα της.

Τα στελέχη αυτής της κυβέρνησης (εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων) ουδέν κατανοούν από τη λειτουργία της οικονομίας στο σύγχρονο περιβάλλον, και δεν θέλουν τίποτε να μάθουν.