Να συζητήσουμε το χρέος, αλλά πρέπει επιτέλους κάτι να συζητήσουμε στα σοβαρά· με αριθμούς και όχι με ανόητα συνθήματα.

Πολλά από τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας επιμένουν γιατί τα προηγούμενα χρόνια έγινε πολύ καλή διαπραγμάτευση του μνημονίου.

Ολοι μέχρι σήμερα διδαχθήκαμε ότι τα εισοδήματα είναι ανεξάρτητα της παραγωγής και γι' αυτό τα άλλα μεγέθη της οικονομίας (όπως τα ισοζύγια εξωτερικών συναλλαγών) ποτέ δεν έπαιξαν στον δημόσιο διάλογο.

Τα δανεικά -ακόμη κι αν δεν τα πληρώσουμε- δεν είναι άπειρα. Και ειδικά αν δεν τα πληρώσουμε θα κοπούν αμέσως, ενώ εμείς θα συνεχίσουμε να χρειαζόμαστε επιπλέον 16 δισ. για να πορευόμαστε έστω φτωχικά λόγω Μνημονίου.

Τι θα γίνει λοιπόν το πρωί της 7ης Μαΐου, την επομένη δηλαδή των πρόωρων και άκαιρων εκλογών;

Η χώρα συσσώρευσε ένα δυσθεώρητο χρέος ακολουθώντας ελλειμματικές πολιτικές σε όλη την περίοδο της μεταπολίτευσης. Το κράτος δανειζόταν λεφτά και τα μοίραζε δεξιά κι αριστερά, υπό τις επευφημίες και την πίεση των ΜΜΕ.

Γιατί, δηλαδή, είναι αναπτυξιακό να παίρνουν πλασματικές υπερωρίες οι δημόσιοι υπάλληλοι, μόνο και μόνο για να «πέφτουν τα λεφτά στην οικονομία» και δεν είναι οικονομικώς ορθό να δαπανώνται δεκάδες εκατομμύρια στις εκλογές;

Σε ένα κράτος που μοίραζε λεφτά, όχι ανάλογα με τις ανάγκες, ούτε με κάποιο σχεδιασμό, όλοι ήξεραν πως η επιβίωση ή ο πλουτισμός δεν έχει σχέση με την δουλειά.

Δυστυχώς, δεν υπάρχουν ούτε μαγικές συνταγές ούτε ιδανικοί μάγειρες για να κάνουν ροστ-μπιφ χωρίς μοσχαράκι.

Οι αγρότες έχουν ευθύνες. Αν μη τι άλλο, πρέπει να κάνουν συνεταιρισμούς που να δουλεύουν.

Η επιστροφή στην δραχμή δεν θα είναι προς όφελος των ασθενεστέρων ούτε καν των πλουσιοτέρων. Θα είναι ανακατανομή υπέρ των αετονύχηδων, αυτών δηλαδή που μας οδήγησαν ώς εδώ.

Οσοι σιτίζονται από τα προνόμια του κράτους έχουν δύο επιχειρήματα. Το πρώτο είναι ότι σιτίζονται για το καλό του λαού.

Αν δεν απελευθερωθεί η οικονομία σε δύο χρόνια θα είμαστε στο ίδιο έργο θεατές: περικοπές, εμπρησμοί, δάκρυα και συμψηφισμοί. Μέχρι να γίνουμε πραγματικά Βουλγαρία. Αν προκάνουμε δηλαδή, διότι οι γείτονες προχωρούν ταχύτατα στην απελευθέρωση της οικονομίας τους και σε λίγο θα παρακαλάμε να γίνουμε Βουλγαρία.

Αν ελλοχεύει ο κίνδυνος κοινωνικών ταραχών στην Ευρώπη, τότε αυτό είναι ένας ακόμη λόγος για να αποστειρωθεί η «πηγή του κακού».

Δυστυχώς οι «αντιστασιακοί» ξοδεύουν τα πολιτικά τους επιχειρήματα για να ικανοποιήσουν παλιά γινάτια και να κυνηγούν χίμαιρες, αντί να συζητούν το δίκαιο μερτικό της επόμενης μέρας.

Η νέα αλήθεια, λοιπόν, ειπωμένη πολλές φορές από τα κανάλια είναι ότι το Μνημόνιο έφερε την ύφεση και όχι ότι η ύφεση (μαζί με την κακοδιαχείριση των προηγούμενων χρόνων) έφερε το Μνημόνιο.

Γιατί η τρόικα ασχολείται με τα δικά μας 863 ευρώ του κατώτατου μισθού, και όχι με τα 1.462 ευρώ που είναι ο κατώτατος μισθός στην Ιρλανδία;

Τώρα πληρώνουμε αυτό λοιπόν δεν κάναμε την περίοδο της υψηλής -έστω με πήλινα πόδια- ανάπτυξης.

Η ομιλία του κ. Κώστα Σημίτη στο Βερολίνο.

Aκόμη και αν η Ελλάδα (προφανώς υπό την καθοδήγηση κάποιου κομαντάντε) μπορεί να «πνίξει τον καπιταλισμό-ελέφαντα» οι Ελληνες ερωτήθηκαν αν θέλουν να γίνουν παρανάλωμα για να ικανοποιηθούν παλιά αριστερά γινάτια;