Επειδή η «σωστή διαπραγμάτευση» δεν είναι ακριβής επιστήμη αφήνει πολύ χώρο σε αντιπολιτευτική σπέκουλα.

Οι πόλεις μας χρειάζονται ανακατασκευή. Πρέπει να γίνουν βιώσιμες.

Είμαστε πρόθυμοι να πιστέψουμε οποιαδήποτε ανοησία προκειμένου να μην κάνουμε αυτό που πρέπει.

Στη Γερμανία, βαρέθηκαν να ακούν και να μιλούν για την Ελλάδα.

Μπήκαμε στην κρίση σίγουροι ότι δεν μάς αγγίξει και τώρα αναρωτιόμαστε πως και γιατί ζούμε τις επιπτώσεις της.

Η κατάσταση είναι χαοτική. Η Ελλάδα, ξεροκέφαλα, επιμένει να βρίσκεται στο επίκεντρο. Εκεί, ως γνωστόν, συμβαίνουν ατυχήματα.

Ολα τα μέτρα του μνημονίου για τον εξορθολογισμό της φαρμακευτικής δαπάνης συνάντησαν τη λυσσαλέα αντίδραση των επαγγελματιών της «ευαισθησίας» και των επαγγελματιών (σκέτο) που πλούτιζαν από το προηγούμενο σύστημα της σπατάλης.

Κανείς δεν πρόκειται να ξυπνήσει ένα πρωί και να μας δείξει την έξοδο από την ευρωζώνη. Θα βγούμε μόνοι μας. Σιγά σιγά...

Αυτή η χώρα δεν έλυσε πολλά προβλήματα διότι ποινικοποιήθηκαν οι σκέψεις και οι μελέτες.

Δεν υπάρχουν αριστερές ή δεξιές απαντήσεις στην κατάσταση που βρισκόμαστε· όπως δεν υπάρχουν αριστερές ή δεξιές απαντήσεις στους φυσικούς νόμους. Μόνο σε ό,τι αφορά τις επιπτώσεις της κρίσης ή του οικονομικού αποτελέσματος συνολικότερα.

Θυμάται κανείς την διαφήμιση της ΝΔ με τα «παπαγαλάκια» και κυρίως τι έλεγαν αυτά;

Να συζητήσουμε το χρέος, αλλά πρέπει επιτέλους κάτι να συζητήσουμε στα σοβαρά· με αριθμούς και όχι με ανόητα συνθήματα.

Πολλά από τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας επιμένουν γιατί τα προηγούμενα χρόνια έγινε πολύ καλή διαπραγμάτευση του μνημονίου.

Ολοι μέχρι σήμερα διδαχθήκαμε ότι τα εισοδήματα είναι ανεξάρτητα της παραγωγής και γι' αυτό τα άλλα μεγέθη της οικονομίας (όπως τα ισοζύγια εξωτερικών συναλλαγών) ποτέ δεν έπαιξαν στον δημόσιο διάλογο.

Τα δανεικά -ακόμη κι αν δεν τα πληρώσουμε- δεν είναι άπειρα. Και ειδικά αν δεν τα πληρώσουμε θα κοπούν αμέσως, ενώ εμείς θα συνεχίσουμε να χρειαζόμαστε επιπλέον 16 δισ. για να πορευόμαστε έστω φτωχικά λόγω Μνημονίου.

Τι θα γίνει λοιπόν το πρωί της 7ης Μαΐου, την επομένη δηλαδή των πρόωρων και άκαιρων εκλογών;

Η χώρα συσσώρευσε ένα δυσθεώρητο χρέος ακολουθώντας ελλειμματικές πολιτικές σε όλη την περίοδο της μεταπολίτευσης. Το κράτος δανειζόταν λεφτά και τα μοίραζε δεξιά κι αριστερά, υπό τις επευφημίες και την πίεση των ΜΜΕ.

Γιατί, δηλαδή, είναι αναπτυξιακό να παίρνουν πλασματικές υπερωρίες οι δημόσιοι υπάλληλοι, μόνο και μόνο για να «πέφτουν τα λεφτά στην οικονομία» και δεν είναι οικονομικώς ορθό να δαπανώνται δεκάδες εκατομμύρια στις εκλογές;

Σε ένα κράτος που μοίραζε λεφτά, όχι ανάλογα με τις ανάγκες, ούτε με κάποιο σχεδιασμό, όλοι ήξεραν πως η επιβίωση ή ο πλουτισμός δεν έχει σχέση με την δουλειά.

Δυστυχώς, δεν υπάρχουν ούτε μαγικές συνταγές ούτε ιδανικοί μάγειρες για να κάνουν ροστ-μπιφ χωρίς μοσχαράκι.