«Τα λεφτά πάνε στις τράπεζες», λένε, «και όχι στην οικονομία». Λες και οι τράπεζες είναι νησιά του Ειρηνικού ξέχωρα από την οικονομία.

Οι περικοπές που αποφασίστηκαν δεν ήταν αυτές που έπρεπε να γίνουν. Ηταν αυτές που αναγκαστήκαμε να κάνουμε.

Το επιχείρημά μας είναι ότι «δεν αντέχουμε». Το επιχείρημά τους είναι «δεν δίνουμε άλλα λεφτά».

Το κράτος πρέπει να γίνει πλεονασματικό και κυρίως η χώρα πρέπει να προχωρήσει σε διαρθρωτικές αλλαγές που θα κάνουν την δημοσιονομική προσαρμογή βιώσιμη.

Οι αντικυκλικές πολιτικές προϋποθέτουν ολόκληρους κύκλους και ουχί ημικύκλια που υποστηρίζουν οι εγχώριοι θεωρητικοί.

Η κρίση δεν πρέπει επ’ ουδενί να γίνει εφαλτήριο ανακατανομής εισοδημάτων υπέρ των εχόντων και κατεχόντων.

Υπάρχει κάτι χειρότερο από την Ελλάδα που έγινε «πειραματόζωο». Να μην γινόταν...

Το βασικό πρόβλημα με τον ανατολίτικο τρόπο αντιμετώπισης των προβλημάτων είναι ότι δεν αφήνει χρόνο να συζητηθεί το πραγματικό ζήτημα, δηλαδή ποια είναι η δικαιότερη κατανομή των βαρών της κρίσης.

Αν είχε απελευθερωθεί η αγορά ο σημερινός λογαριασμός περικοπών δεν θα ήταν τόσο βαρύς. Μπορεί όμως να γίνει τώρα.

Οι αριθμοί, λόγω των οριζόντιων περικοπών, βελτιώνονται αλλά οι βαθιές παθογένειες του συστήματος παραμένουν ανέπαφες.

Δεν μετείχαν όλοι οι Ελληνες στο «πάρτι» των προμηθειών, αλλά όλοι επωφεληθήκαμε με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο από τη φούσκα της α λα ελληνικά ανάπτυξης.

H συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής αστικής τάξης είναι εσωστρεφής.

Σαν φοιτητές πορευόμασταν τα τρία τελευταία χρόνια. Μετά από κάθε εξεταστική της τρόικας (και τη σχετική διαπραγμάτευση για «να περάσουμε το εξάμηνο»), ακολουθούσε μια περίοδος ανεμελιάς.

Η συζήτηση περί αναγκών που περιφέρεται στα διυπουργικά είναι ατελέσφορη. Κάθε δαπάνη του κράτους είναι αναγκαία.

Οι θεσμικές μεταρρυθμίσεις -παρ' όλο που δεν διορθώνουν άμεσα τους αριθμούς, όπως οι οριζόντιες περικοπές- είναι το μόνο που μας απέμεινε. Και ως διέξοδος από την κρίση και ως χαρτί διαπραγμάτευσης.

Επειδή η «σωστή διαπραγμάτευση» δεν είναι ακριβής επιστήμη αφήνει πολύ χώρο σε αντιπολιτευτική σπέκουλα.

Οι πόλεις μας χρειάζονται ανακατασκευή. Πρέπει να γίνουν βιώσιμες.

Είμαστε πρόθυμοι να πιστέψουμε οποιαδήποτε ανοησία προκειμένου να μην κάνουμε αυτό που πρέπει.

Στη Γερμανία, βαρέθηκαν να ακούν και να μιλούν για την Ελλάδα.

Μπήκαμε στην κρίση σίγουροι ότι δεν μάς αγγίξει και τώρα αναρωτιόμαστε πως και γιατί ζούμε τις επιπτώσεις της.