Ο έσχατος λαϊκισμός της χώρας είναι ο αντιμνημονιακός.

Κληροδοτούμε στη νέα γενιά ένα τεράστιο δημόσιο χρέος και χωρίς τις επενδύσεις που θα βοηθήσουν στην αποπληρωμή του.

Η αναπαραγωγή του χρεοκοπημένου μοντέλου σε χαμηλότερα επίπεδα δημιουργεί νεόπτωχους χωρίς ελπίδα.

Η Ελλάδα δεν ξαναγίνεται «ειδική περίπτωση». Παραμένει τέτοια διότι αναπαράγει τις παθογένειες του παρελθόντος.

Προς το παρόν τουλάχιστον και παρά την κρίση, η Ελλάδα παίρνει και δεν δίνει.

Στην οικονομία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Ολα -ακόμη και η μετανάστευση- προσαρμόζονται αργά ή γρήγορα στις παραγωγικές δυνατότητες κάθε χώρας.

Οσοι νομίζουν ότι θα βγούμε στις αγορές για να σκορπάμε λεφτά σε εξωτικά επιδόματα και να παράγουμε συνταξιούχους κάτω των πενήντα ετών, καλά είναι να το ξανασκεφτούν...

Συνεχίζουμε να πορευόμαστε προς τα εκεί που δεν θέλουμε να βρεθούμε, γιατί δεν αποφασίζουμε να χαράξουμε πορεία φιλελευθεροποίησης της οικονομίας.

Μόλις θα πάψει να υπάρχει Μνημόνιο, θα καταλαγιάσουν τα αντιμνημονιακά πάθη και θα στρωθούν οι πολιτικές δυνάμεις να βοηθήσουν στη δημιουργία μιας παραγωγικής οικονομίας;

Δεν εκτελείται κάποιο μεγάλο σχέδιο που κρατά την Ελλάδα στάσιμη. Υπάρχουν μόνο μικρά κατεστημένα, μικρές φιλοδοξίες, μικρές ίντριγκες, που σε διάφορους τομείς κλείνουν τον δρόμο στους νέους προς όφελος εκείνων που κατέχουν τα πόστα.

Το τραγικό περιστατικό στο Περιστέρι ανέδειξε στον δημόσιο διάλογο λυρισμό, θυμό, ύβρεις, και δύο προτάσεις: «Ξύλο στους ελεγκτές», «δωρεάν μετακίνηση επιβατών»

Όσο προσπαθούμε να συντηρήσουμε το παλιό μοντέλο τόσο αυτό θα προσαρμόζεται στα παραγωγικά κυβικά του.

Προς τι ο τριετής κουρνιαχτός με το «δεν χρωστάμε, δεν πληρώνουμε»; Ετσι κι αλλιώς και χρωστάμε και δεν πληρώνουμε και δανειζόμαστε επιπλέον...

Διαβάζουμε «μεταφράσεις» του εγγράφου του ΔΝΤ, που ακούγονται όμορφα στα αυτιά μας.

Η καθαρά οικονομική λογική προϋπέθετε άμεση αναδιάρθρωση του χρέους. Η ακόμη καθαρότερη θα επέβαλε την άμεση χρεοκοπία και έξοδο της Ελλάδος από το ευρώ, παρά τις καταστροφικές κοινωνικές επιπτώσεις.

Η απελευθέρωση της ελληνικής οικονομίας είναι το μεγάλο έλλειμμα στην τρίχρονη προσπάθεια ανάταξης της χώρας.

Το πρόβλημα με τον Λαλάκη δεν συνίσταται στο γεγονός ότι είναι «εισαγόμενος». Συνίσταται στο γεγονός ότι δεν είναι «εξαγόμενος». Καταλήγει στο ταμείο ανεργίας όχι γιατί φοράει «πουκαμισάκι εισαγωγής», αλλά γιατί δεν πούλησε μήλα, κρόκο, κρασί, φάβα Σαντορίνης, software στο εξωτερικό.

Το κομματικό κράτος επελαύνει και συγκυβερνώντες λαϊκίζουν με «κόκκινες γραμμές» των απολύσεων στο Δημόσιο, αντί να τις θέτουν εκεί που πρέπει, δηλαδή στην αναβίωση του κομματικού κράτους.

Η απελευθέρωση της οικονομίας, η θέσπιση διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων δεν θα βοηθήσουν μόνο την ανάκαμψη. Θα ενισχύσουν και τη διαπραγμάτευση που έχουμε μπροστά μας.

Οι συνεταιριστικές τράπεζες μπορούν να γίνουν φύτρα ανάπτυξης για τις τοπικές κοινωνίες.