Δεν εκτελείται κάποιο μεγάλο σχέδιο που κρατά την Ελλάδα στάσιμη. Υπάρχουν μόνο μικρά κατεστημένα, μικρές φιλοδοξίες, μικρές ίντριγκες, που σε διάφορους τομείς κλείνουν τον δρόμο στους νέους προς όφελος εκείνων που κατέχουν τα πόστα.

Το τραγικό περιστατικό στο Περιστέρι ανέδειξε στον δημόσιο διάλογο λυρισμό, θυμό, ύβρεις, και δύο προτάσεις: «Ξύλο στους ελεγκτές», «δωρεάν μετακίνηση επιβατών»

Όσο προσπαθούμε να συντηρήσουμε το παλιό μοντέλο τόσο αυτό θα προσαρμόζεται στα παραγωγικά κυβικά του.

Προς τι ο τριετής κουρνιαχτός με το «δεν χρωστάμε, δεν πληρώνουμε»; Ετσι κι αλλιώς και χρωστάμε και δεν πληρώνουμε και δανειζόμαστε επιπλέον...

Διαβάζουμε «μεταφράσεις» του εγγράφου του ΔΝΤ, που ακούγονται όμορφα στα αυτιά μας.

Η καθαρά οικονομική λογική προϋπέθετε άμεση αναδιάρθρωση του χρέους. Η ακόμη καθαρότερη θα επέβαλε την άμεση χρεοκοπία και έξοδο της Ελλάδος από το ευρώ, παρά τις καταστροφικές κοινωνικές επιπτώσεις.

Η απελευθέρωση της ελληνικής οικονομίας είναι το μεγάλο έλλειμμα στην τρίχρονη προσπάθεια ανάταξης της χώρας.

Το πρόβλημα με τον Λαλάκη δεν συνίσταται στο γεγονός ότι είναι «εισαγόμενος». Συνίσταται στο γεγονός ότι δεν είναι «εξαγόμενος». Καταλήγει στο ταμείο ανεργίας όχι γιατί φοράει «πουκαμισάκι εισαγωγής», αλλά γιατί δεν πούλησε μήλα, κρόκο, κρασί, φάβα Σαντορίνης, software στο εξωτερικό.

Το κομματικό κράτος επελαύνει και συγκυβερνώντες λαϊκίζουν με «κόκκινες γραμμές» των απολύσεων στο Δημόσιο, αντί να τις θέτουν εκεί που πρέπει, δηλαδή στην αναβίωση του κομματικού κράτους.

Η απελευθέρωση της οικονομίας, η θέσπιση διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων δεν θα βοηθήσουν μόνο την ανάκαμψη. Θα ενισχύσουν και τη διαπραγμάτευση που έχουμε μπροστά μας.

Οι συνεταιριστικές τράπεζες μπορούν να γίνουν φύτρα ανάπτυξης για τις τοπικές κοινωνίες.

Αν δεν σώσουμε εμείς την οικονομίας μας, κανείς δεν πρόκειται να την σώσει.

Σε περιόδους κρίσης η πολιτική δεν μπορεί να γεννήσει λεφτά. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να κατανείμει δικαίως ή αδίκως το βάρος της χρεοκοπίας.

Το σύστημα κάθεται όλο και πιο χαμηλά προκειμένου να μείνει ανέπαφο στις δομές του.

Οι γενιές της βολής και της αριστεροδεξιάς συντήρησης έφτιαξαν ένα σύστημα που αντί να εξάγει προϊόντα εξάγει παραγωγούς.

Οι μόνες επενδύσεις που θεωρούνται οικολογικά αποδεκτές και εργασιακά ανεκτές είναι η δημιουργία νέων κρατικών οργανισμών.

Η ανάπτυξη δεν θα έρθει ταΐζοντας τις παλιές αντιπαραγωγικές δομές. Χρειάζονται νέες, αυτές που οι βολεμένοι του συστήματος (επιχειρηματίες, συντεχνίες, πολιτικοί κ.λπ.) δεν αφήνουν να δημιουργηθούν.

«Το λάθος, αγαπητέ μου Βρούτε, δεν είναι στ’ αστέρια ούτε στους πολλαπλασιαστές, αλλά μέσα μας, στις δομές της ελληνικής οικονομίας».

Αν συνεχίσουμε έτσι μετά τρία χρόνια θα διαπιστώσουμε εμπειρικά ότι ο πολλαπλασιαστής δεν θα είναι καν 1,7.

Της αντιπαραγωγικής οικονομίας, οι πολλαπλασιαστές της φταίνε...