Η απελευθέρωση της ελληνικής οικονομίας είναι το μεγάλο έλλειμμα στην τρίχρονη προσπάθεια ανάταξης της χώρας.

Το πρόβλημα με τον Λαλάκη δεν συνίσταται στο γεγονός ότι είναι «εισαγόμενος». Συνίσταται στο γεγονός ότι δεν είναι «εξαγόμενος». Καταλήγει στο ταμείο ανεργίας όχι γιατί φοράει «πουκαμισάκι εισαγωγής», αλλά γιατί δεν πούλησε μήλα, κρόκο, κρασί, φάβα Σαντορίνης, software στο εξωτερικό.

Το κομματικό κράτος επελαύνει και συγκυβερνώντες λαϊκίζουν με «κόκκινες γραμμές» των απολύσεων στο Δημόσιο, αντί να τις θέτουν εκεί που πρέπει, δηλαδή στην αναβίωση του κομματικού κράτους.

Η απελευθέρωση της οικονομίας, η θέσπιση διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων δεν θα βοηθήσουν μόνο την ανάκαμψη. Θα ενισχύσουν και τη διαπραγμάτευση που έχουμε μπροστά μας.

Οι συνεταιριστικές τράπεζες μπορούν να γίνουν φύτρα ανάπτυξης για τις τοπικές κοινωνίες.

Αν δεν σώσουμε εμείς την οικονομίας μας, κανείς δεν πρόκειται να την σώσει.

Σε περιόδους κρίσης η πολιτική δεν μπορεί να γεννήσει λεφτά. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να κατανείμει δικαίως ή αδίκως το βάρος της χρεοκοπίας.

Το σύστημα κάθεται όλο και πιο χαμηλά προκειμένου να μείνει ανέπαφο στις δομές του.

Οι γενιές της βολής και της αριστεροδεξιάς συντήρησης έφτιαξαν ένα σύστημα που αντί να εξάγει προϊόντα εξάγει παραγωγούς.

Οι μόνες επενδύσεις που θεωρούνται οικολογικά αποδεκτές και εργασιακά ανεκτές είναι η δημιουργία νέων κρατικών οργανισμών.

Η ανάπτυξη δεν θα έρθει ταΐζοντας τις παλιές αντιπαραγωγικές δομές. Χρειάζονται νέες, αυτές που οι βολεμένοι του συστήματος (επιχειρηματίες, συντεχνίες, πολιτικοί κ.λπ.) δεν αφήνουν να δημιουργηθούν.

«Το λάθος, αγαπητέ μου Βρούτε, δεν είναι στ’ αστέρια ούτε στους πολλαπλασιαστές, αλλά μέσα μας, στις δομές της ελληνικής οικονομίας».

Αν συνεχίσουμε έτσι μετά τρία χρόνια θα διαπιστώσουμε εμπειρικά ότι ο πολλαπλασιαστής δεν θα είναι καν 1,7.

Της αντιπαραγωγικής οικονομίας, οι πολλαπλασιαστές της φταίνε...

Το νέφος πάνω από τις πόλεις που εμφανίστηκε φέτος είναι παράγωγο της βίαιης προσαρμογής, όχι μόνο των εισοδημάτων των Ελλήνων, αλλά και των στρεβλώσεων που υπήρχαν στην ενεργειακή κατανάλωση.

Αυτό που δεν κατάφερε να κάνει το κράτος το έκαναν πολύ πιο αποτελεσματικά οι δήμοι, η εκκλησία, συλλογικότητες, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και ιδιωτικές επιχειρήσεις.

Από προτάσεις δαπανών χωρίς το συμπλήρωμα των εξοικονομήσεων χορτάσαμε.

Η κυβέρνηση δεν έχει κανένα λόγο να πανηγυρίζει για μια δόση που καθυστέρησε για να γίνει κυβέρνηση. Η αντιπολίτευση δεν έχει κανένα λόγο να στενοχωριέται που την εισπράττουμε.

Η Ελλάδα έχει μόνο ένα δρόμο για να βγει από την κρίση, τον δύσκολο.

Η μόνη Ελλάδα που μπορεί να σωθεί είναι η παραγωγική. Αυτή που κρατικοδίαιτοι και τραπεζοδίαιτοι επιχειρηματίες δεν αφήνουν να πάρει ανάσα.