Αδυνατούμε να περιγράψουμε το πρόβλημα και να το μετρήσουμε. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα είτε να το υποτιμούμε, είτε να το μεγεθύνουμε.

Πορευόμαστε ως έθνος των αθώων, καπνίζοντας και βρίζοντας. Πρωτίστως το «σύστημα», κατόπιν τους πολιτικούς και πάντα τις πολυεθνικές.

Πριν αποφασίσουμε τι θέλουμε, πρέπει να υπογράψουμε εκ νέου το κοινωνικό συμβόλαιο. Να κατανοήσουμε ότι το Σύνταγμα και οι νόμοι δεν είναι χαρτιά άνευ αντικρίσματος και ότι πρέπει να είναι στην πράξη σεβαστά απ’ όλους.

Γιατί τώρα η κατακραυγή για την καταπάτηση του ασύλου που επί έτη τσαλαπατούν οι γνωστές δυνάμεις της «Προόδου»;

Πως φτάσαμε από την διπλή ζεύξη του Μαλιακού στην επανάσταση του Απόστολου Γκλέτσου.

Tο σχέδιο Μάρσαλ και κυρίως η συνακόλουθη επιτήρηση της ελληνικής οικονομίας ήταν μια χρυσή ευκαιρία για να σπάσουν οι αντιπαραγωγικές δομές της ελληνικής οικονομίας. Σπαταλήθηκε.

Οι καθημερινές χρεοκοπίες κάνουν τη ζωή μας αβίωτη και πρέπει να τις διορθώσουμε. Οσο ανησυχούμε, όμως, για τη μεγάλη, παραβλέπουμε να διορθώσουμε τις μικρές.

Λέγονται πολλά για το Μνημόνιο. Τα περισσότερα είναι λάθος και κάποια είναι ψέματα.

«Δεν μπορούμε να μένουμε μια ζωή στη μιζέρια και στην αναμονή να κάνει κάτι το κράτος.»

Το στοίχημα της αξιοπιστίας του ελληνικού κράτους δεν παίζεται μόνο στα διεθνή φόρα ή στις χρηματαγορές. Πρέπει να κερδηθεί και στο εσωτερικό.

Eνα από τα καλά της κρίσης είναι ότι μας αναγκάζει να στοχαστούμε όχι μόνο για το «πού πάει η χώρα;», αλλά κυρίως για το «πού θέλουμε να πάει η χώρα».

Η συνειδητοποίηση εσχάτως ότι το αποκούμπι που λέγεται κράτος δεν υπάρχει πια, έχει ψυχολογικές επιπτώσεις στον πληθυσμό.

Το μόνο κομμάτι της ΕΣΣΔ που επιβίωσε στον σύγχρονο κόσμο, είναι το ελληνικό αστυνομικό τμήμα.

Ποιος πρέπει να πληρώνει το νερό σε χώρους υπό κατάληψη;

Το ανέκδοτο των εργολάβων που ζήτησαν την «τακτοποίηση» των μελλοντικών παρανομιών που θα κάνουν στις οικοδομές, γίνεται από τον κ. Σουφλιά νόμος του κράτους.

«Τώρα που βρήκαμε υπουργό ΠΕΧΩΔΕ ο οποίος νομιμοποιεί τους αυθαίρετους ημιυπαίθριους χώρους, να νομιμοποιήσουμε κι αυτούς που θα χτιστούν»

Με δεκάδες παιδιά στους δρόμους, είναι διπλά σημαντικό να διδάξουν οι πνευματικοί ότι άλλο είναι ο βανδαλισμός, άλλο η εξέγερση, άλλο η υποταγή και άλλο η αδιαφορία.

Το χειρότερο αυτού που ζούμε δεν είναι η αναταραχή. Δεν είναι καν η απουσία νοήματος. Είναι κυρίως η παραίτηση από το νόημα.

Συγκλονιζόμαστε πολύ και κανείς δεν έχει τον χρόνο να κάνει σωστά τη δουλειά του. Αν αλλάζαμε λίγο κάθε φορά που συγκλονιζόμαστε πολύ, σίγουρα δεν θα φτάναμε ώς εδώ.