Ποιος πρέπει να πληρώνει το νερό σε χώρους υπό κατάληψη;

Το ανέκδοτο των εργολάβων που ζήτησαν την «τακτοποίηση» των μελλοντικών παρανομιών που θα κάνουν στις οικοδομές, γίνεται από τον κ. Σουφλιά νόμος του κράτους.

«Τώρα που βρήκαμε υπουργό ΠΕΧΩΔΕ ο οποίος νομιμοποιεί τους αυθαίρετους ημιυπαίθριους χώρους, να νομιμοποιήσουμε κι αυτούς που θα χτιστούν»

Με δεκάδες παιδιά στους δρόμους, είναι διπλά σημαντικό να διδάξουν οι πνευματικοί ότι άλλο είναι ο βανδαλισμός, άλλο η εξέγερση, άλλο η υποταγή και άλλο η αδιαφορία.

Το χειρότερο αυτού που ζούμε δεν είναι η αναταραχή. Δεν είναι καν η απουσία νοήματος. Είναι κυρίως η παραίτηση από το νόημα.

Συγκλονιζόμαστε πολύ και κανείς δεν έχει τον χρόνο να κάνει σωστά τη δουλειά του. Αν αλλάζαμε λίγο κάθε φορά που συγκλονιζόμαστε πολύ, σίγουρα δεν θα φτάναμε ώς εδώ.

Η ελληνική κοινωνία είναι σε φάση μετάβασης, όπως θα έγραφε ο Τόμας Κουν, σε φάση «κλονισμού της φυσιολογικής δραστηριότητας» αφήγησης του κόσμου. Γι' αυτό κάθε εξήγηση είναι δεκτή. Αλλά ταυτοχρόνως πρόωρη και μερική.

Η συμμετοχική διοίκηση στα ΑΕΙ εκφυλίστηκε. Οι φοιτητικές παρατάξεις έκαναν πρώτα το πανεπιστήμιο πεδίο κομματικών ανταγωνισμών και κατόπιν χώρο φτηνών συναλλαγών.

Θα περισσέψουν οι οιμωγές για το ντόπινγκ. Θα ακούσουμε υπουργούς και τον πρωθυπουργό να μας λένε ότι «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο» και τελικά δεν θα γίνει τίποτε. Πού το ξέρουμε; Κοιτάμε τέσσερα χρόνια πίσω...

Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν το καλό κοινωνικό κράτος. Οχι κατ' ανάγκη οι μεγάλοι.

Σ' αυτή τη χώρα κανείς δεν συζητά σαν ενεργός παραγωγός, όλοι ανησυχούν ως μέλλοντες συνταξιούχοι.

Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν και τους καλούς κοινωνικούς εταίρους.

Οι πληγές στην Πελοπόννησο αργά ή γρήγορα θα κλείσουν. Οι ζημιές στην τυπική λογική δύσκολα διορθώνονται.

Το πρώτο καθήκον μετά από μια κρίση είναι να περιγράψουμε το πρόβλημα σωστά. Να αναλύσουμε πως φτάσαμε μέχρις εδώ, για να δούμε τι θα κάνουμε στο μέλλον.

Ενώ όλοι ομνύουν πως «τα πάντα πρέπει να αλλάξουν», δεν αλλάζουν καν οι όροι συζήτησης, προς το σοβαρότερο.

Κυνηγώντας τις σκιές έχουμε ένα καλό άλλοθι για να συνεχίσουμε απερίσκεπτα όπως ζούμε.

Μια χώρα που δεν μαθαίνει από τα παθήματά της είναι μια χώρα που βαδίζει από καταστροφή σε καταστροφή.

Οι παθογένειες που κρύψαμε κάτω από μπαλώματα τόσα χρόνια διογκώνονται.

Η «Κοινωνία των Πολιτών» είναι κομμάτι της Δημοκρατίας, δεν την αρνείται.