«Δεν μπορούμε να μένουμε μια ζωή στη μιζέρια και στην αναμονή να κάνει κάτι το κράτος.»

Το στοίχημα της αξιοπιστίας του ελληνικού κράτους δεν παίζεται μόνο στα διεθνή φόρα ή στις χρηματαγορές. Πρέπει να κερδηθεί και στο εσωτερικό.

Eνα από τα καλά της κρίσης είναι ότι μας αναγκάζει να στοχαστούμε όχι μόνο για το «πού πάει η χώρα;», αλλά κυρίως για το «πού θέλουμε να πάει η χώρα».

Η συνειδητοποίηση εσχάτως ότι το αποκούμπι που λέγεται κράτος δεν υπάρχει πια, έχει ψυχολογικές επιπτώσεις στον πληθυσμό.

Το μόνο κομμάτι της ΕΣΣΔ που επιβίωσε στον σύγχρονο κόσμο, είναι το ελληνικό αστυνομικό τμήμα.

Ποιος πρέπει να πληρώνει το νερό σε χώρους υπό κατάληψη;

Το ανέκδοτο των εργολάβων που ζήτησαν την «τακτοποίηση» των μελλοντικών παρανομιών που θα κάνουν στις οικοδομές, γίνεται από τον κ. Σουφλιά νόμος του κράτους.

«Τώρα που βρήκαμε υπουργό ΠΕΧΩΔΕ ο οποίος νομιμοποιεί τους αυθαίρετους ημιυπαίθριους χώρους, να νομιμοποιήσουμε κι αυτούς που θα χτιστούν»

Με δεκάδες παιδιά στους δρόμους, είναι διπλά σημαντικό να διδάξουν οι πνευματικοί ότι άλλο είναι ο βανδαλισμός, άλλο η εξέγερση, άλλο η υποταγή και άλλο η αδιαφορία.

Το χειρότερο αυτού που ζούμε δεν είναι η αναταραχή. Δεν είναι καν η απουσία νοήματος. Είναι κυρίως η παραίτηση από το νόημα.

Συγκλονιζόμαστε πολύ και κανείς δεν έχει τον χρόνο να κάνει σωστά τη δουλειά του. Αν αλλάζαμε λίγο κάθε φορά που συγκλονιζόμαστε πολύ, σίγουρα δεν θα φτάναμε ώς εδώ.

Η ελληνική κοινωνία είναι σε φάση μετάβασης, όπως θα έγραφε ο Τόμας Κουν, σε φάση «κλονισμού της φυσιολογικής δραστηριότητας» αφήγησης του κόσμου. Γι' αυτό κάθε εξήγηση είναι δεκτή. Αλλά ταυτοχρόνως πρόωρη και μερική.

Η συμμετοχική διοίκηση στα ΑΕΙ εκφυλίστηκε. Οι φοιτητικές παρατάξεις έκαναν πρώτα το πανεπιστήμιο πεδίο κομματικών ανταγωνισμών και κατόπιν χώρο φτηνών συναλλαγών.

Θα περισσέψουν οι οιμωγές για το ντόπινγκ. Θα ακούσουμε υπουργούς και τον πρωθυπουργό να μας λένε ότι «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο» και τελικά δεν θα γίνει τίποτε. Πού το ξέρουμε; Κοιτάμε τέσσερα χρόνια πίσω...

Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν το καλό κοινωνικό κράτος. Οχι κατ' ανάγκη οι μεγάλοι.

Σ' αυτή τη χώρα κανείς δεν συζητά σαν ενεργός παραγωγός, όλοι ανησυχούν ως μέλλοντες συνταξιούχοι.

Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν και τους καλούς κοινωνικούς εταίρους.

Οι πληγές στην Πελοπόννησο αργά ή γρήγορα θα κλείσουν. Οι ζημιές στην τυπική λογική δύσκολα διορθώνονται.

Το πρώτο καθήκον μετά από μια κρίση είναι να περιγράψουμε το πρόβλημα σωστά. Να αναλύσουμε πως φτάσαμε μέχρις εδώ, για να δούμε τι θα κάνουμε στο μέλλον.