Τα πογκρόμ κατά των μεταναστών που πληθαίνουν είναι μόνο η πρώτη από τις δευτερογενείς κοινωνικές επιπτώσεις της κατάρρευσης. Έρχονται κι άλλες.

Πρόβλημα δεν είναι μόνο οι χουλιγκάνοι στα γήπεδα. Είναι η διάχυτη ανομία και η άρνησή μας να της αντιπαρατεθούμε.

Η βία είναι το τέρας που έπαψε να μας ενοχλεί διότι έγινε μόδα και συνήθης πρακτική. Αιτιολογείται ως «δίκαιη οργή», κάτι σαν αντίδωρο σε όσους πλήττονται από την κρίση.

Το ανοργάνωτο σύστημα υγείας στοιχίζει λεφτά και δεν σώζει ζωές.

Το δίκαιο του δίκαννου, η ισχύς των νόμων και οι επαναστατικές ερμηνείες του Συντάγματος.

Εχουμε παρεξηγήσει πολλά πράγματα σ’ αυτή τη χώρα, με πρώτο το «δίκιο του αγώνα».

Το στοίχημα είναι πώς θα αφαιρέσουμε εμπόδια από την επιχειρηματικότητα ώστε να προκόψουν οι επιχειρήσεις και μαζί τους να προκόψει ο τόπος. Αλλιώς το μόνο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα που θα έχουμε θα είναι οι μισθοί.

Η κρίση τα αλλάζει όλα. Κυρίως την αντίληψή μας για το κοινωνικό γίγνεσθαι.

Η παραμονή στο ευρώ δεν εξαρτάται από πολιτικές αποφάσεις· οι τελευταίες απλώς μπορούν να επιταχύνουν την έξοδο. Χρειάζεται συνολική αναδιάρθρωση της οικονομίας.

Η οικονομική διακυβέρνηση δεν έχει μόνο ένα σκέλος. Δεν είναι μόνο αλληλεγγύη των χωρών-μελών, έχει και τις υποχρεώσεις· επιπλέον αυτών που συμφωνήσαμε στο Μάαστριχτ και δεν τηρήσαμε.

Η ελληνική κοινωνία δεν ήταν έτοιμη για την κρίση. Οχι μόνο για την οικονομική αλλά για την ολοκληρωτική κατάρρευση ενός μοντέλου που λειτουργούσε διογκούμενο τα τελευταία 60 χρόνια.

Παραμυθιάσαμε την νέα γενιά ότι κάνουμε αντίσταση στον καπιταλισμό δαπανώντας, ενώ τους κλέβαμε τα λεφτά και το μέλλον τους.

Στην Αγγλία μετά τις λεηλασίες και τις καταστροφές εμφανίστηκαν στους δρόμους άνθρωποι που ήθελαν να προσφέρουν κάτι στην κοινότητά τους.

Το πρόβλημα δεν είναι ούτε η αισθητική ούτε η επανάσταση. Είναι η Δημοκρατία. Ποιος διαχειρίζεται και με ποιους όρους τα κοινά αγαθά, όπως είναι οι δημόσιοι χώροι.

Στην Ελλάδα, κοινωνία είναι ένα ακτινωτό σύστημα με το κράτος-τροφό στη μέση. Το βασικότερο στοιχείο της κοινωνικής συνοχής που αποκτήσαμε όλα αυτά τα χρόνια είναι ένα δαιδαλώδες δίκτυο προσοδοθηρίας.

Το βασικότερο πρόβλημα της Ελλάδας είναι ότι δεν έχει μάθει να λύνει προβλήματα. Δεν έχει κατανοήσει τον δημοκρατικό κανόνα.

Το ελληνικό κράτος, δηλαδή εμείς οι φορολογούμενοι, δώσαμε πολλά για να παίζουν μπάλα κάποιοι, να παίζουν ξύλο κάποιοι άλλοι και να παίζουν με τους οργανωμένους οπαδούς κάποιοι τρίτοι.

Δεν υπάρχει αδιέξοδο στη λεωφόρο Λαυρίου, αλλά ούτε σταυροδρόμι...

Επί χρόνια, το ελληνικό πολιτικό σύστημα χάιδευε τα αυτιά και νομιμοποιούσε τις αυθαιρεσίες των πολιτών του.

Δημιουργήθηκε ένας επικίνδυνος μιμητισμός της γενιάς της μεταπολίτευσης, η πρώτη που μετέβαλε τη διαμαρτυρία σε χαβαλέ.