Το πρόβλημα δεν είναι ούτε η αισθητική ούτε η επανάσταση. Είναι η Δημοκρατία. Ποιος διαχειρίζεται και με ποιους όρους τα κοινά αγαθά, όπως είναι οι δημόσιοι χώροι.

Στην Ελλάδα, κοινωνία είναι ένα ακτινωτό σύστημα με το κράτος-τροφό στη μέση. Το βασικότερο στοιχείο της κοινωνικής συνοχής που αποκτήσαμε όλα αυτά τα χρόνια είναι ένα δαιδαλώδες δίκτυο προσοδοθηρίας.

Το βασικότερο πρόβλημα της Ελλάδας είναι ότι δεν έχει μάθει να λύνει προβλήματα. Δεν έχει κατανοήσει τον δημοκρατικό κανόνα.

Το ελληνικό κράτος, δηλαδή εμείς οι φορολογούμενοι, δώσαμε πολλά για να παίζουν μπάλα κάποιοι, να παίζουν ξύλο κάποιοι άλλοι και να παίζουν με τους οργανωμένους οπαδούς κάποιοι τρίτοι.

Δεν υπάρχει αδιέξοδο στη λεωφόρο Λαυρίου, αλλά ούτε σταυροδρόμι...

Επί χρόνια, το ελληνικό πολιτικό σύστημα χάιδευε τα αυτιά και νομιμοποιούσε τις αυθαιρεσίες των πολιτών του.

Δημιουργήθηκε ένας επικίνδυνος μιμητισμός της γενιάς της μεταπολίτευσης, η πρώτη που μετέβαλε τη διαμαρτυρία σε χαβαλέ.

Μια ενδεκάωρη περιπέτεια στην Εθνική Οδό Αθηνών Θεσσαλονίκης.

Αδυνατούμε να περιγράψουμε το πρόβλημα και να το μετρήσουμε. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα είτε να το υποτιμούμε, είτε να το μεγεθύνουμε.

Πορευόμαστε ως έθνος των αθώων, καπνίζοντας και βρίζοντας. Πρωτίστως το «σύστημα», κατόπιν τους πολιτικούς και πάντα τις πολυεθνικές.

Πριν αποφασίσουμε τι θέλουμε, πρέπει να υπογράψουμε εκ νέου το κοινωνικό συμβόλαιο. Να κατανοήσουμε ότι το Σύνταγμα και οι νόμοι δεν είναι χαρτιά άνευ αντικρίσματος και ότι πρέπει να είναι στην πράξη σεβαστά απ’ όλους.

Γιατί τώρα η κατακραυγή για την καταπάτηση του ασύλου που επί έτη τσαλαπατούν οι γνωστές δυνάμεις της «Προόδου»;

Πως φτάσαμε από την διπλή ζεύξη του Μαλιακού στην επανάσταση του Απόστολου Γκλέτσου.

Tο σχέδιο Μάρσαλ και κυρίως η συνακόλουθη επιτήρηση της ελληνικής οικονομίας ήταν μια χρυσή ευκαιρία για να σπάσουν οι αντιπαραγωγικές δομές της ελληνικής οικονομίας. Σπαταλήθηκε.

Οι καθημερινές χρεοκοπίες κάνουν τη ζωή μας αβίωτη και πρέπει να τις διορθώσουμε. Οσο ανησυχούμε, όμως, για τη μεγάλη, παραβλέπουμε να διορθώσουμε τις μικρές.

Λέγονται πολλά για το Μνημόνιο. Τα περισσότερα είναι λάθος και κάποια είναι ψέματα.

«Δεν μπορούμε να μένουμε μια ζωή στη μιζέρια και στην αναμονή να κάνει κάτι το κράτος.»

Το στοίχημα της αξιοπιστίας του ελληνικού κράτους δεν παίζεται μόνο στα διεθνή φόρα ή στις χρηματαγορές. Πρέπει να κερδηθεί και στο εσωτερικό.

Eνα από τα καλά της κρίσης είναι ότι μας αναγκάζει να στοχαστούμε όχι μόνο για το «πού πάει η χώρα;», αλλά κυρίως για το «πού θέλουμε να πάει η χώρα».

Η συνειδητοποίηση εσχάτως ότι το αποκούμπι που λέγεται κράτος δεν υπάρχει πια, έχει ψυχολογικές επιπτώσεις στον πληθυσμό.