Το εθνικό σχέδιο για την οικονομία που όλοι ονειρευόμαστε δεν μπορεί να είναι τίποτε περισσότερο από την «καμήλα» του σερ Αλεκ Ισιγκόνις.

Ποια επανάσταση μπορεί να γίνει σε μια χώρα όπου ακόμη και η εφαρμογή του νόμου είναι στην διακριτική ευχέρεια των πολιτών;

Σε κάθε γωνιά αυτής της χώρας υπάρχει ένα δυστύχημα που περιμένει να συμβεί.

Η ελευθερία της διαδήλωσης έχει κάποιους χωροταξικούς περιορισμούς, που προβλέπονται από το Σύνταγμα. Αλλά αυτοί οι περιορισμοί είναι επίσης ...περιορισμένοι.

Η παρανομία στην Ελλάδα είναι εύκολη. Το μόνο που απαιτεί είναι ένα καλό επίθετο και η εφεύρεση μιας «Πρωτοβουλίας».

Μπορεί δηλαδή η ακροδεξιά να μοιάζει ριζοσπαστικός σχηματισμός, στην ουσία όμως δεν υπόσχεται κάτι νέο. Ομνύει σε ένα εξιδανικευμένο παρελθόν το οποίο δεν είναι βιώσιμο.

Στην χώρα των αυθαιρέτων τα παράλογα δεν προξενούν πλέον εντύπωση. Ούτε καν γέλιο.

Δεν θα ζήσουμε ένα ήρεμο φθινόπωρο αλλά η μεγάλη αναταραχή του 2010 - 2011 μάλλον δεν θα επαναληφθεί.

Τα πογκρόμ κατά των μεταναστών που πληθαίνουν είναι μόνο η πρώτη από τις δευτερογενείς κοινωνικές επιπτώσεις της κατάρρευσης. Έρχονται κι άλλες.

Πρόβλημα δεν είναι μόνο οι χουλιγκάνοι στα γήπεδα. Είναι η διάχυτη ανομία και η άρνησή μας να της αντιπαρατεθούμε.

Η βία είναι το τέρας που έπαψε να μας ενοχλεί διότι έγινε μόδα και συνήθης πρακτική. Αιτιολογείται ως «δίκαιη οργή», κάτι σαν αντίδωρο σε όσους πλήττονται από την κρίση.

Το ανοργάνωτο σύστημα υγείας στοιχίζει λεφτά και δεν σώζει ζωές.

Το δίκαιο του δίκαννου, η ισχύς των νόμων και οι επαναστατικές ερμηνείες του Συντάγματος.

Εχουμε παρεξηγήσει πολλά πράγματα σ’ αυτή τη χώρα, με πρώτο το «δίκιο του αγώνα».

Το στοίχημα είναι πώς θα αφαιρέσουμε εμπόδια από την επιχειρηματικότητα ώστε να προκόψουν οι επιχειρήσεις και μαζί τους να προκόψει ο τόπος. Αλλιώς το μόνο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα που θα έχουμε θα είναι οι μισθοί.

Η κρίση τα αλλάζει όλα. Κυρίως την αντίληψή μας για το κοινωνικό γίγνεσθαι.

Η παραμονή στο ευρώ δεν εξαρτάται από πολιτικές αποφάσεις· οι τελευταίες απλώς μπορούν να επιταχύνουν την έξοδο. Χρειάζεται συνολική αναδιάρθρωση της οικονομίας.

Η οικονομική διακυβέρνηση δεν έχει μόνο ένα σκέλος. Δεν είναι μόνο αλληλεγγύη των χωρών-μελών, έχει και τις υποχρεώσεις· επιπλέον αυτών που συμφωνήσαμε στο Μάαστριχτ και δεν τηρήσαμε.

Η ελληνική κοινωνία δεν ήταν έτοιμη για την κρίση. Οχι μόνο για την οικονομική αλλά για την ολοκληρωτική κατάρρευση ενός μοντέλου που λειτουργούσε διογκούμενο τα τελευταία 60 χρόνια.

Παραμυθιάσαμε την νέα γενιά ότι κάνουμε αντίσταση στον καπιταλισμό δαπανώντας, ενώ τους κλέβαμε τα λεφτά και το μέλλον τους.