Το μόνο πρόβλημα που προκύπτει από την δημοσιοποιηθείσα λίστα είναι οι ελλείψεις της. Η συμπλήρωσή της πρέπει να είναι αίτημα όλων των δημοσιογράφων. Όχι η αποσιώπηση. Παρά το γεγονός ότι το θέμα άνοιξε πρόχειρα, είναι ευκαιρία να συνεχιστεί με σοβαρότητα.

Υπάρχει μια φιλολογία ότι έπρεπε να υπάρξει επεξεργασία της λίστας πριν ανέβει στο δικτυακό τόπο της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών. Γιατί; Το κάνουμε αυτό σε άλλες δημόσιες αναφορές που δημοσιεύουμε; Πριν δημοσιεύσουμε τα στοιχεία του προϋπολογισμού τα επεξεργαζόμαστε;

Οι περισσότεροι απ' όσους εργάζονται στον δημόσιο τομέα δεν κάνουν κάτι το επιλήψιμο. Το γεγονός όμως ότι οι δύο κύκλοι -κράτος και δημοσιογραφία- τέμνονται σ' αυτή την έκταση είναι εξαιρετικά ανησυχητικό.

Το ποιοι, εργάζονται στο δημόσιο ανήκει στη δημόσια σφαίρα πραγμάτων διότι οι πολίτες οφείλουν να ξέρουν ποιοι, πως και με πόσα σιτίζονται από τους ίδιους. Εάν τηρηθεί το απόρρητο είναι σαν να απαγορεύουμε στον εργοδότη -στην προκείμενη περίπτωση τον ελληνικό λαό- να ξέρει ποιους προσλαμβάνει και γιατί.

Η διαπλοκή και η υψηλή διαφθορά είναι υπαρκτά φαινόμενα και πρέπει να καταπολεμηθούν. Μόνο που τώρα τα πολεμάμε στο ένα άκρο και μάλιστα στο λάθος άκρο. Δεν έχουμε διασφαλίσει ότι οι πολιτικοί μας είναι άτεγκτοι -δεν είδαμε ποτέ τα «πόθεν» και τα τελευταία χρόνια δεν βλέπουμε καν τα «έσχες».

Η απαξία των ΜΜΕ και των δημοσιογράφων διογκώνεται μέρα με την ημέρα. Τα διάχυτα κουτσομπολιά πρέπει επιτέλους να σταματήσουν. Οφείλει η ΕΣΗΕΑ να αποκαλύψει το όνομα του υπουργού (ή των υπουργών) με τα «κλειστά συρτάρια». Δεύτερον δημόσια και με πειθώ να απαιτήσει από την νυν κυβέρνηση να αποκαλύψει επιτέλους τον κατάλογο των ονομάτων όσων εργάστηκαν/εργάζονται, χρηματίστηκαν/χρηματίζονται από το κράτος.

Το πολυτιμότερο δημοκρατικό δικαίωμα -αυτό της ελεύθερης έκφρασης- υπόκειται μονίμως σε περιορισμούς με στόχο «ανώτερες» επιδιώξεις. Η μεταβλητή σ' αυτή τη χώρα είναι πάντα η ελευθερία της έκφρασης.

Προς τι η οργή για όσα προέβλεπε ο νόμος περί βασικού μετόχου που προέβλεπε ποινές μέχρι και την παύση λειτουργίας των εφημερίδων (άρθρο7 ). Αν και τελικά το άρθρο αποσύρθηκε, δεν είναι καθόλου αντισυνταγματικό...

Υπάρχει μια διάχυτη φιλολογία ότι οι πολιτικοί μας είναι τόσο εκβιάσιμοι που δίνουν έργα με βάση τα μονόστηλα των παραπολιτικών. Όλοι πιστεύουμε ότι γίνεται, αλλά ποτέ δεν το συγκεκριμενοποιήσαμε. Ίσως γι' αυτό δεν μας πέρασε ποτέ από το μυαλό να νομοθετήσουμε την τιμωρία της εκβίασης καθ' αυτή, και τιμωρούμε τη δυνατότητα.

Το αμερικανικό σύνταγμα έχει 17 λέξεις για την προστασία της ελευθερίας του λόγου. Το ελληνικό Σύνταγμα 739! Αυτές βρίθουν αντιδημοκρατικών διατάξεων και γελοιοτήτων...

Το πρόβλημα με τις διατάξεις περί «βασικού μετόχου» είναι ουσιαστικό. Δεν είναι μόνο η πλειοδοσία της Νέας Δημοκρατίας σε μια σαφέστατα αντιδημοκρατική φάμπρικα που ξεκίνησε το ΠΑΣΟΚ και μάλιστα με συνταγματική πρόνοια. Είναι ότι κανείς δεν συζητά επί της ουσίας το νόμο. Θεωρείται δεδομένο πλέον πως οτιδήποτε πλήττει τον Τύπο είναι εξ ορισμού αγαθόν.

Σε όλο τον κόσμο αντιμετωπίζουν την τηλεόραση σαν αυτό που είναι. Ένα έπιπλο στη γωνιά του σαλονιού. Μόνο η ελληνική πολιτική τάξη την έχει αναγάγει σε μέτρο ηθικής τάξης, μόνο έλληνες υπουργοί στέκονται πειθαρχημένοι στο αυστηρό ύφος των τηλεπαρουσιαστών.

Προχειρότητα μυρίζει κι αυτή η πρωτοβουλία για τον τουρισμό. Δεν ξέρουμε πώς θα λειτουργήσει το «εύρημα» στην ξένη καμπάνια «Ζήσε τον μύθο σου στην Ελλάδα» -αδιάφορο φαντάζει- αλλά, απ' όσο δείχνουν τα πράγματα, στην ελληνική καμπάνια κάνουμε μια τρύπα (πολλών εκατομμυρίων ευρώ) στο νερό.

Η είδηση της λεωφορειοπειρατίας έθεσε σε δοκιμασία την ετοιμότητα της Ελληνικής Αστυνομίας (1,2 δις δολάρια ξοδέψαμε για να είναι επιτυχής η αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων), αλλά και τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ. Πως τα πήγε λοιπόν η τηλεόραση χθες;

Οι νόμοι για τον «βασικό μέτοχο» είναι βαθιά λαϊκιστικοί. Ικανοποιούν τα απωθημένα όλων των Ελλήνων, οι οποίοι είναι σίγουροι ότι τα λεφτά κάθε επιχειρηματία είναι κλεμμένα και χρησιμεύουν για να σωρευτούν περισσότερα κλοπιμαία.

Η διαπλοκή είναι σύνθετο πολιτικο-οικονομικό φαινόμενο και ο νομικισμός που επιστρατεύει ο πολιτικός κόσμος δεν αρκεί. Μακροχρόνια μόνο η αγορά και ο ανταγωνισμός μπορεί να ξεριζώσει το φαινόμενο.

Ο κ. Πάγκαλος είναι γνωστός για την αθυροστομία του. Θα περίμενε κανείς ότι θα ήταν από τους πλέον μαχητικούς υπερασπιστές της ελευθερίας του λόγου. Από τους ανθρώπους που θα επέμεναν ότι ακόμη και ο ακραίος λόγος τιμωρείται κατ' αρχήν πολιτικά.

Ο χρωματισμός μιας κατά τεκμήριο κακής είδησης από τους δημοσιογράφους, ανάλογα με τις «εθνικο-αθλητικές» σκοπιμότητες, μαρτυρεί πολλά για το πώς είναι το φίλαθλο πνεύμα στη χώρα μας...

Όταν όλος ο κόσμος βοούσε για την εξαφάνιση Κεντέρη-Θάνου, και τα διεθνή ΜΜΕ άφηναν αιχμές ο ελληνικός Τύπος ολοφυρόταν για «ανθελληνικές συνομωσίες» και «διεθνείς ζήλιες» για τους «γιους» και τις «κόρες του ανέμου». Φυσικό κι επόμενο είναι να κατονομάζει τους δημοσιογράφους ως συνενόχους του στο θέμα ντόπινγκ ο πρώην υφυπουργός Αθλητισμού κ. Γιώργος Λιάνης.

Αν συνεχίσουμε στο ρυθμό της αθλητικής υπερβολής όλος ο κόσμος θα μιλάει για «πρότυπο Ολυμπιάδας» και η Ελλάδα για «αγώνες της ντροπής». Δεν μας αξίζει τέτοιο αυτομαστίγωμα. Όπως δεν μας πρέπει και η υπερβολή κάθε φορά που κάποιος της ελληνικής ομάδας κερδίζει μετάλλιο.