Με μπακαλίστικους υπολογισμούς και καφενειακές αναλύσεις πορεύεται σήμερα η Αριστερά.

Μετά το «ηθικό πλεονέκτημα» ο ΣΥΡΙΖΑ διαψεύδει και τον «ηρωισμό» της Αριστεράς.

Στο μυαλό της ρηχής Αριστεράς υπάρχει μόνιμη σύγχυση μεταξύ σκοπών και αποτελεσμάτων. Αν κάποιος δηλώσει ότι έχει καλό (δηλαδή Αριστερό) σκοπό, τότε δικαιολογείται να κάνει σχεδόν ό,τι θέλει, ανεξαρτήτως των αποτελεσμάτων που θα έχουν οι πράξεις του.

Άρθρο στη τελευταία σελίδα της «Αυγής»  προτείνει στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (είτε είναι άθεοι είτε χριστιανοί) να ανάψουν «μια λαμπάδα στον Καμμένο».

Πέντε χώρες μπήκαν σε σταθεροποιητικό πρόγραμμα και μόνο μία δεν βγήκε. Κι αυτό διότι με «αναπλαισιώσεις» και «δημιουργικές ασάφειες» δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε.

Τι θα απομείνει λοιπόν από την Πρώτη Φορά, εκτός από το μεγαλειώδες ξεγύμνωμα της «ριζοσπαστικής» (τρομάρα μας!) Αριστεράς.

«Το μεγάλο άλμα προς τα μπροστά», τότε και τώρα...

Για όσα η Πρώτη Φορά καταγγέλλει τους άλλους, για τον ΣΥΡΙΖΑ έχουν αποδειχθεί...

Μέχρι τώρα η Αριστερά δεν είχε ως μοναδικό κριτήριο «την εξυπηρέτηση των εθνικών μας θεμάτων» αλλά και την εξυπηρέτηση των στόχων της ΕΣΣΔ.

Είναι κρίμα που δεν εκτιμήσαμε εγκαίρως το χιούμορ της πανηγυρτζίδικης Αριστεράς.

Στις εκλογές υπήρχε και μια αριστερότερη της Κλίντον υποψήφια. Αλλά η Τζιλ Στάιν των Πράσινων πήρε μόλις 1% των ψήφων.

Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν είχε στόχους. Είχε γινάτια.

Αν για μια δικαστική απόφαση κάνουν έτσι, τι θα γίνει αν –ο μη γένοιτο!– κληθούν να αντιμετωπίσουν μια πραγματική και μεγάλη κρίση;

Είναι αργά, πλέον, για τον κ. Τσίπρα να κάνει αυτό που διάφοροι ονειρεύονταν ή υπολόγιζαν, δηλαδή τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα ευρύτερο κεντροαριστερό σχήμα.

Για την Αριστερά ισχύει η ιστορική ρήση του Γεωργίου Παπανδρέου, έστω παραφρασμένη...

Σύμφωνα με μια νέα θεωρία η Αριστερά εκτός από το ηθικό έχει και παραγωγικό πλεονέκτημα.

Στον χώρο της ολομέλειας μιλούν μόνο όσοι εξουσιοδοτούνται από τον ελληνικό λαό.

Για τους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ οι αντιδράσεις στο Ωραιόκαστρο είναι μια κάποια λύσις.

Αν διακρίνει κάτι τη νέα Αριστερά είναι το μίσος για την επιτυχία, απ’ όπου κι αν προέρχεται, ακόμη κι όταν τους εξυπηρετεί.

Η παραδοχή των δύο στελεχών ότι η κυβέρνηση δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει.