Πέρα από τα μεταφυσικά -που ακούμε και στις εκκλησίες για τη μετά θάνατον ζωή- έχουν κανένα άλλο πειστικό επιχείρημα για τον «άλλο κόσμο»;

Οι δηλώσεις Βαλαβάνη για κρατικό έλεγχο θυρίδων πιστοποιεί τα περί «κομπλεξικής Αριστεράς».

Η δειλία του κ. Τσίπρα να πάρει αποφάσεις ως πρωθυπουργός έριξε διά του δημοψηφίσματος τη χώρα στα βράχια. Με το ΟΧΙ η κυβέρνηση προσπαθεί να κάψει και τα σωσίβια.

Επαιρνε ένα πρόβλημα και το μεγέθυνε. Εβρισκε μιζέρια και την πολλαπλασίαζε... Δεν έχουν ποτέ κυβερνητικό πλάνο· έχουν μόνο γινάτια για τους άλλους...

Μπορεί ένας πρωθυπουργός που (αν και τέλειωσε το ΕΜΠ) δεν ξέρει την διαφορά CO & CO2, να καταλάβει που πάει την χώρα;

Αυτή η Αριστερά αφήνει βαθιές πληγές στον τόπο, ανεξαρτήτως αν θα έχουμε και τυπική χρεοκοπία.

Τα αριστερά στερεότυπα περί «πλούσιου νεοφιλελέ», για την διαδήλωση του Μένουμε Ευρώπη…

Ο κ. Τσίπρας δεν εξελέγη ως αναμορφωτής της χώρας· άσχετα αν κάποιοι πιθανολογούσαν ότι μπορούσε να γίνει. Εξελέγη ως φέρελπις καταφερτζής.

Στον «άλλο κόσμο» των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ  θα ψηφίζουμε τις επιθυμίες μας και αυτές θα πραγματοποιούνται.

«Ο οικονομικός έλεγχος του κράτους είναι ο έλεγχος των μέσων για όλους τους σκοπούς μας»

Ο μεταμοντερνισμός των νέων «σοφιστών» παρεισέφρησε διά των μαθητών τους στα ελληνικά πανεπιστήμια, συναντήθηκε με το χαχαμπούχα «επαναστατικό» πρόταγμα της εγχώριας Αριστεράς και παρήγαγε υβρίδια ασύλληπτου ανορθολογισμού.

Ο Α. Τσίπρας ψάχνει να βρει πώς θα πει με τρόπο, σε εκείνους που είναι πολλά χρόνια τώρα σε εγκεφαλικό κώμα, ότι ο κομμουνισμός κατέρρευσε.

Το –κατά Βαρουφάκη– «αριστερό τσούρμο» σε συνεργασία με το δεξιό λαϊκιστικό κόμμα των ΑΝΕΛ εθίστηκαν στην πολιτική του τηλεκαφενείου και της ασυνάρτητης ατάκας.

Τα παιδιά που τώρα μας κυβερνούν είναι προϊόντα ενός εκπαιδευτικού συστήματος που επένδυσε στο «δημοκρατικό πέντε» αλλά όχι στη γνώση.

Στις προτάσεις της κυβέρνησης έχουμε δημιουργική ασάφεια και στον χώρο της αριθμητικής.

  Κάποια στιγμή οι θαμώνες των τηλεοπτικών πάνελ που έγιναν υπουργοί, μπορεί και να δουλέψουν.

«Ελα μωρέ το ένα, έλα μωρέ το άλλο», η χώρα βυθίζεται καθημερινώς στη διεθνή ανυποληψία, η οικονομία πνέει τα λοίσθια, οι θεσμοί κατακρεουργούνται και οι πολίτες τρέχουν στις τράπεζες να πάρουν τις καταθέσεις τους.

Σε 60 μέρες ζούμε όλες τις παθογένειες της μεταπολίτευσης σε fast forward.

Κρίμα στο «πρώτη φορά» και κρίμα γι' αυτήν έστω την «Αριστερά».

 ... και το ηθικό πλεονέκτημα που είχε κάποτε η Αριστερά.