Το βασικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι χρησιμοποιεί απαρχαιωμένα σχήματα με τα οποία δεν μπορεί να εξηγήσει τον πολύπλοκο κόσμο στον οποίο ζούμε.

Δεν είναι κακό να αλλάζει κάποιος γνώμη. Στην περίπτωση του Ελληνικού είναι σωτήριο.

Οι νέες αντιδημοκρατικές ανοησίες πληγώνουν τη Δημοκρατία έτι περαιτέρω.

Η νέα Αριστερά –ή έστω αυτό που απέμεινε ως Αριστερά στην Ελλάδα– δεν έχει ευαισθησίες στα δικαιώματα των άλλων.

Πολλές χώρες καταστράφηκαν επειδή μεταμόρφωσαν τη μαρξιστική θεωρία σε ουτοπία, η Ελλάδα θα είναι η μόνη που καταστρέφεται επειδή η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μετατρέπει τη μαρξιστική θεωρία σε ανοησία.

Η κυβέρνηση λόγω αμετροέπειας εξάντλησε γρήγορα τα επικοινωνιακά πυρομαχικά που είχε.

Ποιοι και με ποιες διαδικασίες ξεχωρίζουν τις καλές από τις κακές καταλήψεις;

Η μεγαλύτερη ζημιά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στον τόπο είναι η κατακρεούργηση των λέξεων και των εννοιών, δηλαδή των εργαλείων που έχουμε να πορευόμαστε και να συμβιώνουμε.

Ακόμη και το γεγονός ότι ο κ. Τσίπρας υπερασπίστηκε την απραξία της κυβέρνησής του στην Ειδομένη με όρους αποτελεσματικότητας («Και πείτε μου, αλήθεια, με όρους αποτελεσματικότητας πού θα οδηγούσε μια επέμβαση;») είναι μια μεγάλη κατάκτηση για την αριστερή σκέψη.

Κυριάρχησε κάθε αριστερός παραλογισμός· από τα δεινά που θα έφερναν οι επενδύσεις μέχρι τα καλά του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Ο Αλέξης Τσίπρας μπορούσε να καλύψει τα δικά του ελλείμματα έχοντας ανθρώπους με εμπειρία και γνώσεις. Αλλά…

Το μέλλον της χώρας είναι όμηρος ενός αριστερισμού που αποτρελάθηκε.

...οι τραμπούκοι που διέλυσαν για δεύτερη φορά τον διάλογο για την Παιδεία του Νίκου Φίλη.

Είναι πολλά χρόνια τώρα που η Αριστερά εγκατέλειψε την πολιτική και το έριξε σε μια κοσμικού τύπου θεολογία.

Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν καμιά ανάγκη να διαβάσουν, να επεξεργαστούν θέσεις, να εκτείνουν έστω τη μαρξιστική ανάλυση στις σύγχρονες απαιτήσεις.

Δεν είναι μόνο η έλλειψη εμπειρίας διοίκησης, ούτε η ακόρεστη πείνα για εξουσία, που οδηγεί τα στελέχη των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ σε υπερσυγκεντρωτισμό.

Από το υβρίδιο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έφυγαν οι ιδεοληπτικοί και κυριάρχησαν οι ρουσφετολόγοι.

Μετά 11 μήνες και 50 δισ. κόστος ανακάλυψε (επιτέλους) την συνέργεια κράτους-επιχειρήσεων.

Η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς που σβήνει μέσα σε χαρακτηρισμούς.

Η κυβέρνηση υποχρεούται να καταστείλει το φαινόμενο της βίας και ουχί απλώς να διαπιστώνει το φαινόμενο.