Ο ΣΥΡΙΖΑ αλλάζει. Γίνεται ένα παλαιοκομματικότερο κόμμα από τους παλαιοκομματικούς που υποτίθεται ότι θα μάς απάλλασσε.

Τα «δικά τους παιδιά» ασχημονούν και κάποια χειροδικούν σε εκδηλώσεις.

Απάντηση κι ένα ευχαριστήριο για τις ύβρεις Διονύση Τσακνή.

Από τη στιγμή που σε μια Δημοκρατία αποδέχονται το φανταστικό «δίκιο της εξέγερσης» όλοι έχουν δίκιο.

Κάποτε η Αριστερά χαρακτήριζε τη στοχοποίηση ανθρώπων για «αντιπατριωτική στάση» ως φασιστική πρακτική.

Εκτός από την εξόρυξη χρυσού ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ενάντια σε φράγματα, ανεμογεννήτριες κ.λπ.

Τα στελέχη της Παπαστράτος έπρεπε να ρωτήσουν: «Είσαι σίγουρος ότι δεν μας κοροϊδεύει;»

Δεν υπάρχουν αρχές, ενιαίο κράτος δικαίου κοινή αποτίμηση των εγκλημάτων.

Αφού ο κ. Κοντονής είναι τόσο αντιαυτρχικος γιατί σιωπά για την Βενεζουέλα;

Κάποτε η αγκιτάτσια της Αριστεράς ήταν εύκολη υπόθεση. Όχι πια...

 ...και οι χρήσιμοι καιροσκόποι.

Με τα χρόνια η ευαίσθητη διανόηση κουράστηκε. Ετσι τώρα δεν κουνάει βλέφαρο που το Μέγαρο Μαξίμου επιλέγει να «ενσωματώσει» κάποιους δημοσιογράφους (αποκλείοντας άλλους) από την κάλυψη της επίσκεψης του πρωθυπουργού στα καμένα.

Η κατάληψη δεν είναι τρόπος έκφρασης. Είναι πράξη και ποινικό αδίκημα.

Στα Εξάρχεια μπορούν τα καλόπαιδα με την «επαναστατική» λεοντή να κάνουν ό,τι γουστάρουν.

Με μπακαλίστικους υπολογισμούς και καφενειακές αναλύσεις πορεύεται σήμερα η Αριστερά.

Μετά το «ηθικό πλεονέκτημα» ο ΣΥΡΙΖΑ διαψεύδει και τον «ηρωισμό» της Αριστεράς.

Στο μυαλό της ρηχής Αριστεράς υπάρχει μόνιμη σύγχυση μεταξύ σκοπών και αποτελεσμάτων. Αν κάποιος δηλώσει ότι έχει καλό (δηλαδή Αριστερό) σκοπό, τότε δικαιολογείται να κάνει σχεδόν ό,τι θέλει, ανεξαρτήτως των αποτελεσμάτων που θα έχουν οι πράξεις του.

Άρθρο στη τελευταία σελίδα της «Αυγής»  προτείνει στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (είτε είναι άθεοι είτε χριστιανοί) να ανάψουν «μια λαμπάδα στον Καμμένο».

Πέντε χώρες μπήκαν σε σταθεροποιητικό πρόγραμμα και μόνο μία δεν βγήκε. Κι αυτό διότι με «αναπλαισιώσεις» και «δημιουργικές ασάφειες» δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε.

Τι θα απομείνει λοιπόν από την Πρώτη Φορά, εκτός από το μεγαλειώδες ξεγύμνωμα της «ριζοσπαστικής» (τρομάρα μας!) Αριστεράς.