Με δεδομένο ότι τα πλέον φρικτά πολιτικά αφηγήματα με καλή εσωτερική συνέπεια έχουν ελπίδα –ακόμη και σε πολύ λογικές κοινωνίες– μπορούμε να απαντήσουμε στο τρέχον ερώτημα «γιατί δεν πείθει ο ΣΥΡΙΖΑ;».

Τα κόμματα από ιδεολογικοί εκπρόσωποι τμημάτων της κοινωνίας να μετατρέπονται σε σκληρούς μηχανισμούς εξουσίας.

Δεν γίνεται «νεοφιλελευθερισμός» με 7% και 9% ελλείμματα, και δεν είναι «ακροδεξιά» μια κυβέρνηση επειδή απαγορεύει στους μπάχαλους να τα κάνουν λίμπα στα ΑΕΙ.

Από τις 1.500 λέξεις του Ζελενσκι στην Βουλή μόνο το Τάγμα Αζόφ συγκίνησε τον ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν είναι νατοϊκές οι πολυκατοικίες που βομβαρδίζει ο Βλαδίμηρος Πούτιν. Δεν πεθαίνουν νατοϊκοί στρατιώτες· γυναικόπαιδα βλέπουμε σκεπασμένα σε ματωμένες κουβέρτες.

Κι όμως, το 2021, ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί το μοναδικό κόμμα της αντιπολίτευσης που αύξησε τη νομοθετική του συναίνεση σε σχέση με το 2020.

Eκείνο το κομμάτι της κοινωνίας, που κάποτε αποτελούσε την ατμομηχανή των νέων ιδεών στη χώρα, όχι μόνο δεν προχώρησε τη θεωρία του απ’ όσα έλεγε τη δεκαετία του ’80, αλλά πάει και προς τα πίσω.

Η αριστερή συντήρηση ντύνει πάντα την αντίδρασή της με μεγάλες λέξεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ καταψηφίζει τη συμφωνία και γιατί δεν αναφέρεται σε στρατιωτική συνδρομή εκτός της επικράτειας των δύο χωρών και για το αντίθετο.