Δυστυχώς, ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ένα βαθιά διχαστικό κόμμα, που σαν τον σκορπιό του μύθου δεν μπορεί να απαρνηθεί τη φύση του.

Τι σόι μηχανισμούς είχε στη μεταπολίτευση ένας πολιτικός χώρος που κατέγραφε, δεν κατέγραφε 3% στις εκλογές, έτσι ώστε να «αναδεικνύει διανοουμένους»;

Συνέχεια

Είναι παλιά τέχνη της Αριστεράς να πανηγυρίζει συμβολικές νίκες και να κλείνει τα μάτια στις μεγάλες ήττες.

Η αβαθής Αριστερά,  που έγινε κυρίαρχη σε αυτόν τον τόπο, απαντά στα υπαρκτά προβλήματα με φανταστικούς ταξικούς πολέμους.

Όσοι έχουν περάσει από την Αριστερά, ξέρουν πως να παρουσιάσουν ακόμη και το ενοικιαστάσιο ως «επαναστατική πράξη».

Τ​​ο βασικό πρόβλημα με τη διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν είναι ότι απέτυχε στα μεγάλα που είχε τάξει. Αποτυγχάνει διαρκώς και στα μικρά, αυτά που δεν «αλλάζουν τον κόσμο», αλλά κάνουν τη ζωή των πολιτών υποφερτή.

Το «ηθικό πλεονέκτημα» χρησιμοποιήθηκε για να καλυφθούν ανηθικότητες και ολιγωρίες.

Η ρηχή Αριστερά χαραμίζει πάλι χαρακτηρισμούς για βραχυπρόθεσμα μικροκομματικά οφέλη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αλλάζει. Γίνεται ένα παλαιοκομματικότερο κόμμα από τους παλαιοκομματικούς που υποτίθεται ότι θα μάς απάλλασσε.

Τα «δικά τους παιδιά» ασχημονούν και κάποια χειροδικούν σε εκδηλώσεις.

Απάντηση κι ένα ευχαριστήριο για τις ύβρεις Διονύση Τσακνή.

Από τη στιγμή που σε μια Δημοκρατία αποδέχονται το φανταστικό «δίκιο της εξέγερσης» όλοι έχουν δίκιο.

Κάποτε η Αριστερά χαρακτήριζε τη στοχοποίηση ανθρώπων για «αντιπατριωτική στάση» ως φασιστική πρακτική.

Εκτός από την εξόρυξη χρυσού ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ενάντια σε φράγματα, ανεμογεννήτριες κ.λπ.

Τα στελέχη της Παπαστράτος έπρεπε να ρωτήσουν: «Είσαι σίγουρος ότι δεν μας κοροϊδεύει;»

Δεν υπάρχουν αρχές, ενιαίο κράτος δικαίου κοινή αποτίμηση των εγκλημάτων.

Αφού ο κ. Κοντονής είναι τόσο αντιαυτρχικος γιατί σιωπά για την Βενεζουέλα;

Κάποτε η αγκιτάτσια της Αριστεράς ήταν εύκολη υπόθεση. Όχι πια...

 ...και οι χρήσιμοι καιροσκόποι.