Θα τρίζουν τα κόκαλα του Ζαχαριάδη και μαζί μ’ αυτόν θα γυρίζουν στον τάφο τους χιλιάδες αφελείς που πίστεψαν στη «μεγάλη Σοβιετική Πατρίδα» και πέθαναν γι’ αυτήν.
Αυτό που θεωρούμε δεδομένο, την 80χρονη ειρήνη στην Ευρώπη είναι ένα σπάνιο θαύμα. Ένα μικρό κλάσμα της μακραίωνης ιστορίας της.
Κυκλοφορούν και διάφορα σχοινοτενή καλαμπούρια υπό μορφήν «γεωπολιτικών αναλύσεων». Αναφέρονται στα «ιστορικά δίκαια της Ρωσίας»…
Ο Πούτιν ανακάτεψε τον χυλό της Ιστορίας για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η Ουκρανία δεν υπήρξε αυτόνομη κρατική οντότητα και ότι η ύπαρξή της οφείλεται σε κάποια έμπνευση του Λένιν και στα καπρίτσια των μπολσεβίκων.
Η εκρηκτική αστάθεια που προκαλεί η εμβάθυνση της παγκοσμιοποίησης στις ζωές των απλών ανθρώπων είναι τεράστιο πολιτικό πρόβλημα και ευνοεί τους πιο επικίνδυνους ψεύτες της πολιτικής ζωής, δηλαδή τους ακροδεξιούς.
Η ζωή στο Αφγανιστάν, πριν από το 2001, ήταν κόλαση στο όνομα ενός φανταστικού παραδείσου.
Οι αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας για επέμβαση στο Αφγανιστάν ήταν ομόφωνες…
Η κρατική αεροπειρατεία που διέταξε ο Αλεξάντερ Λουκασένκο δείχνει ότι οι δικτάτορες δεν είναι απειλή κατά των ανθρώπων μόνο εντός των συνόρων. Μπορούν να είναι απειλή και στην Αθήνα.
Ο Σαρλ Μισέλ θα μπορούσε να ακολουθήσει την παλιά («σεξιστική», λένε κάποιες τώρα) δυτική παράδοση που θέλει να κάθονται πρώτα οι κυρίες και μετά οι άνδρες.
Η ρήτρα μυστικότητας εξυπηρετεί ίσως τους σκοπούς της εταιρείας, αλλά όχι την Ευρωπαϊκή Ενωση.
Για έναν θρησκευόμενο πολιτικό, το «κάτι σαν χαλίφης» (ηγέτης και προστάτης όλων των μουσουλμάνων της Γης) είναι πιο επίζηλη θέση από το «κάτι σαν σουλτάνος».
Κατά τη διάρκεια της χούντας, το παράπονο των δικών μας αντιστασιακών, αλλά και του ελληνικού λαού εν γένει, ήταν ότι οι ξένες δημοκρατικές κυβερνήσεις έβαζαν τα εθνικά τους συμφέροντα πάνω από το δίκιο των ανθρώπων…
Κάθε τραγωδία είναι η συνισταμένη των μικρών πραγμάτων για τα οποία αδιαφορούμε όταν εξελίσσονται.
Το περίεργο είναι ότι περισσότερο δυσανασχετούν για την αδυναμία των διεθνών οργανισμών εκείνοι που τους υπονομεύουν.
Η αμοιβαιοποίηση του (μελλοντικού) χρέους απαιτεί και μεταφορά αρμοδιοτήτων από τα εθνικά κράτη σε δημοκρατικούς, αλλά πανευρωπαϊκούς θεσμούς…
Όλοι ψάχνουν να προβλέψουν κάποιο «τέλος»· όποιο και να είναι αυτό.
Η Δημοκρατία θεωρείται δεδομένη και εξ ορισμού διαρκώς βελτιούμενη. Ξεχάσαμε τον Τόμας Τζέφερσον που έλεγε ότι «το τίμημα της Δημοκρατίας είναι η αιώνια επαγρύπνηση».
Η συμβολή της ΕΣΣΔ στη νίκη κατά του ναζιστικού τέρατος ήταν τεράστια, όπως και ο αριθμός των θυμάτων της. Ομως Κόκκινος Στρατός, που απελευθέρωσε λαούς από τους ναζί, τους υποδούλωσε στην Μόσχα…
Ο διαχωρισμός των θυτών, αναλόγως των προθέσεων που λένε ότι έχουν, δεν είναι απλώς ανόητος, είναι και επικίνδυνος.
Η αμηχανία ενός κόσμου, μιας ηπείρου που κουβαλάει ένα μεγάλο βάρος της Ιστορίας, να βρει απαντήσεις στις σύγχρονες προκλήσεις.