Και στις αναγκαίες υποδομές το κεντρικό κράτος είναι ανορθολογικό: αλλού πλεονάζουν και αλλού υπολείπονται.
Σάμπως δεν «τζόγαραν» τα ασφαλιστικά ταμεία όταν αγόρασαν τίτλους του ελληνικού Δημοσίου;
Ακόμη κι εκείνοι που διατυμπάνιζαν ότι «το κράτος δεν είναι η λύση, το κράτος είναι το πρόβλημα» παρήγαγαν θηριώδη ελλείμματα.
Ένα αυτόνομο σωματείο εργαζομένων συμφώνησε με μια ένωση ιδιωτών εργοληπτών να πληρώνει το κράτος επιπλέον 2,5‰ σε κάθε έργο!
Πρέπει να αναρωτηθούμε τι σόι «επιτελικό κράτος» χτίζει η κυβέρνηση όταν ασχολείται, έστω διά αντιπροσώπου, με την παραγωγή και διανομή 1,5 εκατ. μασκών.
Η υποπερίπτωση της υποπεριπτώσεως, της περίπτωσης, της παραγράφου, του άρθρου και τρέχα γύρευε.
Το έλλειμμα εμπιστοσύνης που μετέτρεψε τα κεφάλαια κίνησης των επιχειρήσεων σε κεφάλαια ακινησίας στις τράπεζες.
Το κράτος που επιστρέφει είναι το κράτος που μας χρεοκόπησε…
Η σχέση κράτους – κοινωνικής ασφάλισης είναι περίπου όπως οι σχέσεις συγγενών που συμπήζουν μια ομόρρυθμη εταιρεία.
Τώρα που –νομίζουμε ότι– «η χώρα μας αφυπνίζεται από τη δεκαετή οικονομική κρίση», μικρές ή μεγαλύτερες δυνάμεις, κατεστημένες συνήθειές μας που μάς οδήγησαν στην κρίση, καραδοκούν.
Στην Ελλάδα το κράτος είναι Θεός. Πρέπει, όμως, να είναι σαν τον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης ο οποίος είχε «μόνο κανόνες και κανένα έλεος»;
Το 2016 τα ετήσια έσοδα του (ιδιωτικού μονοπωλίου) ΟΑΣΘ ήταν 56 εκατ. ευρώ. Το 2018 τα έσοδα (του κρατικού πλέον μονοπωλίου) μειώθηκαν στα 35 εκατομμύρια.
Οι βραχυχρόνιες μισθώσεις ακινήτων έδωσαν ανάσα ζωής στη χειμαζόμενη ελληνική οικονομία και κάποιο εισόδημα στους ιδιοκτήτες τους. Ταυτόχρονα, χιλιάδες σπίτια ανακαινίστηκαν, ομορφαίνοντας τα κέντρα των πόλεων.
Επειδή δεν αποκρατικοποιήσαμε ότι ανήκει στην αγορά (η παραγωγή σήμερα γίνεται απ’ όλους, ακόμη και με τα φωτοβολταϊκά των σπιτιών μας), είμαστε αναγκασμένοι να ιδιωτικοποιήσουμε αυτό που έπρεπε να ανήκει στο κράτος, το δίκτυο.
Η διάρθρωση της ελληνικής γραφειοκρατίας «είναι ένας γρίφος τυλιγμένος σε ένα μυστήριο, μέσα σε ένα αίνιγμα, αλλά πιθανώς υπάρχει ένα κλειδί. Το κλειδί αυτό είναι τα πολιτικά οφέλη».
Η εργασία (ειδικώς στον ιδιωτικό τομέα) τιμωρείται βάναυσα από τις φορολογικές αρχές.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να χρεοκοπήσει ένα κράτος κι εμείς γνωρίσαμε μόνο τον ένα, δηλαδή τη διόγκωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων.
Μια «πρωτοβουλία της υπουργού Τουρισμού «η οποία ανέλαβε δράση σε παγκόσμιο επίπεδο ώστε ο οργανισμός με διεθνή υπόσταση και κύρος να προωθήσει τη συνεργασία των κρατών και των λαών».
Εδώ έχουμε καταργήσει όλους τους νόμους, ακόμη και τις ωφέλειες του καταμερισμού της εργασίας.
AirBnB: Ακόμη δεν το είδαμε, «απειλή» το είπαμε.