Έβαλε τα ρούχα αλλιώς λοιπόν ο «Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου». Από τούδε και στο εξής θα ονομάζεται ο «Συνασπισμός της Αριστεράς της Οικολογίας και των Κινημάτων».
Έβαλε τα ρούχα αλλιώς λοιπόν ο «Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου». Από τούδε και στο εξής θα ονομάζεται ο «Συνασπισμός της Αριστεράς της Οικολογίας και των Κινημάτων». Έχει καμιά σημασία, αφού έτσι κι αλλιώς η σοφία της γλώσσας είχε σβήσει την «Αριστερά και την Πρόοδο»; Για τον πολύ κόσμο όχι. Με την ίδια διαδικασία θα ατονήσει και το νέο πρόσθεμα. Οι πολίτες «Συνασπισμό» τον ονόμαζαν, κι έτσι θα συνεχίσουν.
Επί της ουσίας άλλαξε κάτι; Όχι. Ο χαρισματικός πρόεδρος του ΣΥΝ έβγαλε ένα από κείνους τους στομφώδεις λόγους του, για να μας πει ότι δεν «τουφεκάει στον αέρα». Μόνο που το συνέδριο έτσι ακούστηκε στον Τύπο. Μια μάζωξη χωρίς πνοή, η οποία αν δεν είχε τον παραπολιτικό τσακωμό για τ’ όνομα, θα ήταν μονόστηλο.
Η αλλαγή του ονόματος όμως δείχνει το άγχος της ηγεσίας του «Συνασπισμού» για τις επερχόμενες εκλογές. Είναι σίγουρο ότι τα πράγματα θα πολωθούν τόσο πολύ, ώστε ο ΣΥΝ θα βρεθεί πολύ κοντά στο 3% -εκλογικό όριο για να μπει στη Βουλή. Γι’ αυτό, θέλει να αγκαλιάσει με το όνομα τα πολύμορφα κινήματα «αντί» που αναπτύχθηκαν και στη χώρα μας. Πιστεύει πως εκεί βρίσκεται η μοναδική δεξαμενή απ’ όπου θα μπορέσει να αντλήσει ψήφους.
Θεμιτή η προσπάθεια, απλώς δεν παίρνει υπόψη της την ιστορία. Το 1972 (όταν το αντιπολεμικό κίνημα του Βιετνάμ είχε φτάσει στο αποκορύφωμα) το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ προσπάθησε να γίνει «των κινημάτων». Κατέβασε ως υποψήφιο τον Τζορτζ Μακγκόβερν, κάτι σαν τον Ράλφ Νάντερ της εποχής. Το αποτέλεσμα ήταν να επανεκλεγεί θριαμβευτικά ο Ρίτσαρντ Νίξον. Οι συντηρητικοί Δημοκρατικοί δεν πήγαν να ψηφίσουν ενώ τα κινήματα παρήγαγαν πολιτική στο δρόμο. Δεν μπήκαν καν στον κόπο να κοιτάξουν το δόλωμα.
Το πρόβλημα που θα αντιμετωπίσει ο «Συνασπισμός των Κινημάτων», είναι ότι όλα αυτά τα κινήματα παράγουν πολιτική ad hoc. Χιλιάδες ανθρώπων συσπειρώνονται για ένα πολιτικό αίτημα, αλλά απεχθάνονται να τους σερβίρεται (λόγω του αιτήματος) ολόκληρη πολιτική πλατφόρμα. Είναι εξαιρετικά ασταθή πολιτικά υποκείμενα. Δεν εντάσσονται στα παλιά καλούπια. Ανήκουν στον 21ο αιώνα και απεχθάνονται την τυποποίηση που παρήγαγε ο 20ος. Και τα πολιτικά κόμματα -ακόμη και ο «Συνασπισμός»- ανήκουν στον 20ο αιώνα. Γι’ αυτό πιθανότατα θα του γυρίσουν την πλάτη. Ακόμη και με την καινούργια ταμπέλα…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 3.6.2003
