Με τις συνδικαλιστικές τους πρακτικές διδάσκουν το ήθος του κακού πολίτη, εκείνου που δεν σέβεται ούτε τους νόμους. Προάγουν την αντίληψη της ισοπέδωσης, και μάλιστα χωρίς λόγο.

Μια θετική διάταξη που αποκεντρώνει το κεντρικό κράτος γίνεται «ιδιωτικοποίηση», «φτου κακά νεοφιλελευθερισμός», και μάλιστα από μια παράταξη που ιστορικώς ήταν πάντα υπέρ της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Ποίων τα «μορφωτικά δικαιώματα» παραβιάζονται; Εκείνων που –λόγω ιού– δεν μπορούν να πάνε στο σχολείο; Ή των καθηγητών που διαδήλωναν; 

Η κυβέρνηση ορθώς ζητεί να μένουμε σπίτι, αλλά επίσης μας υποχρεώνει να το πληρώνουμε ακριβά. Οχι σε όρους ελευθερίας, αλλά σε όρους χρέωσης των τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών.

Αν έχεις την επικοινωνιακή υπεροχή του «ηθικού πλεονεκτήματος» μπορείς να ορίσεις πού τελειώνει το χιούμορ και πού αρχίζει ο σεξισμός.

Είναι παράδοξο –και ίσως εξωφρενικό– ότι δεν είναι υποχρεωτικός ο εμβολιασμός των εργαζομένων στον τομέα υγείας. Ούτε καν εκείνων που εργάζονται στις εντατικές!