Υπάρχει κάτι βαθύτερο, που είναι η θεσμική κακοδαιμονία του Δημοσίου, η οποία πνίγει τα λίγα success stories, όταν αυτά αναδυθούν.

Δεν έγινε μια έρευνα αγοράς των υποψηφίων, έτσι ώστε να δούμε τους λόγους για τους οποίους οι νέοι αποστρέφονται τα τελευταία χρόνια τις προ δεκαετίας επίζηλες θέσεις στις στρατιωτικές σχολές.

Με τις απανωτές «τακτοποιήσεις» εκείνοι που νομίμως ή έστω δικαίως κατέχουν δημόσια γη μειώνονται δραστικώς, ενώ αντιθέτως πληθαίνουν (αναλογικώς) οι «ατσίδες» που βλέπουν ευκαιρίες.

Το βασικότερο πρόβλημα, όμως, είναι τι θα εκφράσει ο ΣΥΣΥΑ, ο ΣΥΣΥΓΧΑ, ή όπως αλλιώς πλάσει το όνομα του κόμματος η λαϊκή μούσα.

Ενα από όσα δεν μετράμε επακριβώς είναι τα αίτια των πυρκαγιών. Γι’ αυτό ανθούν και οι ιστορίες περί εμπρησμών, άλλοτε από οικοπεδοφάγους, παλιότερα από Τούρκους και εσχάτως από εταιρείες τοποθέτησης ανεμογεννητριών.

Πρέπει να ανησυχήσουμε για το φαιό πρωινό που ξημέρωσε στη Θουριγγία και στη Σαξονία.

Είναι ανησυχητικό ότι χρειάζεται απόφαση σε ανώτατο επίπεδο για να αντιληφθούν οι γονείς, οι καθηγητές κ.ά. ότι τα κινητά τηλέφωνα δεν πρέπει να είναι μέσα στις τάξεις.

Στην πολιτική το βραχυπρόθεσμο διώχνει το μακροπρόθεσμο.

Η σύλληψη του Ντούροφ είναι απλώς το γαλλικό αντιδημοκρατικό σπυρί της δυτικής (ευρωπαϊκής πρωτίστως) ασθένειας που λέγεται φόβος.

Πήξαμε στους πολυπράγμονες πολιτικούς, που «όλα τα σφάζουν και όλα τα μαχαιρώνουν» για ένα πουκάμισο αδειανό, ένα καλό αποτέλεσμα σε κάποια Κεντρική Επιτροπή.