Μπορεί η κυβέρνηση Μπλερ να «απαγόρευσε» στη Βρετανία τη δημοσιοποίηση του ονόματος του Άγγλου πράκτορα, που φέρεται να συμμετείχε σε απαγωγές Πακιστανών, το όνομά του, όμως, είναι σε όλα τα βρετανικά σπίτια ελέω Διαδικτύου…
«Το Διαδίκτυο βλέπει τη λογοκρισία ως βλάβη και την παρακάμπτει…»
John Gilmore (ιδρυτής της Οργάνωσης για την Προάσπιση των Δικαιωμάτων στον Κυβερνοχώρο, «Electronic Frontier Foundation»)
Φιλότιμη η προσπάθεια της κυβέρνησης του Τόνι Μπλερ να κρύψει το όνομα του Βρετανού πράκτορα, που κατηγορείται ότι ενορχήστρωσε και συμμετείχε σε απαγωγές Πακιστανών στην Ελλάδα, αλλά λογάριασε χωρίς το Διαδίκτυο, στο οποίο άπαντες έχουν πρόσβαση και επειδή λειτουργεί αποκεντρωμένα δεν μπορεί να ελεγχθεί.
Τα γεγονότα έχουν ως εξής: Μετά το δημοσίευμα της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα», με το οποίο κατονομάστηκαν έξι στελέχη της Ελληνικής Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (ΕΥΠ) κι ενός στελέχους της ΜΙ6 (Military Intelligence Section 6), ως συμμέτοχοι στην απαγωγή Πακιστανών μεταναστών, η κυβέρνηση Μπλερ με ειδικό υπόμνημα προς τα βρετανικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης απέτρεψε τη δημοσιοποίηση του ονόματος του Βρετανού αξιωματούχου της πρεσβείας.
Τα βρετανικά ΜΜΕ σεβάστηκαν την εντολή και δεν δημοσίευσαν το όνομα του Νίκολας Λάνγκμαν, αλλά αυτό δεν έμεινε κρυφό από τους Βρετανούς. Ένας Έλληνας που διατηρεί blog (αυτόνομες σελίδες χρηστών Ιnternet με ειδήσεις και σχόλια) στα αγγλικά δημοσιοποίησε το όνομα (στο http://histologion.blogspot.com/). Από ‘κεί αυτό πήρε το δρόμο του για τα αγγλικά blogs και καθένας πλέον, μπορεί να το έχει στην οθόνη του αν ψάξει για παράδειγμα με τις λέξεις- κλειδιά «ΜΙ6, Athens».
Γράφαμε παλιότερα πως η λογοκρισία στην εποχή του Διαδικτύου είναι αδύνατη για πολύ απλούς και τεχνολογικούς λόγους: «Tο Δίκτυο φτιάχτηκε για να αντέξει έναν πυρηνικό πόλεμο. H λογική του ήταν απλή: Kάθε κόμβος, μέσω του οποίου μεταδίδεται ένα μήνυμα, λειτουργεί αυτόνομα. Aν χτυπηθεί από μια πυρηνική κεφαλή, τίθεται εκτός λειτουργίας, αλλά το Δίκτυο συνεχίζει να υπάρχει. Tο μήνυμα που στέλνεται από ένα χρήστη, διαθέτει εκείνα τα στοιχεία, ώστε να ψάξει μόνο του να βρει τις εναλλακτικές διόδους για να φτάσει στον τελικό χρήστη. Aν δηλαδή, στη συνήθη του διαδρομή συναντήσει εμπόδιο (ο κόμβος π.χ. είναι εκτός λειτουργίας) δοκιμάζει την επόμενη κ.ο.κ. H λογοκρισία λειτουργεί στο Internet σαν … πυρηνική επίθεση. Aν κάποιος κόμβος αποφασίσει να μη δέχεται να μεταφέρει π.χ. πορνογραφικό υλικό, τότε για το μήνυμα αυτός είναι νεκρός κόμβος και αμέσως δοκιμάζει τον επόμενο, μέχρι να καταφέρει να φτάσει στον προορισμό του… Kατ’ αυτόν τον τρόπο κάθε απόπειρα λογοκρισίας στο Internet είναι καταδικασμένη εν τη γενέσει της… Σύμφωνα με τον John Perry Barlow, έναν από τους ιδρυτές του Electronic Frontier Foundation, «η αρχιτεκτονική του Δικτύου, προστατεύει ελευθερίες που παλιά χρειαζόταν νομοθετικές ρυθμίσεις. Για παράδειγμα, μπορεί να είναι άχρηστη στο μέλλον η συνταγματική επιταγή που προστατεύει την ελευθερία του λόγου, σε ένα περιβάλλον όπου δεν μπορεί να υπάρξει λογοκρισία”..» («Λογοκρισία στον κυβερνοχώρο», «Τύπος της Κυριακής» Μάιος 1995)
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον όμως, εκτεθειμένοι βρίσκονται η κυβέρνηση των Εργατικών, που πήρε ένα ατελέσφορο μέτρο, αλλά και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Ο αναγνώστης των κατεστημένων «Times», «Guardian», «Telegraph» κ.λπ. διαπιστώνει για μία ακόμη φορά ότι παρά τα προβλήματά της η ενημέρωση από το Διαδίκτυο είναι πιο σφαιρική και πάει βαθύτερα. Γιατί να πληρώσει κάποιος ένα ευρώ για να αγοράσει ενημέρωση, όταν οι παραγωγοί της ενημέρωσης του δίνουν κουτσουρεμένο το προϊόν επειδή θέλουν να εξυπηρετήσουν άλλους πέραν της ενημέρωσης σκοπούς; Όσο θεμιτοί κι αν θεωρηθούν οι τελευταίοι, ο καταναλωτής εφημερίδων δεν τις αγοράζει για να ενισχύσει εθνικούς σκοπούς. Αν ήταν έτσι θα έδινε το ευρώ του σε κάποιον «έρανο για τη φανέλα του στρατιώτη». Αγοράζει την εφημερίδα για να πληροφορηθεί και διαπιστώνει ότι ένα νέο (και μάλιστα δωρεάν) Μέσο του παρέχει αυτή την υπηρεσία πληρέστερα.
Αλλά και στην Ελλάδα μπήκαμε πολλές φορές σε (ατέρμονες, αδιέξοδες και, τελικά, μάταιες) συζητήσεις για το τι πρέπει να κάνουν οι δημοσιογράφοι σχετικά με τα εθνικά θέματα. Ξεχάσαμε ότι στο «σύμπαν της ενημέρωσης» πάψαμε να είμαστε μόνοι. Νέοι παίκτες παράγουν ενημέρωση εντελώς αυτόνομα χωρίς δεσμεύσεις εθνικές κ.ά. Και τελικά, τίποτε δεν μένει κρυπτόν από το Διαδίκτυο…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 3.1.2006
