Αν γίνεται τόση φασαρία για τα 100.000 του ΕΚΕΜΕΛ πόση πρέπει να γίνει για τα 10 δισ. περικοπών που προβλέπει συνολικά το Πρόγραμμα Σταθερότητας;
Πρέπει να ξεπέρασαν τις πεντακόσιες οι υπογραφές για να συνεχιστεί η επιδότηση του Ευρωπαϊκού Κέντρου Μετάφρασης. Πολλές από αυτές τις υπογραφές είναι βαριές· ασήκωτες για τους ώμους του φορολογούμενου μπαρμπα-Μήτσου από τα Γρεβενά. Στον Τύπο και σε ειδικά έντυπα ξεκίνησε μια μεγάλη συζήτηση, με ολοσέλιδα δημοσιεύματα. Η συζήτηση ήταν σχεδόν μονόπαντη: σχεδόν όλοι επεσήμαναν πόσο καλό είναι να επιδοτείται η εκπαίδευση των μεταφραστών (μέχρι και ο Εζρα Πάουντ επιστρατεύτηκε) και τι κακό θα πάθουμε τώρα που κλείνει το ΕΚΕΜΕΛ. Υπήρξε και η άλλη, η άτυπη «συζήτηση» για τους ανάλγητους νεοφιλελεύθερους, οι οποίοι «θέλουν να μειώσουν το κράτος χωρίς να σέβονται τίποτε», η οποία έγινε κυρίως μέσω blogs και κάποιων προσωπικών emails.
Ξοδεύτηκε πολύς χρόνος για κουβέντα και πολύ χαρτί για τη μοίρα του ΕΚΕΜΕΛ. Τόσο πολύ που είναι να αναρωτιέται κανείς. Αν γίνεται τόση φασαρία για τα 100.000 του ΕΚΕΜΕΛ πόση πρέπει να γίνει για τα 10 δισ. περικοπών που προβλέπει συνολικά το Πρόγραμμα Σταθερότητας; Φυσικά η χώρα δεν σώζεται από εκατό χιλιάρικα, ούτε καν από τα 500 εκατομμύρια που έπαιρναν με κάθε μπλόκο οι αγρότες. Αλλά πάλι φασούλι το φασούλι άδειασε το σακούλι.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες είναι κανείς να λυπάται τον κ. Λοβέρδο, ο οποίος προφανώς δέχεται ασύγκριτα μεγαλύτερες πιέσεις γιατί έχει να περικόψει πολλά κι από πολλούς ανθρώπους οι οποίοι πιθανώς να τα έχουν κι ανάγκη. Εντάξει! Οι άνθρωποι του πνεύματος είναι υπερευαίσθητοι -ειδικά σε ό,τι αφορά τα του χώρου τους- αλλά σάμπως οι συνταξιούχοι είναι φτιαγμένοι από πέτρα; Κι αν η εκπαίδευση μεταφραστών είναι ζωτικής σημασίας ζήτημα, τα επιδόματα των δημοσίων υπαλλήλων είναι για πέταμα;
Το θέμα είναι ότι -όπως για όλα- δεν έγινε μια τόσο παθιασμένη συζήτηση όταν ιδρύθηκε το ΕΚΕΜΕΛ. Ουδείς αναρωτήθηκε αν χρειάζεται, σε τι χρειάζεται και πώς θα χρηματοδοτηθεί μακροχρονίως. Ολοι ήταν σίγουροι ότι έχει ο Θεός -δηλαδή ο μπαρμπα-Μήτσος από τα Γρεβενά- και ουδείς ανησύχησε όταν το Κέντρο, παρά τα δίδακτρα, δεν μπορούσε να βγάλει τα έξοδα. Εδώ, ίσως, βρίσκεται το καλό της κρίσης. Μας αναγκάζει να συζητάμε, να κοιτάμε αράδα-αράδα τις δαπάνες του προϋπολογισμού και για πρώτη φορά να περικόπτουμε.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 5.6.2010
