Υπάρχουν ευθύνες -στον δημοσιογραφικό κόσμο πρωτίστως- για το εγκληματικό φαινόμενο που καπηλεύτηκε το όνομα «17 Νοέμβρη»; Πολλές.
Ήταν ενδιαφέρουσα τελικά η απολογία του κ. Σάββα Ξηρού. Όχι μόνο στα μέρη που αφειδώς επαναλαμβάνονται στα κανάλια -ποιος στρατολόγησε, ποιον, ποιος πυροβόλησε πρώτος και ποιος δεύτερος, ποιος σκότωσε και πώς- αλλά στα υπόλοιπα που δεν αφορούν το αστυνομικό σκέλος και δείχνουν πως ένα παιδί αντί να γίνει άνδρας, γίνεται τρομοκράτης. «Οι λόγοι που δέχτηκα να γίνω μέλος της οργάνωσης», απολογήθηκε στον εφέτη ανακριτή ο κ. Ξηρός, «ήταν ότι ήθελα να προσφέρω, νομίζοντας ότι αυτός ο τρόπος θα ήταν πιο αποτελεσματικός από τη συμμετοχή μου σε κάποιες επιτροπές ή φορείς. Ήταν τότε η εποχή που οι εφημερίδες και ο κόσμος είχαν πλάσει έναν μύθο γύρω από την οργάνωση 17Ν και παρουσίαζαν τα μέλη σαν να ήταν αυτοί που θα μπορούσαν να διορθώσουν τα διάφορα στραβά της κοινωνίας που δεν τα αγγίζουν οι αρμόδιοι φορείς…».
Είναι αυτός ο μύθος λοιπόν «που οι εφημερίδες και ο κόσμος είχε πλάσει» υπεύθυνος για τις δολοφονίες τόσων ανθρώπων; Όχι βέβαια. Οι εγκληματικές ενέργειες βαρύνουν πάντα το ενήλικο άτομο που τις διαπράττει. Υπάρχουν ευθύνες -στον δημοσιογραφικό κόσμο πρωτίστως- για το εγκληματικό φαινόμενο που καπηλεύτηκε το όνομα «17 Νοέμβρη»; Πολλές. Χειριστήκαμε και το θέμα άθλια. Υπάρχουν ευθύνες στην Αριστερά για την διόγκωση αυτού του μύθου, που ήθελε τα μέλη «να ήταν αυτοί που θα μπορούσαν να διορθώσουν τα διάφορα στραβά της κοινωνίας που δεν τα αγγίζουν οι αρμόδιοι φορείς…»; Δυστυχώς υπάρχουν.
Η Αριστερά είχε -ειδικά μετά την μεταπολίτευση- την ιδεολογική κυριαρχία στον τόπο. Ουδείς το αρνείται αυτό. Επέβαλε νόρμες και κοινωνικές συμπεριφορές. Επέβαλε ιδεολογικά ρεύματα. Απαξίωσε άλλα. Κάποια μάλιστα τα συκοφάντησε. Όλη αυτή η αριστερή ιντελιγκέντσια που έσυρε τη χώρα τα τελευταία τριάντα χρόνια μπορούσε άνετα να απαξιώσει και τον μύθο των τρομοκρατών, αλλά δεν θέλησε. Μπορούσε κατά τη ρήση του κ. Μίκη Θεοδωράκη «να τους πνίξει μέσα στη γενική λαϊκή περιφρόνηση κατεβάζοντας στους δρόμους τα πλήθη των απογόνων μιας Αριστεράς τιμημένης από το αίμα και τις θυσίες πραγματικών λαϊκών αγωνιστών, διαχωρίζοντας έτσι με το μαχαίρι τη θέση τους από όλα αυτά τα κακέκτυπα δήθεν αγωνιστών, από αυτούς τους θλιβερούς που κανείς δεν ξέρει ακόμα από πού κρατά η σκούφια τους…». Ο μύθος στον οποίο πίστεψε ο κ. Σάββας Ξηρός, μπορούσε να μην υπάρχει…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 28.8.2002
