Παραμένει φρικιαστικό το βίντεο της διπλής δολοφονίας στη Νέα Σμύρνη, παρά τη φιλότιμη προσπάθεια των καναλιών να το συνηθίσουμε· πρέπει να το δείχνουν περί τις είκοσι φορές ανά δελτίο ειδήσεων. Βεβαίως βοήθησε σ’ αυτό και η θέση της κάμερας επιτήρησης στην καφετέρια, που θαρρείς είναι στημένη μόνο και μόνο για να καταγράψει τη δράση του κουκουλοφόρου πιστολέρο.
Γίναμε, λοιπόν, «Σικάγο» κατά πως λένε οι λαϊκοί θρύλοι; Επ’ ουδενί, και αυτό φαίνεται από τις στατιστικές του εγκλήματος. Η Ελλάδα, ευτυχώς, βρίσκεται χαμηλά στις δολοφονίες, αναλογικώς με τον πληθυσμό της. Τα τελευταία στοιχεία του ΟΗΕ (2020) δείχνουν τη χώρα μας στην 76η θέση παγκοσμίως με 0,75 ανθρωποκτονίες ανά 100.000 κατοίκους. Στο Σικάγο τη δεκαετία του 1920 δολοφονούνταν 10,5 άτομα ανά 100.000 κατοίκους και τη δεκαετία του ’30 ο δείκτης ήταν στο 14,6. Σήμερα τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα, αφού το 2021 έγιναν στο Σικάγο 29,3 ανθρωποκτονίες/100.000 κατοίκους. Αυτό δεν αποτελεί αρνητική πρωτιά στις ΗΠΑ. Πρώτο είναι το Σεντ Λούις (64), δεύτερο το Ντιτρόιτ (45), τρίτο το Κλίβελαντ (43,5). Ακόμη και το Μιλγουόκι ξεπερνά το Σικάγο με 32,5 δολοφονίες/100.000 κατοίκους. Συνεπώς, αν θέλουμε να υπερβάλουμε, μπορούμε να λέμε ότι «γίναμε Τζαμάικα» (44,95).
Ο πρωταρχικός λόγος ανησυχίας, λοιπόν, δεν είναι είναι αν «γίναμε Σικάγο». Τα νούμερα υπολείπονται κατά πολύ. Δεν πρέπει επίσης να περιμένουμε γρήγορα αποτελέσματα από την αστυνομική έρευνα, όταν πρόκειται για «επαγγελματικά χτυπήματα». Οι εκτελεστές δεν έχουν άμεσες σχέσεις με το θύμα, που μπορούν να ανιχνευθούν, και δεν αφήνουν στοιχεία στον τόπο του εγκλήματος· αφήστε δε το γεγονός ότι πολλές φορές «εισάγονται» για μία μόνο «δουλειά».
Ούτε πρέπει να προβληματιστούμε για τη σιωπή του υπουργού Προστασίας του Πολίτη. Δεν νομίζουμε ότι ξέρει κάτι. Εκλογές έρχονται και κάθε υποψήφιος υπογραμμίζει τις επιτυχίες στον τομέα που διαχειρίζεται και αποσιωπά τις «στραβές στη βάρδια του».
Το πιο ανησυχητικό σε σχέση με το οργανωμένο έγκλημα στην Ελλάδα είναι πως σε κάθε μεγάλη υπόθεση συλλαμβάνεται και κάποιος αστυνομικός. Ακόμη και δολοφονείται, όπως έγινε το 2018 στην Παλλήνη, όταν «εκτελέστηκε» (και αυτός με πέντε σφαίρες) συνταξιούχος των ΕΚΑΜ, ετών 57.
Δεν έχουμε στατιστικά των σχέσεων εγκλήματος με την αστυνομία, για να κρίνουμε αν γίναμε Σικάγο της εποχής που ο Αλ Καπόνε «λάδωνε» το σύμπαν. Τα εμπειρικά στοιχεία, όμως, πρέπει να μας προβληματίσουν. Η μακροημέρευση και διόγκωση του οργανωμένου εγκλήματος εξαρτάται από τη διείσδυσή του στις αρχές ασφαλείας.
