Μήπως στη «χούντα Μητσοτάκη» δεν θα μπορούμε πλέον να σφυρίζουμε –ούτε κρυφίως– τη «Λίμνη των κύκνων», όπως κάναμε με τα τραγούδια του Θεοδωράκη κατά τη χούντα του Παπαδόπουλου;
Απαγορεύτηκε ο Τσαϊκόφσκι στην Ευρωπαϊκή Ενωση, λόγω της εισβολής του Πούτιν στην Ουκρανία, και μάλιστα σε αντίθεση με τον Μπετόβεν που ακουγόταν παρά τις θηριωδίες του Χίτλερ; Πού το άκουσε αυτό ο κ. Αλέξης Τσίπρας και το μετέφερε χθες (1.3.2022) στη Βουλή; Μήπως στη «χούντα Μητσοτάκη» δεν θα μπορούμε πλέον να σφυρίζουμε –ούτε κρυφίως– τη «Λίμνη των κύκνων», όπως κάναμε με τα τραγούδια του Θεοδωράκη κατά τη χούντα του Παπαδόπουλου;
Φυσικά και δεν ισχύει τίποτε από τα παραπάνω. Απλώς το ελληνικό κράτος ακύρωσε τις παραστάσεις των κρατικών οργανισμών (το «κρατικών», υπογραμμισμένο) που είχε παραγγείλει, όπως εξάλλου έκαναν πολλοί ευρωπαϊκοί οργανισμοί. Αυτή η απόφαση ήταν η χαρά των τρολ του Διαδικτύου, η ευκαιρία να πετάξουν εξυπνάδες του στυλ «είναι ώρα να κάψουμε τα βιβλία του Ντοστογιέφσκι» ή «πότε ανοίγει η Μακρόνησος για όσους αγαπούν τον Τσέχοφ» κ.λπ. Δυστυχώς, όμως, τα τσιτάτα των τρολ μπήκαν, διά του ΣΥΡΙΖΑ, και στη Βουλή.
Για την απόφαση αυτή καθαυτή μπορούν να ειπωθούν πολλά και σοβαρά, ασχέτως αν δεν υπάρχουν ελπίδες να συζητηθούν επί της ουσίας στη Βουλή. Πρώτα απ’ όλα στη Βρετανία η ακύρωση των παραστάσεων των Μπολσόι έγινε με απόφαση της αρμόδιας Royal Opera House και ουχί του υπουργού Πολιτισμού. Στην Ελλάδα του συγκεντρωτικού κράτους, η υπουργός κανονίζει ακόμη και το πρόγραμμα των φεστιβάλ. Υπάρχει δε η τεκμηριωμένη υποψία πως η κ. Μενδώνη, νιώθοντας μουσαφίρισσα στην κυβέρνηση που υπουργεύει, φροντίζει το πολιτικό της μέλλον χαϊδεύοντας ό,τι κι όποιον ακροδεξιό βρεθεί στο διάβα της. Με αυτά τα δεδομένα, δικαίως ακόμη και η ακύρωση κάποιων παραστάσεων έγινε ζήτημα πολιτικής αντιπαράθεσης, έστω και αν κυριάρχησαν οι διαβολές και οι τρολιές.
Θα συμφωνήσουμε ότι η απόφαση περί εμπάργκο των κρατικών οργανισμών της Ρωσίας ελήφθη από γραφειοκράτες, που δεν μπορούν να διακρίνουν λεπτές αποχρώσεις. Συνεπώς τώρα, επειδή υπάρχει νέα κατάσταση, θα συζητηθεί αν πρέπει οι κρατικοί πολιτιστικοί οργανισμοί να είναι υπεράνω κυρώσεων.
Κατ’ αρχάς, πρέπει να ξεχωρίσουμε τα έργα του πολιτισμού από τους οργανισμούς πολιτισμού. Είναι απύθμενη ανοησία να συνδέσει κάποιος τον Μπετόβεν, τους ναζί, τον Τσαϊκόφσκι με το καθεστώς Πούτιν. Αλλά μήπως στα χρόνια της χιτλερικής θηριωδίας θα έπρεπε να καλείται στις δυτικές πρωτεύουσες η «Φιλαρμονική του Βερολίνου», επειδή εκτελούσε άψογα τα έργα του Ρίχαρντ Βάγκνερ; Μήπως, επί τη ευκαιρία, να έβγαζε κι ένα λόγο ο Γιόζεφ Γκέμπελς για όσα τραβούν οι φτωχοί (παλαιο)ναζί από τους δαιμονικούς Εβραίους; Ιδέες ρίχνουμε…