Πολλά χρόνια πριν ξεσπάσει η οργή για τις δηλώσεις του κ. Σάκη Ρουβά, η Αμερική είχε γνωρίσει την εκστρατεία κατά του Τζον Λένον και των Μπιτλς. Αφορμή της ήταν οι δηλώσεις του πρώτου περί Ιησού. Δεν εκστόμισε κάτι φοβερό και βλάσφημο. Διατύπωσε απλώς σκόρπιες σκέψεις περί θρησκείας και ροκ εντ ρολ, οι οποίες αποδείχθηκαν εκ των πραγμάτων αφελείς. «Ο χριστιανισμός», είχε πει, «θα συρρικνωθεί και θα χαθεί. Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω γι’ αυτό· θα αποδειχθεί η ορθότητά μου. Τώρα είμαστε πιο δημοφιλείς από τον Ιησού. Δεν ξέρω τι θα χαθεί πρώτα· το ροκ εντ ρολ ή ο χριστιανισμός…» (Evening Standard, 4.3.1966).
Τότε δεν υπήρχαν κοινωνικά δίκτυα και ίσως γι’ αυτό άργησαν οι αντιδράσεις. Πέντε μήνες σχεδόν μετά, στα τέλη Ιουλίου, ξεκίνησε το πανηγύρι από έναν ακροδεξιό παραγωγό ραδιοφώνου στην Αλαμπάμα. Εξέφρασε την ηθική του αγανάκτηση για την «ιεροσυλία» και δήλωσε ότι δεν πρόκειται να ξαναπαίξει τραγούδια του θρυλικού συγκροτήματος.
Φυσικά ο κ. Ρουβάς δεν είναι Λένον, ούτε οι δηλώσεις τους μοιάζουν, αλλά η «μπιτλμάνια» και η αντίδραση σε αυτήν έχουν μελετηθεί επαρκώς. Αυτό μας επιτρέπει να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα για τις αντιδράσεις σε όσα λένε μικροί και μικρότεροι σούπερ σταρ. Πρώτον, πρέπει να πούμε ότι οι αντιδράσεις των απλών αφελών, εκείνων που έκαιγαν δημοσίως δίσκους των Μπιτλς, στον βαθύ αμερικανικό Νότο ήταν γνήσιες, αλλά βασισμένες σε fake news. Το «είμαστε πιο δημοφιλείς από τον Ιησού» μεταφέρθηκε στην αποκαλούμενη «Ζώνη της Βίβλου» ως «είμαστε μεγαλύτεροι από τον Ιησού».
Δεύτερον, η αντίδραση στη νεολαιίστικη φρενίτιδα για τους Μπιτλς εξυπηρετούσε επιχειρηματικές και πολιτικές ατζέντες. Δεν αναφερόμαστε στον Τόμι Τσαρλς, τον παραγωγό στην Αλαμπάμα, που για ένα διάστημα έγινε γνωστός (έστω σαν Ηρόστρατος) απ’ άκρου εις άκρον των ΗΠΑ. Εκείνη την εποχή η αμερικανική μουσική βιομηχανία ανησυχούσε γι’ αυτό που ονόμαζαν «βρετανική εισβολή»· όλα τα μεγάλα και δημοφιλή ροκ συγκροτήματα ήταν βρετανικά. Από την άλλη πλευρά, στις διαδηλώσεις κατά των συναυλιών των Μπιτλς στις ΗΠΑ εμφανίστηκαν πανό «Εξω οι κομμουνιστές από τις ΗΠΑ». Ηταν τα απομεινάρια του μακαρθισμού στις ΗΠΑ, ή «λαϊκός μακαρθισμός». Αργότερα αποκαλύφθηκε ο ευμεγέθης φάκελος που διατηρούσε το FBI του Τζέι Εντγκαρ Χούβερ για τον δημοφιλή τραγουδιστή.
Θα συμφωνήσουμε: ήταν άλλες εποχές, άλλα τα στοιχήματα και (φυσικά) άλλα τα μεγέθη. Ομως πάντα πρέπει να θυμόμαστε τα λόγια του σκηνοθέτη Βιτόριο ντε Σίκα: «Η ηθική αγανάκτηση είναι στις περισσότερες περιπτώσεις 2% ηθική, 48% αγανάκτηση και 50% ζήλια».
