Eκείνο το κομμάτι της κοινωνίας, που κάποτε αποτελούσε την ατμομηχανή των νέων ιδεών στη χώρα, όχι μόνο δεν προχώρησε τη θεωρία του απ’ όσα έλεγε τη δεκαετία του ’80, αλλά πάει και προς τα πίσω.
Στην Αμερική λένε ότι «αν είσαι σφυρί, βλέπεις όλο τον κόσμο σαν καρφιά». Στην Ελλάδα πάλι, έχουμε το ανέκδοτο με το μυρμηγκάκι. Ενας μαθητής κατάφερε να αποστηθίσει μόνο μία έκθεση, την οποία επαναλάμβανε για κάθε θέμα. Τους ζητούσε η δασκάλα να γράψουν, π.χ., για τον ουρανό κι εκείνος ξεκινούσε «κάτω από τον απέραντο ουρανό ζούνε τα μυρμήγκια. Το μυρμηγκάκι, λοιπόν, είναι…». Κάποια στιγμή τούς ζητήθηκε να γράψουν για τη θάλασσα. Ο «μυρμηγκολόγος» μαθητής ξεκίνησε ως εξής: «Η θάλασσα δεν έχει σχέση με τα μυρμήγκια, γιατί το μυρμηγκάκι είναι…».
Η Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ αποστήθισε συνθήματα της «ταξικής ανάλυσης» και αποφάσισε να την εφαρμόσει παντού. Ακόμη και στους βιασμούς. Γέμισαν λοιπόν τη Θεσσαλονίκη με φέιγ βολάν του στυλ «πλούσιοι, νέοι, ωραίοι, σεξιστές, δεν μας κάνει εντύπωση που είστε βιαστές», λες και δεν υπάρχουν βιαστές που είναι «φτωχοί, γέροι, άσχημοι».
Ορθώς η ΟΝΝΕΔ επισήμανε την ταξική υποκρισία, για ένα τόσο ευαίσθητο θέμα, ζητώντας να «σταματήσει ο ΣΥΡΙΖΑ να χύνει κροκοδείλια δάκρυα και να προσπαθεί γι’ άλλη μία φορά να καπηλευθεί τον ανθρώπινο πόνο».
Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη αφορά τον εκβαρβαρισμό αυτής καθαυτήν της ταξικής ανάλυσης από τη νέα Αριστερά. Και αυτό διότι υπήρχε πιο εκλεπτυσμένη ταξική ανάλυση της βίας και των βιασμών. Ολα ήταν προϊόντα των σχέσεων εξουσίας που δημιουργούνται σε μια καπιταλιστική κοινωνία. Οι «πλούσιοι βίαζαν» διά του εκχρηματισμού της σεξουαλικής πράξης, με την εμπορικοποίηση των ανθρώπινων σχέσεων ή, όπως έγραψε ο Μαρξ, «η αστική τάξη ξέσχισε τον πέπλο του συναισθηματισμού που σκέπαζε τις οικογενειακές σχέσεις και τις έκανε ξεκάθαρες χρηματικές σχέσεις».
Βεβαίως και σ’ αυτή τη θεώρηση χωράει μεγάλη κουβέντα και οι παλιότεροι θα θυμούνται τις παθιασμένες συζητήσεις που γίνονταν στις συντροφιές της Μεταπολίτευσης για κάθε πτυχή της ταξικής ανάλυσης· βιασμοί υπήρχαν (και περισσότεροι) προ του καπιταλισμού, ο εκχρηματισμός των ανθρώπινων σχέσεων είναι πολύ παλαιότερος (η καπιταλιστική νεωτερικότητα γκρέμισε την παράδοση της «προίκας») και γενικώς οι άνθρωποι είναι εξαιρετικά πολύπλοκοι για να ενταχθούν σε απλοϊκά σχήματα «εμείς ή αυτοί», «εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι», «πλούσιοι, νέοι, ωραίοι vs φτωχοί, γέροι, άσχημοι».
Το πρόβλημα είναι πως εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας, που κάποτε αποτελούσε την ατμομηχανή των νέων ιδεών στη χώρα, όχι μόνο δεν προχώρησε τη θεωρία του απ’ όσα έλεγε τη δεκαετία του ’80, αλλά πάει και προς τα πίσω. Από την –έστω ελλιπή– ανάλυση των αιτιών, φτάσαμε στον στιγματισμό των «πλούσιων, νέων, ωραίων»…
