Κάθε συλλογικότητα μπορεί να αφορίζει, να διαγράφει, να διώχνει τα μέλη της. Το πρόβλημα με την Εκκλησία είναι ότι παραμένει ΝΠΔΔ.
Γίνεται εν έτει 2020 η Εκκλησία να μπορεί να αφορίσει όποιον θέλει; Τον πρωθυπουργό ή τον οποιονδήποτε κρατικό λειτουργό; Αυτό αναρωτήθηκε ο πρώην υπουργός Παιδείας, αλλά και Θρησκευμάτων, κ. Νίκος Φίλης και η απορία του απαντάται με ένα άλλο ερώτημα: «Γιατί να μη γίνεται;». Ετσι κι αλλιώς όλες οι κοινότητες έχουν διαδικασίες αποβολής ενός μέλους, ή έστω τη διαδικασία αναστολής της ιδιότητας του μέλους. Η κ. Μυρσίνη Βουνάτσου, για παράδειγμα, έμεινε για ένα διάστημα εκτός της «εκκλησίας του ΣΥΡΙΖΑ» για όσα αήθη είχε γράψει περί καταμέτρησης των νεκρών και «ισοφαρίσματος» εκείνων στο Μάτι με τα θύματα της πανδημίας. Ο «αφορισμός» της ήρθη μετά τρεις μήνες.
Υπήρχαν κοινότητες που δεν είχαν διαδικασίες εξοστρακισμού ενός μέλους. Τους βρήκαν ή τους έκαναν στον δρόμο. Την περίοδο της θλιβερής διαπραγμάτευσης του 2015, όλα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ επέμεναν ότι δεν υπάρχει διαδικασία για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Μετά μάθαμε ότι ήταν έτοιμο το σχέδιο Β΄ και απλώς περίμενε ένα νεύμα από την κ. Αγκελα Μέρκελ, το οποίο ευτυχώς δεν έγινε. Στον ΣΥΡΙΖΑ επιμένουν στα περί «ηρωικής διαπραγμάτευσης», με αποτέλεσμα να μη διδάσκονται από τα λάθη τους.
Το άλλο που δεν έμαθαν είναι ότι όλα δεν λύνονται –και κάποια ούτε καν πρέπει να διευθετούνται– με έναν νόμο κι ένα άρθρο. Στην ίδια συνέντευξη ο κ. Νίκος Φίλης αναρωτήθηκε αν μπορεί «να διατηρεί η Εκκλησία της Ελλάδος, που παραμένει Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου, το αναχρονιστικό και εκδικητικό προνόμιο να αφορίζει» και υποστήριξε ότι «πρέπει να αλλάξει ο Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας της Ελλάδος και να μην προβλέπεται η αναχρονιστική εξουσία του αφορισμού και άλλα πολλά, βέβαια» (Mega 18.5.2020).
Οι Αμερικανοί συνηθίζουν να λένε ότι «αν είσαι σφυρί βλέπεις όλον τον κόσμο σαν καρφιά» και συνεπώς αν είσαι νομοθέτης θεωρείς πως το κράτος όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει και πως κάθε πρόβλημα λύνεται με μια νομοθετική πρωτοβουλία. Ακόμη χειρότερα: αν κάποιος έχει κομμουνιστική παιδεία, θεωρεί πως το κράτος μπορεί να υποχρεώνει τις κοινότητες των ανθρώπων, όπως η Εκκλησία, να κρατούν ως μέλος κάποιον που παραβαίνει τους κανόνες τους.
Σε μια φιλελεύθερη Δημοκρατία, όμως, οι κοινότητες έχουν την ελευθερία να διαμορφώνουν τους κανόνες λειτουργίας τους, να υποχρεώνουν τα μέλη να τους εφαρμόζουν, και την ελευθερία να επιβάλουν την ποινή διαγραφής σε όποιους δεν συμμορφώνονται. Σε μια φιλελεύθερη Δημοκρατία, επίσης, καμιά σύναξη ανθρώπων δεν είναι Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου, ό,τι κι αν πιστεύουν τα μέλη της. Και η ανορθογραφία εν προκειμένω είναι ότι η Εκκλησία της Ελλάδος παραμένει ΝΠΔΔ, ο Καταστατικός της Χάρτης είναι στο έλεος κάθε νομοθέτη, και όχι ότι μπορεί να εξοστρακίζει κάποιο μέλος της…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 20.5.2020