Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι χρησιμοποιεί (καίει, θα λέγαμε) νέους ανθρώπους σε παλιούς ρόλους.
Απέπνεε φρεσκάδα το πάνελ που πλαισίωνε τον κ. Αλέξη Τσίπρα κατά την παρουσίαση του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ στο Μέγαρο Μουσικής (10.6.2019). Δεν ήταν μόνο η σκηνογραφία, τα τραπεζάκια έξω με τα σκαμπό σε στυλ μπαρ ή ο φωτεινός τοίχος πίσω τους, που το πράσινο χρώμα εναλλασσόταν με (και κατέτρωγε σιγά σιγά) το κόκκινο. Ηταν και τα νέα πρόσωπα. Η κ. Εφη Αχτσιόγλου κέρδισε τις εντυπώσεις, αλλά ο λόγος του κ. Νάσου Ηλιόπουλου ήταν απρόσμενα πιο βαθύς, πιο πολιτικός από εκείνον των υπολοίπων.
Παρά τις πολιτικές διαφορές που μπορεί να έχει κάποιος με τον ΣΥΡΙΖΑ (και κάθε εχέφρων άνθρωπος πρέπει να έχει πολλές) είναι θετικό για τη χώρα να προτάσσονται νέοι άνθρωποι και να παραμερίζουν οι παλιοί κήρυκες της άγονης αντιπαράθεσης, του «ή εμείς ή αυτοί». Κάποιος είχε πει ότι «οι πολιτικοί και οι πάνες των μωρών πρέπει να αλλάζουν συχνά και μάλιστα για τους ίδιους λόγους».
Το θέμα, όμως, είναι ότι η αλλαγή πρέπει να είναι επί της ουσίας και ουχί μόνο επί της εικόνας. Το δε πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι χρησιμοποιεί (καίει, θα λέγαμε) νέους ανθρώπους σε παλιούς ρόλους. Η επομένη της καλής παρουσίας της κ. Αχτσιόγλου σκιάστηκε από την άκριτη υιοθέτηση και αναμετάδοση των fake news περί δήθεν «Μητσοτάκη-οδοστρωτήρα των εργασιακών δικαιωμάτων». Κάποιος οπαδός του ΣΥΡΙΖΑ μόνταρε μια συζήτηση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης με ξενοδόχους της Κω, έτσι ώστε να εμφανίζει τον κ. Μητσοτάκη ως «δράκουλα των εργαζομένων». Ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθέτησε ασμένως την κοπτοραφή, αδιαφορώντας για την αναλήθεια της. Εκεί πετάχτηκε και η κ. Εφη Αχτσιόγλου. «Είναι προφανές ότι για τη Ν.Δ. τα “εμπόδια” δεν είναι τίποτε άλλο από τα δικαιώματα των εργαζομένων, αυτά θέλουν να “σαρώσουν ως οδοστρωτήρες”, όπως εξάλλου το έκαναν και στο παρελθόν» (11.6.2019).
Θα συμφωνήσουμε ότι είναι άχαρος ο ρόλος του κομματικού εκπροσώπου, αλλά είναι ενδεικτικός ο τρόπος του ΣΥΡΙΖΑ να καίει όποια πλεονεκτήματα δημιουργεί ή τυχαίνουν στον δρόμο του. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων το πρώτο εξάμηνο του 2015, όταν τίναξε στον αέρα όλα τα πλεονεκτήματα που είχε συσσωρεύσει η χώρα κατά τη δύσκολη προηγούμενη τετραετία, πλεονεκτήματα τα οποία οι εταίροι αποφάσισαν να μη χαρίσουν στην απερχόμενη κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, αλλά στην ερχόμενη του ΣΥΡΙΖΑ. Το χύσιμο της καρδάρας φαίνεται και στην άρπα κόλλα συγκρότηση της Προοδευτικής Συμμαχίας – έναν άλλο στόχο του κ. Τσίπρα που φάνταζε στρατηγικός. Μετά τον κ. Νίκο Μπίστη, τον κ. Γιάννη Ραγκούση κ.λπ., εντάχθηκαν στο κίνημα οι «Καπνιστικές Ομάδες για την Τέχνη και την Εικαστική Συγκρότηση» με σύμβολο τρεις όρνιθες. Μάζευε κι ας είναι Κ.Ο.Τ.Ε.Σ., που θα ’λεγε κάποιος.
Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι; Οχι. Πάντα έτσι με στόχο το βραχυπρόθεσμο όφελος λειτουργούσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Από την εποχή της αντιπολίτευσης, που εκθείαζε κάθε καταπάτηση της νομιμότητας, μέχρι την κυβέρνηση που έφθειρε κάθε δημοκρατικό θεσμό, μέχρι την προευρωεκλογική περίοδο που δεν κράτησε ούτε μία πισινή για το ενδεχόμενο να μην είναι ο ΣΥΡΙΖΑ… πρώτο κόμμα.
Ηταν καλό το επικοινωνιακό εύρημα της Δευτέρας και σηματοδοτεί, όπως έγραφε ο Αγγελος Στάγκος, «ότι το νέο κόμμα που θα προκύψει μετά τις εκλογές, θα λέγεται μεν ΣΥΡΙΖΑ αλλά ελάχιστη σχέση θα έχει με το σημερινό κόμμα» (13.6.2019). Ομως, αυτή η ελάχιστη σχέση θα είναι καθοριστική. Οσα νέα υλικά κι αν βάλεις σε ένα παλιό σχέδιο, το τελικό οικοδόμημα θα καταρρεύσει διότι βαρύνεται με πολλά επικοινωνιακά μπιχλιμπίδια, σε πολύ σαθρά θεμέλια.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 15.6.2019