Γιατί επιμένουν κάποιοι τώρα, πάνω στην προεκλογική τούρλα, για μια συνεργασία που μόνο μετεκλογικώς μπορεί να γίνει;
Σταθήκαμε πολύ σε μια παρεμπίπτουσα αποστροφή του κ. Νίκου Βούτση, ότι «δεν αποκλείω τίποτε» για τις πρόωρες εκλογές, γι’ αυτό ίσως προσπεράσαμε αυτό που είπε για τις «Γέφυρες», που στήνονται από εκδήλωση σε εκδήλωση στο κέντρο της Αθήνας. «Είναι προφανές», είπε ο πρόεδρος της Βουλής, «ότι προεκλογικά δεν υπάρχει κανένα ενδεχόμενο και κανένα περιθώριο συνεργασίας ευρύτερα κομμάτων σε αυτό που θα μπορούσε να δημιουργήσει έναν προοδευτικό πόλο…» (Open, 26.2.2019). Αυτό είναι προφανές και πολύ λογικό. Το ίδιο είπε εξάλλου στον ΣΚΑΪ (25.2.2019) και ο, χαρακτηρισθείς από τον κ. Τσίπρα «Πινοσέτ», κ. Γιώργος Παπανδρέου. Ας γίνουν πρώτα οι εκλογές, να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ την αυτοκριτική του, να αποφασίσει τι θέλει να γίνει μετεκλογικώς και μετά ο διάλογος μπορεί να γίνει.
Τότε γιατί επιμένουν κάποιοι τώρα, πάνω στην προεκλογική τούρλα, για μια συνεργασία που μόνο μετεκλογικώς μπορεί να γίνει; Γιατί καλούν «όλους τους προοδευτικούς δημοκρατικούς πολίτες να υπερβούν τις διαιρέσεις και τις πικρίες του παρελθόντος και να συμβάλουν ενεργά στη διαμόρφωση ενός πόλου που θα διεκδικήσει τη διακυβέρνηση της χώρας και θα ενισχύσει τις προοδευτικές δυνάμεις στο Ευρωκοινοβούλιο, στις επικείμενες κρίσιμες αναμετρήσεις;» (διακήρυξη των μελών της «Πρωτοβουλίας Προοδευτικών Πολιτών- Γέφυρα» 25.2.2019).
Μεγάλα (πολιτικώς) παιδιά είναι και πρέπει να κατανοούν ότι αυτές οι εκκλήσεις βλάπτουν το ΚΙΝΑΛ ή, έστω, το οδηγούν σε αμυντική θέση. Δεν καταλαβαίνουν ότι, πέρα από την υπηρεσία που προσφέρουν στον ΣΥΡΙΖΑ, η εμμονή τους υπονομεύει την ελπίδα σύγκλισης έστω μετεκλογικώς; Κάποιες υποψίες (δικαίως) δημιουργούνται, κάποιες κουβέντες παραπάνω θα ειπωθούν, κάποιες καρδιές θα χαλάσουν.
Είναι κακό στην άμμο να χτίζεις γεφύρια, θα τραγουδούσε η Πόλυ Πάνου. Το πρόβλημα είναι ότι δημιουργήθηκαν πολλές πικρίες στα χρόνια του λυσσαλέου αντιμνημονιακού αγώνα που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ. Οχι μόνο στον κ. Θεόδωρο Πάγκαλο, τον οποίο γιαούρτωσαν στα Καλύβια Αττικής, ούτε στον κ. Ανδρέα Λοβέρδο, στον οποίο επιτέθηκαν με καδρόνια στους Αγίους Αναργύρους, ή στον κ. Γιώργο Πεταλωτή, για τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ ανακοίνωνε μετά την επίθεση στην Αργυρούπολη πως πρέπει να κατανοήσει «ότι δεν μπορεί να τους αντιμετωπίζει με χαμόγελα ο κόσμος που στενάζει κάτω από το βάρος της πολιτικής τους. Πρέπει να ετοιμάζονται να φύγουν. Εστω από την πίσω πόρτα όπως έγινε στην Αργυρούπολη. Ή από την ταράτσα» (3.6.2011).
Το ρήγμα είναι πολύ βαθύ, γιατί επιθέσεις δεν έγιναν μόνο στα πρωτοκλασάτα στελέχη, που ως πολιτικοί έχουν το «χάρισμα» να ξεχνούν όταν οι συνθήκες το επιβάλλουν. Επιθέσεις έγιναν και σε τριτοκλασάτα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, όπως με την εισβολή π.χ. στη Ν.Ε. της Ρόδου. Τα τραύματα στις τοπικές κοινωνίες δεν επουλώνονται εύκολα και σίγουρα όχι με χαριτωμενιές όπως αυτή που υπάρχει στη διακήρυξη για «πληθυντική δημοκρατική, αριστερή, σοσιαλδημοκρατική και οικολογική παράταξη, επιδιώκουμε να δημιουργήσουμε γέφυρες που θα υπερβούν τις διαφορές μας και θα οδηγήσουν σε μια προοδευτική διακυβέρνηση…».
Η αυτοκριτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι προαπαιτούμενο. Οχι να νιώσουν δικαιωμένοι οι πρώην «Γερμανοτσολιάδες». Υπάρχει ο κίνδυνος να συμφωνήσει μετεκλογικώς η ηγεσία της Κεντροαριστεράς στο κάλεσμα της «Γέφυρας», για «έναν ισχυρό προοδευτικό πόλο που θα φράξει τον δρόμο στο Δεξιό/Ακροδεξιό μπλοκ και θα πραγματοποιήσει τις μεγάλες προοδευτικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα» και στο ενιαίο, πλέον, κάλεσμα να μην πάει κανείς…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 3.3.2019