Αν οι «φυρομακεδόνες» δεν είναι –σύμφωνα με τη γραμμή των συλλαλητηρίων– Σλαβομακεδόνες, τι στην ευχή είναι;
Φωτιά, λέει, έβαλε στις διαπραγματεύσεις ο υπουργός Εξωτερικών της ακατονόμαστης. «Η “μακεδονική γλώσσα” είναι μια αναγνωρισμένη γλώσσα της ομάδας των σλαβικών γλωσσών», είπε προχθές κ. Νίκολα Ντιμιτρόφ ενώπιον του ειδικού μεσολαβητή του ΟΗΕ κ. Μάθιου Νίμιτς και προσέθεσε: «Ούτε οι Ελληνες γείτονές μας ούτε κανένας άλλος στην Ευρώπη του 21ου αιώνα μπορεί να αρνηθεί το δικαίωμά μας να είμαστε “Μακεδόνες” και να μιλάμε τη “μακεδονική” γλώσσα, ως μέρος των σλαβικών γλωσσών».
Εμείς πάλι λέμε, ότι «Μακεδόνες δεν είναι, που να χτυπιούνται όσο θέλουν. Ξέρουμε ότι το κρατίδιο τους είναι ένα κατασκεύασμα του Τίτο για να δημιουργήσει πρόβλημα στην Ελλάδα. Εξάλλου, ποιοι είναι αυτοί που θα αυτοπροσδιοριστούν χωρίς να μας ρωτήσουν;».
Τίθεται όμως ένα ερώτημα: Αν δεν είναι –σύμφωνα με τη γραμμή των συλλαλητηρίων– Σλαβομακεδόνες, τι τι στην ευχή είναι; Δακιανοί (για να ξεχωρίσουν από τους Ρουμάνους Δάκες), όπως προέκρινε ο κ. Μάρδας; Μοισιανοί, όπως είπε η πιο κατατοπισμένη κ. Εύα Καϊλή; Γελάνε και οι πέτρες…
Ας υποθέσουμε, προς στιγμήν, ότι γινόταν ένα θαύμα. Ερχεται στους ακατονόμαστους θεία φώτιση· αν όχι εξ Θεού, έστω από τον μητροπολίτη Μεσογαίας. Ετσι οι «φυρομακεδόνες» απορρίπτουν «τα παράγωγα της Μακεδονίας» ακόμη και αυτό που μέχρι σήμερα όλοι λέμε, το «Σλαβομακεδόνες». Θα μείνουμε ευτυχισμένοι; Οχι. Η αμέσως πιο εφικτή ονομασία δημιουργεί στην Ελλάδα ακόμη μεγαλύτερο και πραγματικό πρόβλημα. Μπορεί να ονομαστούν «Βούλγαροι» και η γλώσσα τους «βουλγαρική διάλεκτος», όπως στην πραγματικότητα είναι. Θα μπορούσαν να λέγονται «βουλγαρίζοντες Μακεδόνες», όπως τους χαρακτήριζαν τα ελληνικά επίσημα έγγραφα την εποχή του Μακεδονικού Αγώνα, αλλά αυτό είναι σύνθετη ονομασία και την απορρίπτουμε.
Συμφέρει να υπάρχει ένα βουλγαρικό προτεκτοράτο στην περιοχή, που αναγκαστικά θα οδηγήσει στη Μεγάλη Βουλγαρία, συν τη Μεγάλη Αλβανία, αφού οι βορειοδυτικές περιοχές του Τέτοβου αναγκαστικά θα αποσχιστούν;
Πρέπει να να προσέχουμε τι ευχόμαστε διότι μπορεί να πραγματοποιηθεί. Αυτό που πρέπει να επιδιώξουμε και μπορεί με τη βοήθειά μας να υλοποιηθεί είναι η σταθερότητα της γείτονος με ένα σύνθετο όνομα και διεθνείς εγγυήσεις για το απίθανο σενάριο να φουντώσουν αλυτρωτισμοί. Ολα τ’ άλλα είναι «αυτά που διαπρέπουν κάτι ατσίδες, κάτι μίμοι, κάτι νάνοι, στα ρεζιλίκια μας τοκίζοντας κανείς ποτέ δεν χάνει». Και να μην ξεχάσουμε ότι στο ίδιο τραγούδι ο Νιόνιος ρωτά δύο πράγματα: «Πού να ’ναι τώρα οι συντηρητικοί, πού να ’ναι οι μετρημένοι;» και «αξίζει αλήθεια να δεχτείς τους χρυσαυγίτες αυτού του Αδη μόνο για να συναντηθείς με τους δικούς σου για ένα βράδυ»; Ή κάπως έτσι, τέλος πάντων…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 3.2.2018