…κρίνεται και επικρίνεται πριν καν εκδοθεί το σκεπτικό. Παλιά τέχνη της μεταπολίτευσης.
Είναι εξ ορισμού τραγικό να βρίσκεται ένας νέος άνθρωπος στη φυλακή. Πόσο δε μάλλον αν πρόκειται για ένα κορίτσι που οι καθηγητές του λένε ότι ήταν καλή φοιτήτρια και πολλά υποσχόμενη υποψήφια διδάκτωρ. Αυτή, όμως, είναι η συναισθηματική πλευρά της υπόθεσης που εμφανίζεται στον Τύπο με τον τίτλο «Ηριάννα Β.Λ.». Για την πραγματολογική πλευρά ξέρουμε ελάχιστα. Κάποιοι συμπαρίστανται επειδή «μοναδικό αποδεικτικό στοιχείο [είναι] ένα αδύναμο, ουσιαστικά άκυρο δακτυλικό αποτύπωμα» (Εφη Πάγκαλου, μέλος εκτελεστικής επιτροπής της ΔΗΜΑΡ, «Εφημερίδα Συντακτών» 1.7.2017) κι άλλοι επειδή «βρέθηκε ένα αμφιλεγόμενο δείγμα DNA» (Νίκος Φίλης, ό.π.) σε ένα όπλο της οργάνωσης «Συνωμοσίες Πυρήνων της Φωτιάς». Το δεύτερο είναι το σωστό, αφού το πιστοποιεί και η καταδικασθείσα σε συνέντευξή της στην ίδια εφημερίδα.
Από όσα δημοσιεύονται στον Τύπο η αθωότητα της Ηριάννας Β.Λ. είναι πασιφανής και είναι απορίας άξιον πώς δεν την είδαν οι δικαστές. Αλλά πάλι, όσα διαβάζουμε είναι αποσπασματικά και έχουν ως μοναδική πηγή την πολύ δραστήρια υπεράσπιση της κατηγορουμένης· τους συνηγόρους, την οικογένειά της και κάποιες αναρχικές ομάδες που τύπωσαν αφίσες στις οποίες αναγράφουν «εσύ θα χώριζες αν το ’θελαν μπάτσοι και δικαστές;». Φυσικά οι δικαστές που κατέληξαν στην 13ετή ποινή κάθειρξης χωρίς αναστολή δεν μπορούν να βγάλουν δελτία Τύπου για να απαντήσουν σε όσα τους προσάπτουν ή αν είναι «ταξική η θεσμοθετημένη δικαιοσύνη» (Θανάσης Παπακωνσταντίνου, tvxs 19.6.2017). Οι δικαστές μιλούν μόνο με τις αποφάσεις τους, αλλά ως συνήθως το σκεπτικό τους εκδίδεται με τον αραμπά. Ετσι αφήνει τεράστιο περιθώριο αυθαίρετων κρίσεων («Η γυναίκα εκτίει στις γυναικείες φυλακές Ελεώνα ποινή 13 χρόνων γιατί ερωτεύτηκε κάποιον που τελικά αποδείχτηκε αθώος», έγραψε η κ. Ελενα Ακρίτα, «Νέα» 17.6.2017) και μια τεράστια τρύπα στο κύρος της.
Μπορεί να έχει απόλυτο δίκιο η συγγραφέας κ. Ιωάννα Καρυστιάνη όταν γράφει ότι οι δικαστικές αποφάσεις δεν μπορεί να είναι υπεράνω κριτικής («Εφημερίδα Συντακτών» 1.7.2017), αλλά αυτό προϋποθέτει να τις δούμε πριν. Ξέρουμε και από διεθνή εμπειρία ότι οι αποδείξεις με βάση το DNA δεν είναι ασφαλείς, ειδικά αν, όπως διαβάζουμε, το υλικό είναι σε μικρή ποσότητα. Από την άλλη μεριά, όμως, ξέρουμε και τις εκστρατείες υπέρ αθώωσης διάφορων κατηγορουμένων, όπως ο κ. Βασίλης Τζωρτζάτος, ο οποίος συνελήφθη το 1993 για συμμετοχή σε τρομοκρατικό χτύπημα της «17 Νοέμβρη» και εννέα χρόνια μετά κάποιοι συντάκτες της τότε «Ελευθεροτυπίας» απολογούνταν για την αφέλειά τους να τον αθωώσουν προκαταβολικώς. Η Δικαιοσύνη, για να διαφυλάξει το κύρος της, πρέπει να επισπεύσει την έκδοση του σκεπτικού, αλλά και όλων των αποφάσεων. Η ολιγωρία κοστίζει και στο κύρος της και προπαντός στη Δημοκρατία…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 5.7.2017