Η νέα Αριστερά –ή έστω αυτό που απέμεινε ως Αριστερά στην Ελλάδα– δεν έχει ευαισθησίες στα δικαιώματα των άλλων.
Εχει μεγάλη παράδοση η Αριστερά στη δοξολογία των σφαγέων της ανθρωπότητας, όσων, τέλος πάντων, δήλωναν ότι το έκαναν για καλό σκοπό. Υμνησαν τους πάντες: από τον Ιωσήφ Στάλιν μέχρι τον Μάο Τσε Τουνγκ· κάποιοι, όπως ο ανεκδιήγητος Σλάβοϊ Ζίζεκ, ακόμη και τον Πολ Ποτ. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός δήλωσε θαυμαστής του μεγαλύτερου εγκληματία κατά της ανθρωπότητας: «Η σκέψη του Μάο σε πολλά σημεία της αξίζει. Το πιστεύω αυτό… Ας πούμε, η σκέψη πίσω από την Πολιτιστική Επανάσταση του Μάο είναι ότι πρέπει συνεχώς να αμφισβητούμε τις δομές και τη νομενκλατούρα, ακόμα και όταν είμαστε μέσα στην “επαναστατική” διαδικασία. Αυτή είναι μια σημαντική σκέψη». («Schooligans», 23.04.2008). Να σημειώσουμε ότι «η σκέψη πίσω από την Πολιτιστική Επανάσταση του Μάο» άφησε πίσω της 1,5 εκατ. νεκρούς.
Δεν πρέπει, λοιπόν, να μας κάνουν εντύπωση οι φωτογραφίες της κ. Ρένας Δούρου και του κ. Κώστα Ησυχου αγκαλιά με τον Ούγκο Τσάβες, ή οι δηλώσεις του κ. Τσίπρα για το μοντέλο της Βενεζουέλας που πρέπει να… εισαχθεί στην Ευρώπη. Στη ρηχή Αριστερά, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα ή, όπως θα έγραφε και ο κ. Γιάννης Μηλιός, η επανάσταση παράγει το δικό της αιματηρό δίκιο.
Υπάρχει όμως τεράστια διαφορά σε σχέση με το παρελθόν, και δεν αναφερόμαστε στον αριθμό των θυμάτων που έχουν τα καθεστώτα του σοσιαλίζοντος ολοκληρωτισμού. Αναφερόμαστε στις διεργασίες της εγχώριας Αριστεράς, που τουλάχιστον έσωζαν τα προσχήματα· έσωζαν το πρόσωπο της Αριστεράς. Οταν, για παράδειγμα, το 1968 οι Σοβιετικοί εισέβαλαν στην Τσεχοσλοβακία, για να καταπνίξουν την Ανοιξη της Πράγας, το ΚΚΕ διασπάστηκε στους απολογητές των σταλινικών καθεστώτων και στους «αναθεωρητές» που έψαχναν έναν δρόμο προς τον σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο. Κάποιοι είχαν την τσίπα να πουν: μέχρι εδώ, σύντροφοι…
Η νέα Αριστερά –ή έστω αυτό που απέμεινε ως Αριστερά στην Ελλάδα– δεν έχει τέτοιες ευαισθησίες στα δικαιώματα. Με ψεύδη και πρωτοσέλιδα υπερασπίζεται το καθεστώς Μαδούρο, παρά τις μαζικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ή το γεγονός ότι σέρνει μια χώρα σε ανθρωπιστική καταστροφή. Βεβαίως, τα επιχειρήματα παρέμειναν απαράλλαχτα με εκείνα που χρησιμοποιούσαν τα κομμουνιστικά καθεστώτα για να εκτελούν, να φυλακίζουν, να φιμώνουν ανθρώπους. Ηταν πάντα ο «παγκόσμιος ιμπεριαλισμός» που έφταιγε, κάποια σκοτεινά κέντρα που απεργάζονται την καταστροφή του σοσιαλιστικού πειράματος κ.λπ. Σε αντίθεση όμως με το παρελθόν, τώρα δεν ακούγεται καμία φωνή από τα Αριστερά, που να υπερασπιστεί το αυτονόητο, ότι ένα καθεστώς που δολοφονεί 16χρονους στο κρεβάτι τους και οι αστυνομικοί τη βγάζουν καθαρή δεν είναι ούτε αριστερό, ούτε δεξιό. Είναι φρικιαστικό. Ούτε μία φωνή δεν ακούγεται από την πάλαι ποτέ «υπερευαίσθητη» για τα δικαιώματα Αριστερά. Ούτε μία…
Είναι χαρακτηριστικό ότι όλες οι διεργασίες, οι αποχωρήσεις, οι διασπάσεις κ.λπ. που γίνονται στον χώρο ποτέ δεν έχουν καμία αναφορά στη διολίσθηση του ΣΥΡΙΖΑ στον καταστροφικό εθνικολαϊκισμό. Σαν να μην υπάρχει τίποτε άλλο, εκτός από το μνημόνιο. Αλλά τι περισσότερο να περιμένει κανείς από ένα κόμμα που συνεργάστηκε με την εθνικολαϊκιστική Δεξιά στην πλατφόρμα του αντιμνημονίου, που τώρα έγινε πλατφόρμα του μνημονίου;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 3.6.2016