Ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει τον αντιδημοκρατικό του κατήφορο και στην Ειδομένη.
Φωτογραφίες όχι με την άδεια της αστυνομίας, αλλά δικής της παραγωγής! Για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά μια κυβέρνηση χειραγωγεί κατά τέτοιον τρόπο την ενημέρωση. Απαγορεύει στους δημοσιογράφους την πρόσβαση και μοιράζει τη δική της εκδοχή των γεγονότων.
Πολλοί δεν το θυμούνται, αλλά η Πρόοδος είχε κλάψει πολύ και καθολικώς για τη «λογοκρισία» των Αμερικανών δημοσιογράφων στο Ιράκ, όταν ο στρατός εισβολής είχε εισαγάγει τον θεσμό των «ενσωματωμένων δημοσιογράφων» (embedded journalists). Αυτοί ήταν δημοσιογράφοι που «χρεώνονταν» σε κάποιο λόχο και κατέγραφαν την εξέλιξη του πολέμου ακολουθώντας τον. «Για την ασφάλειά τους», έλεγε τότε ο αλήστου μνήμης Αμερικανός υπουργός Αμυνας Ντόναλντ Ράμσφελντ. Η «λογοκρισία» δεν ήταν άμεση, αλλά οι ευαίσθητες κεραίες της Αριστεράς φυσικά είχαν πάρει φωτιά. «Οι δημοσιογράφοι», έλεγαν οι φλογεροί υπερασπιστές της ελευθεροτυπίας, «με την ενσωμάτωσή τους σε στρατιωτικές μονάδες, ταυτίζονταν συναισθηματικά με τα στρατεύματα που ακολουθούσαν και συνεπώς είχαμε μια ύπουλη και έμμεση λογοκρισία». Και δώσ’ του καταγγελίες για την ανελευθερία του Τύπου στις μισητές ΗΠΑ.
Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν ξέρει από τέτοια κόλπα των ιμπεριαλιστών. Δεν βάζει embedded journalists στις μονάδες αποκατάστασης της τάξης, προφανώς για να μην… ταυτιστούν συναισθηματικά με τους ΜΑΤατζήδες. Αντιθέτως, έχει πιο απλές και αποτελεσματικές λογοκριτικές πρακτικές, όπως να μην επιτρέπει στους δημοσιογράφους να πλησιάζουν εκεί όπου πηγαίνουν τα αριστερά ΜΑΤ. «Για την ασφάλειά τους», που είπε σαν τον Ντόναλντ Ράμσφελντ η εκπρόσωπος της πρώτης φοράς κ. Ολγα Γεροβασίλη. Είναι δε τόση η ανησυχία τους για την ασφάλεια των λειτουργών του Τύπου, που δεν διστάζει να τους προσαγάγει στο αστυνομικό τμήμα, όποτε κάνει σοσιαλιστικές επιχειρήσεις τάξης. «Σε μια πρωτοφανή φίμωση του Τύπου προχώρησε σήμερα το πρωί στην Ειδομένη η Ελληνική Αστυνομία», γράφει σε ανακοίνωσή της η ΕΣΗΕΑ.
«Πριν από την επιχείρηση “απομάκρυνσης” μεταναστών από την περιοχή, αστυνομικοί προσήγαγαν στο αστυνομικό τμήμα Ευζώνων δημοσιογράφους και φωτορεπόρτερ που κάλυπταν τα γεγονότα στην Ειδομένη με προφανή σκοπό να μην υπάρχει δημοσιογραφική καταγραφή των αστυνομικών ενεργειών κατά των μεταναστών στη συγκεκριμένη περιοχή» (9.12.2015). Ο δε αναπληρωτής υπουργός Μετανάστευσης, Γιάννης Μουζάλας, χαρακτήρισε την επιχείρηση της αστυνομίας «ιδιαίτερα επιτυχή και χωρίς καθόλου βία». Πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι γι’ αυτό, αφού δεν υπάρχει τρίτοι να το πιστοποιήσουν; Μα, θέλει και ρώτημα; Μία από τις πτυχές του ηθικού πλεονεκτήματος είναι και η φιλαλήθεια της Αριστεράς.
Στα θετικά της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να συνυπολογιστεί το γεγονός ότι ξεγυμνώνει την αριστερή υποκρισία που κυριαρχούσε στον τόπο. Δεν είναι ότι η πρώτη φορά αποδεικνύεται χυδαιότερη και αυταρχικότερη των προηγούμενων, αφού λογοκρίνει με τον χειρότερο τρόπο τον Τύπο· φανταστείτε να απαγόρευε η Ν.Δ. ή το ΠΑΣΟΚ τους δημοσιογράφους να καλύψουν κάποια αστυνομική επιχείρηση! Είναι η σιωπή των προηγουμένως υπερευαίσθητων στελεχών, διανοουμένων, δημοσιογράφων της Προόδου, εκείνων που δεν ανεχόταν μύγα στο σπαθί των άλλων και τώρα καταπίνουν καμήλες στον σωρό.
Η αποκάλυψη αυτής της υποκρισίας μπορεί να χαροποιεί κάποιους, αλλά αφήνει ένα τεράστιο κενό στην ελληνική πολιτική. Την εκπροσώπηση του φιλελευθερισμού στην Ελλάδα. Γράφαμε και παλιότερα για το μετεμφυλιακό παράδοξο να είναι «οι οπαδοί της δικτατορίας του προλεταριάτου οι πλέον ένθερμοι θιασώτες της αστικής δημοκρατίας, ενώ οι φυσικοί κληρονόμοι του πολιτικού φιλελευθερισμού να την αποστρέφονται!». Ηταν η εποχή της διωκόμενης από τα αστικά κόμματα Αριστεράς, η οποία επειδή ακριβώς «εδιώκετο από το μετεμφυλιακό κράτος και γι’ αυτό αγκάλιασε ως ασπίδα τον πολιτικό φιλελευθερισμό.
Ομως, με εξαίρεση τους (λίγους) ανανεωτικούς, δεν τον ενστερνίστηκε ποτέ. Ετσι κι αλλιώς η αστική δημοκρατία, που ο πολιτικός φιλελευθερισμός πρεσβεύει, είναι αυτό που η κομμουνιστογενής αριστερά θέλει να ανατρέψει. Με δεδομένη την ιδεολογική κυριαρχία της κομμουνιστογενούς αριστεράς, ο πολιτικός φιλελευθερισμός έγινε μόδα στην ελληνική κοινωνία. Δεν είχε βάθος, επειδή είναι ανεπεξέργαστος, αλλά δημιουργούσε παβλοφικά ανακλαστικά στον πληθυσμό. Η επιβίωση, π.χ., της αριστερής τρομοκρατίας οφείλεται εν πολλοίς σ’ αυτή την πασπαλισμένη με φιλελεύθερα στοιχεία ιδεολογική κυριαρχία. Δεν ήταν όλα αρνητικά: ο ρηχός φιλελευθερισμός της αριστεράς προσέφερε στον εκδημοκρατισμό της χώρας… Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς καταρρέει. Ηταν λογικό, αφού τα δικαιώματα και οι ασφαλιστικές δικλίδες για την προστασία των πολιτών χρησιμοποιήθηκαν για να δικαιολογηθεί πλήθος ανομιών· από τρομοκρατικές ενέργειες μέχρι καταλήψεις και μέχρι καταστροφές περιουσιών. Αυτή η κατάρρευση, όμως, αφήνει ένα μεγάλο κενό φιλελευθερισμού στην ελληνική κοινωνία και γι’ αυτό το εκκρεμές κινείται ταχύτατα προς την αντίθετη κατεύθυνση».Η ζημιά που κάνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στα ζητήματα ελευθερίας του λόγου και εν γένει στα πολιτικά δικαιώματα είναι διπλή. Πρώτον, δημιουργεί κακό προηγούμενο. Στην πολιτική οι κακές πρακτικές δεν διώχνουν απλώς τις καλές, δημιουργούν γόνιμο έδαφος για χειρότερες. Οπως ακριβώς έγινε με τον «αντιρατσιστικό νόμο»: η ποινικοποίηση μορφών απεχθούς λόγου οδήγησε στην πρωτοφανή για τα ευρωπαϊκά δεδομένα δίωξη του καθηγητή Ιστορίας Χανς Ρίχτερ διότι η δική του εκδοχή για τη μάχη της Κρήτης δεν ήταν αρεστή στους εθναμύντορες με αζημίωτο. Ποιος διασφαλίζει ότι οι αυθαιρεσίες του κ. Νίκου Παππά στα ραδιοτηλεοπτικά δεν θα γίνουν δικαιολογία για χειρότερες κρατικές παρεμβάσεις από μια ακροδεξιά κυβέρνηση του μέλλοντος; Κι αν «για την ασφάλειά τους» οι δημοσιογράφοι απομακρύνθηκαν από την Ειδομένη, γιατί να μην απομακρυνθούν στο μέλλον και από τα Εξάρχεια, κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων των αστυνομικών με μπαχαλάκηδες, όταν μάλιστα αποδεδειγμένα η εν λόγω περιοχή είναι επικίνδυνη για τους λειτουργούς του Τύπου; Και όταν απομακρυνθούν οι δημοσιογράφοι, ποιος θα καταγράφει τα μελλοντικά συμβάντα τύπου ζαρντινιέρας;
Το δεύτερο και μεγαλύτερο πρόβλημα είναι πως απονευρώνει τις παλιές ευαισθησίες για τα πολιτικά δικαιώματα. Θυμίζαμε πρόσφατα, με αφορμή τις νομοθετικές παρεμβάσεις στο Διαδίκτυο που προανήγγειλε τον περασμένο Οκτώβριο ο κ. Νίκος Παππάς, τον σάλο που είχε προκληθεί όταν η Ν.Δ. είχε αναλάβει μια αντίστοιχη πρωτοβουλία το 2009: «Ο χώρος που πρωτοστατούσε σε όλες τις διαμαρτυρίες για την ελευθερία έκφρασης και άλλα ανθρώπινα δικαιώματα υπνώττει, αποδεικνύοντας ότι το αίτημα του πολιτικού φιλελευθερισμού δεν ήταν γνήσιο για τη σταλινογενή Αριστερά. Ο πολιτικός φιλελευθερισμός υπήρξε απλώς εργαλείο αντίστασης στις άδικες διώξεις τα “πέτρινα χρόνια” και όχημα κατάκτησης της εξουσίας κατά την ύστερη μεταπολίτευση. Φαντάζεστε τι θα γινόταν εάν δεξιός υπουργός ανακοίνωνε “ρύθμιση της ενημέρωσης και του Διαδικτύου”; Πόσα θα άκουγε ο φουκαράς περί “λογοκρισίας”, “θηλιάς στην ενημέρωση”, “χουντικών πρακτικών” κ.λπ. και ας ήταν ανοησία σαν αυτή που ανακοίνωσε ο υπουργός της πρώτης φοράς;» («Η επαναρρύθμιση της ενημέρωσης», «Καθημερινή» 11.11.2015).
Η Αριστερά, μέσα στη φούρια της να εξουσιάσει, βάζει τη σφραγίδα της οπισθοδρόμησης ακόμη και στον τομέα των πολιτικών δικαιωμάτων, ένα χώρο που έτσι κι αλλιώς στην Ελλάδα εθεωρείτο κάτι σαν δυτική πολυτέλεια. Και όλα αυτά για ποταπούς μικροπολιτικούς λόγους. Η λογοκριτική παρέμβαση στην Ειδομένη έγινε για να μη δουν εικόνες των λατρεμένων στο κομματικό ακροατήριο του ΣΥΡΙΖΑ μεταναστών, να απωθούνται από τις «δυνάμεις καταστολής», όπως λέγεται στην αριστερή αργκό η Ελληνική Αστυνομία. Παραβιάζει θεμελιώδη δικαιώματα για την «αριστερή» της (τρομάρα μας!) εικόνα» και φοβόμαστε πως αυτός ο κατήφορος δεν έχει τέρμα.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 13.12.2015