…(πλην των χρήσιμων ηλίθιων) δεν είναι φίλοι του λαού. Είναι φίλοι της τσέπης τους.
Ουδείς γνωρίζει ποια ήταν η ακριβής ετυμηγορία του βεβιασμένου και με τα μπερδεμένα ερωτήματα δημοψηφίσματος της Κυριακής, που απερισκέπτως προκήρυξε και ανοήτως κέρδισε ο κ. Αλέξης Τσίπρας. Το σίγουρο είναι ότι υπάρχει ένα διαρκές δημοψήφισμα υπέρ του ευρώ, και στις ουρές των ΑΤΜ αλλά κυρίως στα στρώματα των πολιτών, όπου έχουν παρκάρει 41 δισ. περίπου των πολύτιμων αυτών χαρτονομισμάτων.
Εκείνοι που έχουν τα λεφτά στο στρώμα δεν είναι η ολιγαρχία, ούτε οι πλούσιοι· τα εκατομμύρια αυτονών βρίσκονται στην Ελβετία και μακριά από τα νύχια της κ. Νάντιας Βαλαβάνη. Στα στρώματα υπάρχουν κατά κύριο λόγο οι αποταμιεύσεις όσων έχουν χαμηλά ή μεσαία εισοδήματα. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ξέρουν από νομισματικές πολιτικές και οικονομικούς δείκτες. Καταλαβαίνουν δύο πράγματα: Πρώτον, δεν μπορούν να εμπιστευτούν τις κρατικά ελεγχόμενες τράπεζες. Δικαίως. Με τη δήλωσή περί θυρίδων η κ. Βαλαβάνη κατέστρεψε την τελευταία ρανίδα εμπιστοσύνης που υπήρχε. Ακόμη και για τις θυρίδες. Θα κάνει πολλά χρόνια να συνέλθει η εγχώρια τραπεζική πίστη, εκτός αν υπάρξει συμφωνία και βγει ο Ντράγκι να δηλώσει ότι θα στηρίξει τις καταθέσεις των Ελλήνων «whatever it takes». Η Ελλάδα της δραχμής θα έχει επί μακρόν μια οικονομία χωρίς τράπεζες· η εμπιστοσύνη θα αποκατασταθεί μόνο αν οι επόμενες κυβερνήσεις ακολουθήσουν σκληρότερες του μνημονίου πολιτικές και κάνουν τη δραχμή σκληρό νόμισμα.
Το δεύτερο πράγμα που καταλαβαίνουν είναι ότι τα χαρτιά που έχουν στα χέρια τους και γράφουν τη λέξη «ευρώ» δεν θα χάσουν την αξία τους ασχέτως της κυβέρνησης που θα έχουν, ανεξαρτήτως της πολιτικής που θα τους προκύψει. Ξέρουν διαισθητικά ότι είναι «σκληρό νόμισμα» επειδή ακριβώς δεν ελέγχεται από τις λούμπεν ελληνικές κυβερνήσεις που τυπώνουν αφειδώς χαρτιά για να μοιράζουν στους ψηφοφόρους τους. Γνωρίζουν ότι μπορούν να εμπιστεύονται εκείνους τους οποίους βρίζουν, δηλαδή τους «άκαρδους γραφειοκράτες» της Φρανκφούρτης και τους «άσπλαχνους Βόρειους» που λίγο πολύ επιμένουν στην τήρηση των κανόνων της νομισματικής ένωσης, έτσι ώστε τα χαρτονομίσματα που έχουμε στα χέρια να αξίζουν πολύ περισσότερο από το χαρτί που τυπώνονται. Μας αρέσει, δεν μας αρέσει, είναι οι μνήμες του μεγάλου πληθωρισμού στη Γερμανία που κάνουν τους Ελληνες να μην ανησυχούν ότι τα λίγα ή πολλά ευρώ που έχουν ή παίρνουν δεν θα χάνουν την αξία τους στο χρονικό διάστημα που διαρκεί μεταξύ του ΑΤΜ και του σούπερ μάρκετ.
Αν διασφαλίζει κάτι η παραμονή μας στο ευρώ είναι ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις -που δεν φημίζονται για τη χρηστή διαχείριση- δεν θα τυπώνουν χαρτιά για τους πολλούς για να καρπώνονται τον πλούτο οι λίγοι. Η ΟΝΕ δεν είναι η τέλεια νομισματική ένωση, αλλά δεν κλέβει διά του πληθωρισμού 20% των μισθών και συντάξεων. Μπορεί τα εισοδήματα να μειώθηκαν πολύ στα χρόνια της κρίσης, αλλά παλιότερα όταν οι δικοί μας πολιτικοί διαχειρίζονταν τη νομισματική κυκλοφορία μειώνονταν 20%. Κάθε χρόνο. Οι «φίλοι της δραχμής» δεν είναι φίλοι του λαού (να εξαιρέσουμε εδώ τους χρήσιμους ηλίθιους που τους υποστηρίζουν). Οι «φίλοι της δραχμής» είναι φίλοι της τσέπης τους είναι και επιβουλείς της δικής μας. Πουλάνε φύκια για «εθνικές ανεξαρτησίες», αλλά θέλουν το ελεύθερο να λεηλατήσουν τη χώρα.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 9.7.2015