Ο λαϊκισμός είναι εύκολος μα και καταστροφικός για τη χώρα. Αυτός ο λαϊκισμός δυστυχώς έχει βαθιές ρίζες στην Ελλάδα.
Η ταραγμένη εικοσαετία στην οποία κυριαρχεί η μορφή του Χαρίλαου Τρικούπη (1875-1895) είναι μια περίοδος που συμπυκνώνει, ίσως με τον καλύτερο τρόπο, ολόκληρη την πολιτική, κοινωνική και οικονομική ιστορία της Ελλάδας. Σε αυτή την περίοδο υπήρχαν όλα: βαθιές θεσμικές μεταρρυθμίσεις που αντέχουν μέχρι σήμερα, όπως η «αρχή της δεδηλωμένης»· προσπάθειες εκσυγχρονισμού της δημόσιας διοίκησης, του στρατεύματος της οικονομίας, αλλά και λαϊκιστικά πισωγυρίσματα· διαρκή εθνοκαπηλεία που είχε ως αποκορύφωμα την ντροπιαστική ήττα του 1897· την πολιτική δίωξη του ίδιου του Χαρίλαου Τρικούπη· την οικονομική χρεοκοπία
του κράτους και τον διεθνή έλεγχο της ελληνικής οικονομίας.
Το βασικότερο, όμως, χαρακτηριστικό της περιόδου είναι ότι το εκκρεμές μεταξύ του δυτικού εκσυγχρονισμού της χώρας και του ανατολίτικου λαϊκισμού κινείται ταχύτατα από το ένα άκρο στο άλλο. Δείχνει ανάγλυφα τον «πολιτιστικό δυϊσμό» της χώρας. Υπάρχουν πολλές ιστορικές μορφές που εξέφρασαν αυτόν τον πολιτιστικό δυϊσμό της Ελλάδας. Δύο όμως μπορούν να χαρακτηριστούν αρχετυπικές: ο Χαρίλαος Τρικούπης και ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης, ο οποίος μάλιστα καυχιόταν ότι ήταν «το ακριβώς αντίθετο εκείνου του κυρίου Τρικούπη».
Φύσει συντηρητικός, ο Δηλιγιάννης ήταν αντίθετος με τις μεταρρυθμίσεις και τις καινοτομίες, τις οποίες όμως νομοθετούσε ο Χαρίλαος Τρικούπης. Πολέμιος του ρουσφετιού, ο Τρικούπης προσπάθησε να το περιορίσει με νομοθετικά μέτρα…. Στην πρώτη μακροχρόνια θητεία του 1882-1995 (για τα μέτρα της εποχής μια τριετής θητεία εθεωρείτο μακροχρόνια) ο Χαρίλαος Τρικούπης θέσπισε περιορισμούς στις μεταθέσεις και στις απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων… ώστε να απελευθερώσει τόσο αυτούς όσο και τη δημόσια διοίκηση από τις κάθε λογής κομματικές επεμβάσεις. Ο Δηλιγιάννης, αντίθετα, κατέστησε πολιτικό δόγμα την πρακτική του διορισμού των πολιτικών του φίλων στο δημόσιο, όπως αναφέρει η Λύντια Τρίχα στο συγκεκριμένο βιβλίο της σειράς.
Ο Χαρίλαος Τρικούπης, ως ψυχρός ορθολογιστής, πίστευε ότι μόνο μια ισχυρή Ελλάδα με ανορθωμένη την οικονομία, αναδιοργανωμένο τον στρατό και το ναυτικό θα μπορούσε να εξυπηρετήσει επιτυχώς τα εθνικά συμφέροντα. Δεν παρασυρόταν από το εθνικιστικό κλίμα που φούντωνε από διάφορες περιστάσεις, κάτι που τον έκανε ευάλωτο σε κριτικές περί «μειωμένης εθνικής συνείδησης».
Αν προκύπτει ένα συμπέρασμα από τη δύσκολη εκσυγχρονιστική θητεία του Χαρίλαου Τρικούπη, είναι ότι ο λαϊκισμός είναι εύκολος μα και καταστροφικός για τη χώρα. Αυτός ο λαϊκισμός δυστυχώς έχει βαθιές ρίζες στην Ελλάδα, τρέφεται από συνασπισμούς μικρών και μεγάλων συμφερόντων, και έχει πάντα σημαία του τον μαξιμαλισμό εθνικό και οικονομικό. Πάντα δε οδηγεί τη χώρα σε αδιέξοδα, εξαιτίας των οποίων ακολουθούν κύματα εκσυγχρονισμού. Αυτά τα κύματα του εκσυγχρονισμού καλύπτουν μέρος της απόστασης που έχει η χώρα από τις προηγμένες κοινωνίες της Δύσης. Αυτός ο κύκλος ακόμη συνεχίζεται.
Πρόλογος στην βιογραφία «Χαρίλαος Τρικούπης» της Λύντια Τρίχα. Εκδόσεις «Καθημερινή» 23.11.2014
