Κάθε δήλωση περί αλλαγών στο κυβερνητικό σχήμα εξασφαλίζει τουλάχιστον ένα τέταρτο δημοσιότητας στα τηλεπαράθυρα.
Εχοντας διαψευσθεί σε μια προφητεία περί της τιμής του πετρέλαιου, ο Economist, ξεκινούσε την «απολογία» του ως εξής: «Το μυστικό μιας επιτυχημένης πρόβλεψης είναι να πεις το πότε ή το πόσο. Ποτέ και τα δύο μαζί».Το άλλο μυστικό μιας επιτυχημένης πρόβλεψης είναι να «προφητέψεις» τα πάντα, όπως π.χ. «η τιμή του πετρελαίου ή θα ανέβει ή θα πέσει. Θεωρείται σχεδόν απίθανο να παραμείνει στην σημερινή του τιμή, αν και υπάρχουν αναλυτές της αγοράς που υποστηρίζουν…».
Οι «προφητείες» περί ανασχηματισμού στα ελληνικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ακολουθούν τον δεύτερο κανόνα. «Ο ανασχηματισμός θα γίνει πριν ή μετά τον Δεκαπενταύγουστο», ή «πριν ή μετά την Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης», «πριν ή μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές του Νοεμβρίου». «Θα είναι ευρύς ή θα καλύψει μόνο τα κενά των υποψηφίων περιφερειαρχών, δημάρχων κ.λπ.», «Θα αφορά τα αποκαλούμενα παραγωγικά υπουργεία» ή «Ο πρωθυπουργός νιώθει ότι δεν πρέπει να χαθεί χρόνος για την προώθηση νέων δομικών αλλαγών».
Η αλήθεια είναι ότι ανασχηματισμός κάποτε θα γίνει. Πριν ή μετά τη ΔΕΘ ή μεταξύ ΔΕΘ και αυτοδιοικητικών εκλογών ή μετά τον Νοέμβριο. Μπορεί είναι ευρύς, μπορεί και περιορισμένος. Θα έχει «εκπλήξεις» ή δεν θα έχει. Αλλά πάλι, ποιος θα εκπλαγεί αν ο α’ πάει στην χ θέση ή η β’ εγκαταλείψει το ψ υπουργείο; Γενικώς, εμάς τους πολίτες, πόσο μάς νοιάζει ο ανασχηματισμός για να γίνεται τόσο μεγάλη φασαρία;
Σύμφωνοι! Κάποιοι υπουργοί καθυστερούν στο έργο τους και κάποιοι ζουν στον κόσμο τους· δεν καταλαβαίνουν σε ποια κατάσταση βρίσκεται η χώρα και ονειρεύονται να κάνουν ομελέτα χωρίς να σπάσουν αυγά. Η αντικατάστασή τους όμως αφορά τη διαδικασία της πολιτικής, όχι την πολιτική καθαυτή. Η αέναη συζήτηση περί ανασχηματισμού αφορά μόνον εκείνους που δεν έχουν στη δημοσιότητα μοίρα και ρίχνουν τις βαθυστόχαστες «βόμβες» στον δημόσιο διάλογο: «ο πρωθυπουργός πρέπει να προχωρήσει άμεσα σε ευρύ και βαθύ ανασχηματισμό» ή το αντίθετο. Κάθε δήλωση περί αλλαγών στο κυβερνητικό σχήμα εξασφαλίζει τουλάχιστον ένα τέταρτο δημοσιότητας στα τηλεπαράθυρα. Αν μάλιστα είναι Αύγουστος και δεν υπάρχουν ειδήσεις, ακόμη περισσότερο.
Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι ποιος θα κάνει τις αλλαγές που χρειάζεται ο τόπος, αλλά αν θα γίνουν χωρίς εκπτώσεις, αστερίσκους και τσιριμόνιες. Η απελευθέρωση των αγορών, το άνοιγμα των επαγγελμάτων, η εξυγίανση των ΔΕΚΟ, το κλείσιμο των πληγών από τις οποίες αιμορραγεί ο δημόσιος κορβανάς είναι τα μεγάλα ζητήματα που έχει μπροστά της η χώρα. Κι αυτά πρέπει να συζητηθούν ενδελεχώς, όχι ποιοι θα καθίσουν στις καρέκλες.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 17.8.2010
