Η θλιβερή πραγματικότητα για τον εμβολιασμό των υγειονομικών δεν χρειάζεται στατιστικούς καλλωπισμούς από την πολιτική ηγεσία.

Στα θέματα υγείας και περίθαλψης, η χώρα μας παρουσιάζει διαχρονικές στρεβλώσεις. 

Μια τέτοια παράλογη διάταξη πρέπει να υπάρχει διότι η περιστολή της ελευθερίας του λόγου έχει πολλά ποδάρια, με μεγαλύτερο αυτών τη Δικαιοσύνη.

Η επιστημονική απάντηση στις επιδημίες είναι το «εύκολο» κομμάτι.Οι μεγαλύτερες δυσκολίες που υπάρχουν είναι να δοθεί η κοινωνική απάντηση στο αναπόφευκτο κακό.

Είναι εντυπωσιακό ότι σε μια χώρα με το υψηλότερο ποσοστό καπνιστών στην Ευρώπη να συζητείται σοβαρά η πιθανότητα θρόμβωσης που εμφανίστηκε μία φορά σε κάθε εκατομμύριο εμβολιασμών.

«Ξέρει» ο ιός; «Φροντίζει» να «κάνει καλά» κάποιες λειτουργίες; «Γνωρίζει» να προσαρμόζεται;

Είναι δύσκολη η αντιμετώπιση της πανδημίας. Εκτός από τον ιό, που είναι άγνωστος, δεν έχουμε προηγούμενη εμπειρία για να εκτιμηθεί η αποτελεσματικότητα των μέτρων.

Τίποτε δεν είναι σίγουρο στη ζωή και πολύ περισσότερο στην επιδημιολογία.

Είναι παράδοξο –και ίσως εξωφρενικό– ότι δεν είναι υποχρεωτικός ο εμβολιασμός των εργαζομένων στον τομέα υγείας. Ούτε καν εκείνων που εργάζονται στις εντατικές! 

Ο COVID-19 είναι ηχηρό καμπανάκι. Είναι όσο μεταδοτικός χρειάζεται ώστε να αφυπνιστούν κοινωνίες και πολιτικές ηγεσίες για το πρόβλημα των πανδημιών, αλλά είναι ελάχιστα φονικός σε σχέση με άλλους ιούς που σάρωσαν την ανθρωπότητα.

Ο αριθμός των νεκρών στην Ιταλία είναι πλέον μεγαλύτερος από ό,τι στην Κίνα κι αυτό αποτελεί μέγα μυστήριο.

Η βραχεία ιστορία του ιού 2019-nCoV δείχνει ότι οι τεχνολογίες, που κάνουν φθηνές τις μεταφορές πληροφοριών, κεφαλαίων, ανθρώπων, παγκοσμιοποιούν την ανθρωπότητα, είτε μας αρέσει, είτε όχι, είτε για καλό, είτε για κακό.

Ομάδα εργασίας στο υπ. Υγείας για να υπάρξει επίσημη αναγνώριση της ομοιοπαθητικής στο πλαίσιο άσκησης της ιατρικής πράξης.

Ποτέ δεν συζητάμε τους όρους και τις προϋποθέσεις για την πρόληψη των κακών που έρχονται...

Δωρεά οργάνων, παράδοση και νόμος.

Οταν οι άνθρωποι εναπόθεταν όλες τις ελπίδες τους στον Θεό πέθαιναν σε ηλικία 35 ετών (κατά μέσον όρο). Η επιστημονική επανάσταση αύξησε το προσδόκιμο στα 75 χρόνια.