Οι νόμοι είναι για να προστατεύουν κυρίως ανθρώπους σαν εμένα, αδύναμους, δειλούς, αγύμναστους, που δεν θέλουν να παίζουν ξύλο, παιδιά, γριές και γέρους. Θέλουμε νόμους, σύνταγμα, δημοκρατία, ισότητα, τέτοια πράγματα για να συνεννοηθούμε. Όχι επαναστάσεις, όχι πολυτεχνεία. Όχι άλλα πολυτεχνεία. Δεν υπάρχει λόγος για τόση απελπισία.

Ο πληθωρισμός των (ανεξαρτήτως χρώματος) φασιστικών εκδηλώσεων στις παρουσιάσεις βιβλίων πρέπει να μας ανησυχήσει.

Aπό τα κείμενα προκύπτει ότι η νέα τρομοκρατία δεν έχει ενιαίο ιδεολογικό υπόβαθρο και δύσκολα μπορούμε να μιλήσουμε οργανωτικά για τα παλιά συγκοινωνούντα δοχεία.

Παρά τη διεθνή εμπειρία, που θέλει τις τρομοκρατικές οργανώσεις δεύτερης γενιάς τρομοκρατών να είναι βραχύβιες, στην Ελλάδα πρέπει να κρατάμε μικρό καλάθι.

Η επανίδρυση της Αντιτρομοκρατικής κατέληξε σε περισσότερα έξοδα για τον φορολογούμενο και σε μηδενικά αποτελέσματα.

Μετά τη δολοφονία του αστυνομικού στα Πατήσια υπήρχε μια αίσθηση παραίτησης. Ακόμη και οι συνήθεις φωνακλάδες δεν εκστόμισαν κραυγές· δεν ζήτησαν καρατομήσεις, δεν έψεξαν κανένα για το φονικό.

Στην Ελλάδα της αβαθούς αμφισβήτησης, οι λέξεις ξοδεύτηκαν ταχύτερα από τα λιγοστά αποθέματα του δημόσιου κορβανά μας.

Ολόκληρη η ελληνική κοινωνία έχει χρέος να απομονώσει τη βία, αλλά η Αριστερά έχει έναν επιπλέον λόγο...

Κάθε πολίτης της Δύσης πρέπει να υπερασπιστεί το άρθρο 9 της «Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου», που επιτάσσει ότι «κανείς δεν θα υποστεί αυθαίρετη σύλληψη, φυλάκιση, ή εξορία».

Η ευρωπαϊκή εμπειρία έδειξε ότι η δεύτερη γενιά της τρομοκρατίας είναι πιο αιματηρή, πιο ανεγκέφαλη, πιο απερίσκεπτη και πιο βραχύβια.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από περίτεχνες ανακοινώσεις και μεγάλα λόγια. Υπάρχει ιδεολογικό μερτικό στην ευθύνη γι' αυτήν την δολοφονική απόπειρα.

H δεκαετία του '60 στοιχειώνει κάθε προεκλογική εκστρατεία των ΗΠΑ. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μπαίνει πάντα το ερώτημα «τι έκανες τότε, υποψήφιε;»

Υπάρχει μια μόνιμη πρακτική των ράθυμων γραφειοκρατιών. Κάθε φορά που εμφανίζεται μια απειλή οι πολίτες κάτι χάνουν.

Αυτό και τα άλλα (πολλά) τρομοκρατικά χτυπήματα που έγιναν τα τελευταία χρόνια δημιουργούν την αίσθηση επιστροφής σε ένα κακό παρελθόν, εκείνο που η Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων νόμιζε ότι είχε ξεπεράσει.

Επειδή οι διαδικασίες για να αποφευχθεί το κακό αποδεικνύονται τις περισσότερες φορές άχρηστες, πολλοί τις θεωρούν περιττές.

Oι βερμπαλισμοί των κατηγορούμενων στη δίκη της «17 Nοέμβρη» είναι η ακραία και πιθανώς γελοία έκφραση ενός σκεπτικού που θέλει την ανθρώπινη ζωή αναλώσιμη στον τροχό τής έτσι κι αλλιώς αυθαίρετα ορισμένης ιστορικής αναγκαιότητας.

Πώς η «Ημέρα Μνήμης των θυμάτων της Τρομοκρατίας» βαφτίστηκε... «τρομολαγνεία»!

Οι εχέφρονες κάθε πολιτικού χώρου οφείλουν να καταδικάσουν απερίφραστα κάθε μορφή φυσικής βίας. Όποιον σκοπό κι αν διακηρύσσουν ότι έχουν εκείνοι που ασκούν τη βία.

Για πρώτη φορά στέλεχος του ΚΚΕ εκθείασε τα κίνητρα των τρομοκρατών, τα οποία -κατά την άποψη της κ. Παπαρήγα- «μπορεί να είναι ευγενή»!

Αυτοί που διαφεντεύουν τον εορτασμό της επετείου δεν μπορούν να περιφρουρήσουν το κύρος της.