Οι μολότοφ των κουκουλοφόρων, η τραγωδία με τρεις ανθρώπους νεκρούς και η διαρκής ανοχή μέρους της κοινωνίας.

Το χειρότερο με τη νέα τρομοκρατία είναι ότι απουσιάζει το -έστω θεμελιωμένο σε παράλογα αξιώματα- προηγούμενο αριστερίστικο σκεπτικό.

Στην Ελλάδα αναπτύχθηκε το ιδεολόγημα της «ολίγον εγκύου». Η βία χωρίστηκε σε «συμβολική» και σε «φυσική».

Για τον Σλαβόι Ζίζεκ όλοι είναι δυνάμει ένοχοι για την «αμιγώς "αντικειμενική", συστημική κι ανώνυμη» καπιταλιστική βία.

Οι νέοι τρομοκράτες πιθανότατα, νιώθουν κάτι σαν πρωταγωνιστές το «Πολύ σκληρός για να πεθάνει» (εξ ου και οι πολλές σφαίρες σε κάθε δολοφονία) αδυνατώντας να καταλάβουν ότι χύνουν πραγματικό αίμα.

Οταν σε κάθε πορεία δίκην τελετουργικού οι μολότοφ πέφτουν σαν βροχή ήταν στατιστικά βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα γινόταν το κακό.

Οταν τέλειωσαν -αυτό που αργότερα αποκάλεσαν με προκήρυξή τους στο indymedia «παρέμβαση» - μου κόλλησαν τα δύο βασικά τους επιχειρήματα στη μούρη.

Με αφορμή μια επίθεση με αυγά στην Νομική...

Οι νόμοι είναι για να προστατεύουν κυρίως ανθρώπους σαν εμένα, αδύναμους, δειλούς, αγύμναστους, που δεν θέλουν να παίζουν ξύλο, παιδιά, γριές και γέρους. Θέλουμε νόμους, σύνταγμα, δημοκρατία, ισότητα, τέτοια πράγματα για να συνεννοηθούμε. Όχι επαναστάσεις, όχι πολυτεχνεία. Όχι άλλα πολυτεχνεία. Δεν υπάρχει λόγος για τόση απελπισία.

Ο πληθωρισμός των (ανεξαρτήτως χρώματος) φασιστικών εκδηλώσεων στις παρουσιάσεις βιβλίων πρέπει να μας ανησυχήσει.

Aπό τα κείμενα προκύπτει ότι η νέα τρομοκρατία δεν έχει ενιαίο ιδεολογικό υπόβαθρο και δύσκολα μπορούμε να μιλήσουμε οργανωτικά για τα παλιά συγκοινωνούντα δοχεία.

Παρά τη διεθνή εμπειρία, που θέλει τις τρομοκρατικές οργανώσεις δεύτερης γενιάς τρομοκρατών να είναι βραχύβιες, στην Ελλάδα πρέπει να κρατάμε μικρό καλάθι.

Η επανίδρυση της Αντιτρομοκρατικής κατέληξε σε περισσότερα έξοδα για τον φορολογούμενο και σε μηδενικά αποτελέσματα.

Μετά τη δολοφονία του αστυνομικού στα Πατήσια υπήρχε μια αίσθηση παραίτησης. Ακόμη και οι συνήθεις φωνακλάδες δεν εκστόμισαν κραυγές· δεν ζήτησαν καρατομήσεις, δεν έψεξαν κανένα για το φονικό.

Στην Ελλάδα της αβαθούς αμφισβήτησης, οι λέξεις ξοδεύτηκαν ταχύτερα από τα λιγοστά αποθέματα του δημόσιου κορβανά μας.

Ολόκληρη η ελληνική κοινωνία έχει χρέος να απομονώσει τη βία, αλλά η Αριστερά έχει έναν επιπλέον λόγο...

Κάθε πολίτης της Δύσης πρέπει να υπερασπιστεί το άρθρο 9 της «Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου», που επιτάσσει ότι «κανείς δεν θα υποστεί αυθαίρετη σύλληψη, φυλάκιση, ή εξορία».

Η ευρωπαϊκή εμπειρία έδειξε ότι η δεύτερη γενιά της τρομοκρατίας είναι πιο αιματηρή, πιο ανεγκέφαλη, πιο απερίσκεπτη και πιο βραχύβια.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από περίτεχνες ανακοινώσεις και μεγάλα λόγια. Υπάρχει ιδεολογικό μερτικό στην ευθύνη γι' αυτήν την δολοφονική απόπειρα.

H δεκαετία του '60 στοιχειώνει κάθε προεκλογική εκστρατεία των ΗΠΑ. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μπαίνει πάντα το ερώτημα «τι έκανες τότε, υποψήφιε;»