Ο ΣΥΡΙΖΑ φέρει τεράστιες ευθύνες για την έξαρση της βίας που ζούμε σήμερα. Οχι μόνο γιατί χάιδεψε τα αυτιά των κουκουλοφόρων, αλλά διότι με τον πολιτικό του λόγο διαπαιδαγώγησε σε αντιδημοκρατικές πρακτικές τον ελληνικό λαό και ειδικά τη νεολαία.
Το πρόβλημα με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η ιδεολογική νομιμοποίηση της βίας και το βαθύτατο έλλειμμα σεβασμού προς τους δημοκρατικούς κανόνες.
Δεν κατανοούμε την οργή του ΣΥΡΙΖΑ για τη σύνδεσή του με μια δολοφονική οργάνωση. Τη σύνδεση δεν την έκανε η κ. Μπακογιάννη. Την κάνουν τα στελέχη του όταν δηλώνουν ότι «ο Κουφοντίνας βοήθησε τη Δημοκρατία».
Ο κύκλος των «ενόχων» που πρέπει να ματώσουν διαρκώς διευρύνεται. Πρώτα ήταν οι πολιτικοί· παλιοί και νέοι, που έχουν δύο χρόνια στη Βουλή. Μετά συμπεριελήφθησαν οι δημοσιογράφοι. Τώρα κινδυνεύουν και όσοι τους μοιάζουν.
Θα δούμε χειρότερα. Η κουλτούρα της βίας εξαπλώνεται και, όπως γίνεται πάντα, το ένα θα φέρει το άλλο.
Υπάρχει διάχυτη η κουλτούρα της ανομίας στην ελληνική κοινωνία και η κορυφή της είναι η βία. Βασίζεται σε μετα-αριστερές ανοησίες περί «δικαίου» που παράγουν οι προθέσεις, περί «βίας» που είναι ενσωματωμένη στα κύτταρα της αστικής δημοκρατίας κ.λπ.
Το αριστερό λεξιλόγιο έχει ξεχειλώσει τόσο πολύ που κάθε παρανομία μπορεί να χωρέσει στα παλιά κλισέ της «αντισυστημικής δράσης».
Οι μολότοφ των κουκουλοφόρων, η τραγωδία με τρεις ανθρώπους νεκρούς και η διαρκής ανοχή μέρους της κοινωνίας.
Το χειρότερο με τη νέα τρομοκρατία είναι ότι απουσιάζει το -έστω θεμελιωμένο σε παράλογα αξιώματα- προηγούμενο αριστερίστικο σκεπτικό.
Στην Ελλάδα αναπτύχθηκε το ιδεολόγημα της «ολίγον εγκύου». Η βία χωρίστηκε σε «συμβολική» και σε «φυσική».
Για τον Σλαβόι Ζίζεκ όλοι είναι δυνάμει ένοχοι για την «αμιγώς "αντικειμενική", συστημική κι ανώνυμη» καπιταλιστική βία.
Οι νέοι τρομοκράτες πιθανότατα, νιώθουν κάτι σαν πρωταγωνιστές το «Πολύ σκληρός για να πεθάνει» (εξ ου και οι πολλές σφαίρες σε κάθε δολοφονία) αδυνατώντας να καταλάβουν ότι χύνουν πραγματικό αίμα.
Οταν σε κάθε πορεία δίκην τελετουργικού οι μολότοφ πέφτουν σαν βροχή ήταν στατιστικά βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα γινόταν το κακό.
Οταν τέλειωσαν -αυτό που αργότερα αποκάλεσαν με προκήρυξή τους στο indymedia «παρέμβαση» - μου κόλλησαν τα δύο βασικά τους επιχειρήματα στη μούρη.
Με αφορμή μια επίθεση με αυγά στην Νομική...
Οι νόμοι είναι για να προστατεύουν κυρίως ανθρώπους σαν εμένα, αδύναμους, δειλούς, αγύμναστους, που δεν θέλουν να παίζουν ξύλο, παιδιά, γριές και γέρους. Θέλουμε νόμους, σύνταγμα, δημοκρατία, ισότητα, τέτοια πράγματα για να συνεννοηθούμε. Όχι επαναστάσεις, όχι πολυτεχνεία. Όχι άλλα πολυτεχνεία. Δεν υπάρχει λόγος για τόση απελπισία.
Ο πληθωρισμός των (ανεξαρτήτως χρώματος) φασιστικών εκδηλώσεων στις παρουσιάσεις βιβλίων πρέπει να μας ανησυχήσει.
Aπό τα κείμενα προκύπτει ότι η νέα τρομοκρατία δεν έχει ενιαίο ιδεολογικό υπόβαθρο και δύσκολα μπορούμε να μιλήσουμε οργανωτικά για τα παλιά συγκοινωνούντα δοχεία.
Παρά τη διεθνή εμπειρία, που θέλει τις τρομοκρατικές οργανώσεις δεύτερης γενιάς τρομοκρατών να είναι βραχύβιες, στην Ελλάδα πρέπει να κρατάμε μικρό καλάθι.
Η επανίδρυση της Αντιτρομοκρατικής κατέληξε σε περισσότερα έξοδα για τον φορολογούμενο και σε μηδενικά αποτελέσματα.
Μετά τη δολοφονία του αστυνομικού στα Πατήσια υπήρχε μια αίσθηση παραίτησης. Ακόμη και οι συνήθεις φωνακλάδες δεν εκστόμισαν κραυγές· δεν ζήτησαν καρατομήσεις, δεν έψεξαν κανένα για το φονικό.