Το οξύμωρο της πολιτικής βίας
Ο όρος «βία με πολιτικά κίνητρα στη Δημοκρατία» είναι οξύμωρο και προπαντός ανόητο.
Ο όρος «βία με πολιτικά κίνητρα στη Δημοκρατία» είναι οξύμωρο και προπαντός ανόητο.
Η ελληνική πολιτεία πρέπει να στείλει ένα ξεκάθαρο μήνυμα, ότι η χώρα δεν είναι ξέφραγο αμπέλι για συμμορίες.
Ένα εντυπωσιακό στοιχείο είναι το γεγονός ότι η εμπρηστική διαμαρτυρία σώπασε μόνον ένα μήνα μετά τον θάνατο τριών ανθρώπων στις 5 Μαΐου του 2010.
Tα συμφέροντα του τόπου», που έστω αντισυνταγματικώς οφείλει να υπηρετήσει η κ. Σακελλαροπούλου, δεν τα ορίζει ο κ. Νίκος Μπίστης, ούτε η Πρόεδρος, ούτε καν η Ιστορία.
Κάποτε γεννήθηκε το πρόταγμα «Αρνηση πληρωμής εισιτηρίου, παραχώρησή του στον συνεπιβάτη, σαμποτάζ στα ακυρωτικά μηχανήματα, φάπες στους ελεγκτές».
Η κοινωνική ανοχή λειτουργούσε σαν βιότοπος στον οποίο ανθούσαν όλα αυτά τα «επαναστατικά» μπουμπούκια.
Σπάζοντας τρένα και καίγοντας τρόλεϊ...
Η κυβέρνηση έχει πολλή δουλειά για να αποκρούσει την ιδιόμορφη εισβολή που εξαπέλυσε ο Ερντογάν. Τα πήγε θαυμάσια. Ο Εβρος άντεξε. Η Ελλάδα να δούμε πόσο θα ανεχθεί αυτό το φασιστικό ξέσπασμα.
Οι αντιδράσεις για την «Ημέρα θυμάτων της τρομοκρατίας».
Ο χουλιγκανισμός, όπως το κάψιμο του χριστουγεννιάτικου δένδρου, βαφτίζεται «παρέμβαση», η δίωξη του εγκλήματος «καταστολή», οι επιθέσεις κατά αστυνομικών «αντίσταση».
Το κύμα βίας με μολότοφ, γκαζάκια, εμπρησμούς, επιθέσεις σε πολιτικές εκδηλώσεις που έχουν εξαπολύσει οι φίλοι του φυλακισμένου τρομοκράτη δικαιώνει το βέτο του εισαγγελέα φυλακών και του Δικαστικού Συμβουλίου για την άρνηση άδειας.