Δεν είναι μόνο οι πολιτικοί που έκλεισαν τα μάτια στις νέες απαιτήσεις της οικονομίας και οδηγηθήκαμε στην κρίση. Και οι κοινωνικοί φορείς, με πρώτα τα συνδικαλιστικά σωματεία, την ίδια πλάνη δίδασκαν την ελληνική κοινωνία.

Αντί τα συνδικάτα να πάρουν θέση στο νέο τοπίο, το αρνούνται, με αποτέλεσμα τελικά να βρεθούν σ’ αυτό με τους χειρότερους δυνατόν όρους.

Τα νέα μέτρα κάνουν τις απολύσεις ευκολότερες. Αληθές, αλλά ταυτόχρονα κάνουν ευκολότερες και τις προσλήψεις· ειδικά των νέων.

Οι πρόεδροι των συντεχνιών κάνουν αυτό που τόσα χρόνια έμαθαν. Το ζήτημα είναι τι θα κάνει η κυβέρνηση.

Ο συνδικαλιστικός παραλογισμός μεταμορφώνεται ταχύτατα σε χουλιγκανισμό.

Απεργία διαρκείας υπόσχονται οι ταξιτζήδες...

Εν μέσω της μεγαλύτερης κρίσης που περνά ο τόπος η Αριστερά και κάποια ΜΜΕ ανακυκλώνουν τους όρους του παρελθόντος...

Ο κόσμος άλλαξε, αλλά κανένας δεν το 'χει πει στο ΚΚΕ και σε άλλους που κορδώνονται ως υπερασπιστές των εργαζομένων.

Οι συνδικαλιστές θεωρούν όχι μόνο ότι τους χρωστάμε τα προνόμιά τους, αλλά και ότι οι δημόσιοι χώροι είναι δικό τους βιλαέτι.

Στην Ελλάδα «νόμος είναι το καπρίτσιο του συνδικαλιστή». Οταν, για παράδειγμα, απεργούν οι υπάλληλοι του υπουργείου Οικονομικών οι συνδικαλιστές απαγορεύουν σε όλους την είσοδο!

Τα περιοριστικά μέτρα είναι για να κατεβάσουν τον πυρετό των αγορών. Εχουν δίκιο όσοι επισημαίνουν ότι το Πρόγραμμα Σταθερότητας πρέπει γρήγορα να γίνει και Ανάπτυξης.

Στην Ελλάδα «κινητοποίηση των αγροτών» σημαίνει παρκάρω το τρακτέρ στην Εθνική και πάω στις υπόλοιπες δουλειές μου ή στο καφενείο.

Οι συνδικαλιστές δεν θέλουν να προστατέψουν την δημόσια περιουσία από τους Κινέζους, όπως ψευδώς ισχυρίζονται. Θέλουν, απλώς, να προστατέψουν τη βολή τους από τον ανταγωνισμό.

Ο διαδηλωτικός τουρισμός είναι το μόνο όφελος που μπορεί να προκύψει από όλον αυτόν τον πληθωρισμό διαμαρτυρίας στο κέντρο της Αθήνας.

Οσο πληθαίνουν οι κινητοποιήσεις τόσο μειώνεται η απήχησή τους. Ουδείς πλέον θεωρεί κάποια διεκδίκηση που εμφανίζεται με πανό στη Σταδίου σοβαρό αίτημα.

Οι διαδηλώσεις έχουν γίνει ένας άσκοπος βραχνάς για την πρωτεύουσα. Αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουν πρώτοι οι συνδικαλιστές, αν πραγματικά θέλουν να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Οι γραφειοκρατίες όλων των χώρων από ένα σημείο και μετά εργάζονται περισσότερο για την διαιώνιση του ρόλου τους παρά για το καλό των μελών τους. Στον ελληνικό συνδικαλισμό τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα.

Οι διδάσκοντες των ΑΕΙ απεργούν αμειβόμενοι. Οι εργαζόμενοι της ΕΘΕΛ αρνούνται υπερωριακή εργασία τις μέρες που απεργούν οι ιδιοκτήτες ΤΑΞΙ και οι συμβασιούχοι καταλαμβάνουν την Ακρόπολη.

H νέα γενιά δείχνει μεγάλη ωριμότητα. Ξέρει πότε να διαδηλώσει και που να γυρίσει την πλάτη. Ευχής έργο θα ήταν να μεταλαμπαδεύσει λίγο από αυτή την ωριμότητα της στους σιτιζόμενους από το δημόσιο κορβανά ταγούς της κοινωνίας...

Το βασικό ζήτημα στην Ελλάδα είναι ένα: ο πληθωρισμός των διαμαρτυριών και η μη τήρηση της αναλογικότητας, πλήττουν κατ' αρχήν την ίδια την διαμαρτυρία. Δικαίων και αδίκων...