Θα δεχόταν το περήφανο συνδικαλιστικό κίνημα να αξιολογηθούν δομές και υπάλληλοι, όπως γίνεται σε ολόκληρο τον κόσμο;

Πως διασώθηκε από τη χρεοκοπία ο σκανδιναβικός αερομεταφορέας της SAS και πως θα χρεοκοπούσε στην Ελλάδα.

Οι 1.000 που πραγματικά δουλεύουν σε ένα ελληνικό δήμο μπορεί να παράγουν ισόποσο έργο με 1.000 Γερμανούς. Μόνο που στην Ελλάδα πληρώνονται 2.000...

Με δυσκολίες, πιέσεις και κουτοπονηριές το Μνημόνιο εφαρμόζεται και εξοικονομεί εκατομμύρια στον κρατικό κορβανά.

Μεταφέροντας μια μονοπωλιακή δραστηριότητα του κράτους σε ιδιώτες κρατώντας ταυτοχρόνως τα μονοπωλιακά χαρακτηριστικά, δεν ωφελείς το κοινωνικό σύνολο.

Και αυτή η κυβέρνηση μοιάζει πρόθυμη να περικόψει τους μισθούς και τις συντάξεις πραγματικών ανθρώπων, παρά να περικόψει τις δαπάνες συντήρησης διάφορων δομών.

Αντί να συζητάμε τους όρους των αλλαγών, αρνούμαστε την πραγματικότητα μέχρι αυτή να εκδικηθεί.

Στην Ελλάδα όλα τα προβλήματα ανάγονται στην έλλειψη προσωπικού· στο δημοσιο, φυσικά.

Ισχύει η διάταξη του Συντάγματος που λέει «οι Ελληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους»;

Παλιά τους τέχνη κόσκινο: ολημερίς μεταρρυθμίζουν, το βράδυ τα ξηλώνουν.

Πάντα προσεγγίζουμε τα ζητήματα γενικώς και ποτέ ειδικώς κατά περίσταση. Κατά τα ειωθότα, μονίμως φταίει κάποιο σύστημα γενικώς και ποτέ κάποιος συγκεκριμένα.

Από τη στιγμή που οι εργοδότες θέλουν να δώσουν αυτά που οι εργαζόμενοι θέλουν να πάρουν, γιατί υπάρχει ο φόβος της κυβέρνησης, της τρόικας, διαβόλων και τριβλόλων σε μια σχέση συναινούντων ενηλίκων;

Δεκάδες startup επιχειρήσεις που αναπτύσσονται αθόρυβα στην Ελλάδα, αποδεικνύει ένα γεγονός. Στην Ελλάδα δεν λείπουν να μυαλά που μπορούν να φέρουν ανάπτυξη· απλώς περισσεύουν τα εμπόδια και οι συναρμόδιοι υπουργοί.

Το βασικό εμπόδιο για την ανάπτυξη της χώρας δεν είναι τα χρήματα. Είναι οι αναρίθμητες ρυθμίσεις του κράτους στην επιχειρηματική δραστηριότητα.

Το βασικότερο πρόβλημα είναι ότι η συρρίκνωση του Δημοσίου ήταν κάτι που ολόκληρο το σύστημα -πολιτικό, μιντιακό, οικονομικό κ.λπ.- δεν θέλησε ποτέ να κουβεντιάσει.

Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι θέλουμε όλο το δημόσιο να γίνει κράτος πρόνοιας και ίσως γι’ αυτό δεν έχουμε ούτε κράτος, ούτε πρόνοια.

Η αλήθεια είναι ότι αυτή η χώρα δεν στενάζει πρώτα από την φορολογία. Στενάζει από τις δαπάνες του Δημοσίου οι οποίες καλύπτονται από τη φορολογία.

Στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ σοβαρή συζήτηση για το κράτος που θέλουμε. Ισχυε πάντα μια εκδοχή του δόγματος Δεκλερή για τα δάση: «άπαξ κράτος πάντοτε κράτος».

Στην Ελλάδα αγαπάμε τόσο πολύ τη κοινωνική πολιτική που την ασκούμε αδιακρίτως πλούτου ή αναγκών.

Αν υπάρχει μια ελπίδα να εξορθολογιστεί ομαλά η ελληνική οικονομία, αυτή είναι να ακολουθήσει το πρόγραμμα που έχει συμφωνήσει.