Σε αντίθεση με τα μέλη του «Ρουβίκωνα», η Ιερά Σύνοδος απαρτίζεται από αδρά αμειβόμενους κρατικούς λειτουργούς.

Δύο προσφυγές στο Σ.τ.Ε. κατά της κατεύθυνσης ισλαμικών σπουδών στο ΑΠΘ (μία από Χριστιανούς θεολόγους και η άλλη από μουσουλμάνο) με πολλά κοινά στοιχεία.

Κάθε συλλογικότητα μπορεί να αφορίζει, να διαγράφει, να διώχνει τα μέλη της. Το πρόβλημα με την Εκκλησία είναι ότι παραμένει ΝΠΔΔ.

Η Ιεραρχία ξέρει ότι ο αφορισμός είναι σαν το βέτο στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Χρησιμεύει μόνο όσο δεν χρησιμοποιείται. 

Ο συνωστισμός εκατοντάδων πολιτών –οι οποίοι κατά κανόνα ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες– εντός των ναών δεν είναι το ίδιο με τη «στενή επαφή» δύο ανθρώπων, όπως του κομμωτή και του πελάτη.

Μόνον κάποιοι ιεράρχες επιμένουν στον δρόμο του ανορθολογισμού.

Ο νέος ιός είναι αποκαλυπτικός της ανευθυνότητας με την οποία ακόμη και θρησκευτικοί φορείς αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα.

Η απόπειρα να επανέλθει στον Ποινικό Κώδικα «η κακόβουλη βλασφημία και η καθύβριση των θρησκευμάτων».

Συνέχεια

Είναι εντυπωσιακή η εμμονή των ιεραρχών να ασχολούνται με το σεξ των άλλων, παρά το γεγονός ότι οι ίδιοι το έχουν απαρνηθεί.

Το μόνο που απομένει από τον «χωρισμό κράτους-εκκλησίας» είναι τα παχιά λόγια για να κρύψουν την προχειρότητα με την οποία η κυβέρνηση αντιμετωπίζει όλα τα θέματα.