Το ερώτημα δεν είναι πώς βρέθηκαν αυτές οι τέσσερις άμαξες στο Τατόι, αλλά πώς χάθηκαν επί τόσα χρόνια.

Οι δρόμοι των πόλεων δεν κυριαρχούνται σήμερα από τις ωραίες δημιουργίες κάποιων καλλιτεχνών, πήζουν από κουτσουλιές με σπρέι.

Aυτή η χώρα παράγει περισσότερη ιστορία απ’ όση θα της επέτρεπε να γίνει βιώσιμη.

Υπάρχει νόμος; Ισχύει; Επιβάλλεται; Και με ποιον τρόπο; Μήπως οι πινακίδες «Ακατάλληλο για ανηλίκους κάτω των 18» είναι εικαστικά στοιχεία στις προθήκες των κινηματογράφων;

Εκτός του «blackface» υπάρχουν ως αμαρτήματα και το« brownface» και το «brownvoice» με αμαρτήσαντες τον Πίτερ Σελερς και τον Πεπίτο Γκοντζάλες....

Θα ήταν θαυμάσιο να διαβάζουν όλοι οι Ελληνες αρχαία τραγωδία στο πρωτότυπο, αλλά δεν θα ήταν άσχημο να ξέρουν κυρίως τι πραγματεύεται επί της ουσίας το κείμενο του Σοφοκλή.

Ένα κράτος που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μια πυρκαγιά στο Μάτι, δεν μπορεί να ασχολείται ΚΑΙ με τη συλλογή δικαιωμάτων για λογαριασμό των καλλιτεχνών.

Σε μια χώρα που έχει γκράφιτι ακόμη και πάνω στους βράχους της Πνύκας, το πρόταγμα είναι να διατηρηθούν όλα ως έχουν.

Η αξιολόγηση της καλλιτεχνικής δημιουργίας με τα σημερινά ηθικά μέτρα και σταθμά βλάπτει σοβαρά την τέχνη.

Εμπρός για νέες προβληματικές με κοινωνικοποίηση των χρεών;

Η Νατάσσα Μποφίλιου τόσα έμαθε στο σχολείο της μεταπολίτευσης και τόσα λέει.

Η​​ταν η Χούντα κάτι καλό για τη χώρα; Φυσικά, όχι. Ηταν βιασμός της Δημοκρατίας.

Το κόσμημα της πρωτεύουσας, το Κέντρο Πολιτισμού Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ) είναι ήδη έρμαιο «εύθραυστων εσωτερικών ισορροπιών του κυβερνώντος κόμματος».

Πλίνθοι, κέραμοι, ατάκτως ερριμμένα και τα αδιέξοδα της Αριστεράς στην Ευρώπη.

Υπάρχει νοσταλγία για τότε που τα πράγματα ήταν αγνά, η γνώση λίγη και τα παιδιά μπορούσαν να απαγγείλουν τους τέσσερις, πέντε πρώτους στίχους του Ομήρου.

Μια από τις πιο άθλιες κληρονομιές της μεταπολίτευσης είναι ο «εκδημοκρατισμός» της καταστροφής των δημόσιων χώρων.

Νόμος με γεννέθλια του Σωκράτη, 1η Οικουμενική Σύνοδο, Γενοκρονία Ποντίων, Μάχη της Κρήτης…

Δεν ήταν μόνο η Κούβα που εχθρευόταν το ροκ. Και η ελληνική Αριστερά έχει λαμπρές σελίδες πολέμου κατά της «ξενόφερτης αυτής μουσικής»...

Γκρεμίζουν και σε ό,τι αφορά το μέλλον ισχύει το φλαμπουράρειο «έλα, μωρέ, τώρα...».

Στην Ελλάδα αιρετικό θα ήταν να ανεβάσει το Εθνικό ένα έργο για τα θύματα του Σ. Ξηρού.