Το κεφάλαιο εξακολουθεί να παγκοσμιοποιείται ενώ η πολιτική, σε όλες τις εκφάνσεις της, στέκεται φοβικά στο φαινόμενο.

Στα χρόνια της νεοφιλελεύθερης, καπιταλιστικής (όπως θέλετε βρίστε την) παγκοσμιοποίησης ο κόσμος έγινε καλύτερος. Προσοχή! Οχι καλός σε σχέση με ό,τι φανταστήκαμε, αλλά καλύτερος από το παρελθόν.

Aυτόν τον καιρό γινόμαστε μάρτυρες μιας συνολικότερης ανακατάταξης της παραγωγικής βάσης σε ολόκληρο τον κόσμο. Είναι δίπλα μας, τη βλέπουμε όλοι. Χιλιάδες κινέζικα καταστήματα έχουν κατακλύσει ολόκληρο τον δυτικό κόσμο.

Συνέχεια

Οι σχέσεις οικονομίας και πολιτικής θα διαπιστώσουμε ότι εξελίσσονται διαρκώς σε μια σειρά από... «παρακάλια».

Οι υστερίες της, επιλεκτικά ευαίσθητης για τα δημοκρατικά δικαιώματα, Αριστεράς έχουν την αποτελεσματικότητα του βοσκού, που έσκουζε για φανταστικούς λύκους στα πρόβατα.

Οι κεϊνσιανές πολιτικές είναι και πολιτικά αδιέξοδες, διότι η νέου τύπου ευημερία που προσδοκά η μεσαία τάξη δεν μπορεί να χρηματοδοτηθεί από τις επιδοτήσεις. Αν δεν γίνουν αλλαγές για να σπάσει ο φαύλος κύκλος της χαμηλής παραγωγικότητας, η κοινωνική οργή θα συσσωρεύεται.

Έβγαλε «βρώμα η Ιστορία ότι ξοφλήσανε» και πεισθήκαμε όλοι πως ξόφλησε κι η οικουμένη.

Αυτό που πρέπει να μας προβληματίσει από την δημοσκόπηση δεν είναι μόνο τα υψηλά ποσοστά που φιλεύουμε τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, αλλά τα χαμηλά προς κάθε κατεργάρη.

Μαζικά πάνε οι Έλληνες να φτιάξουν τα δόντια τους στις Βαλκανικές χώρες...

Οι τηλεφωνητές των αμερικανικών εταιριών βρίσκονται στην Ινδία! Κοστίζουν πολύ λιγότερο από τους Αμερικανούς αλλά κερδίζουν πολλά περισσότερα από τους συμπατριώτες τους. Εμείς βλέπουμε εκμετάλλευση εκείνοι πλούτο Τι είναι λοιπόν προτιμότερο;

H έκθεση του ΟΗΕ για την ανθρώπινη ανάπτυξη είχε και καλά και κακά νέα για την τελευταία δεκαετία (1990-2001).

Οι φτωχοί δεν έγιναν φτωχότεροι λόγω της παγκοσμιοποίησης. Πλουσιότεροι έγιναν. Μπορεί να μην έγιναν όσο πλουσιότεροι πρέπει -να συμφωνήσουμε σ' αυτό- αλλά δεν επιδεινώθηκε η θέση τους. Και οι φτωχοί γίνονται και λιγότεροι

Μια από τις αγαπημένες γκρίνιες κατά της παγκοσμιοποίησης (της νεοφιλελεύθερης -όπως προστέθηκε μετά) είναι ότι κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους.

Μπόνο: «H βοήθεια που προσφέρουμε στην Aφρική είναι μηδαμινή. Eλάχιστοι σώζονται από τα λίγα φάρμακα που στέλνουμε. Oι περισσότεροι πεθαίνουν αβοήθητοι.

Η άφρων πολιτική του Τζόρτζ Μπους έβγαλε τους λαούς στο δρόμο. Επιτυγχάνει όμως κάτι πολύ μεγαλύτερο και πολύ πιο μακροπρόθεσμο. Φουντώνει τον αντιαμερικανισμό σε ολόκληρο τον κόσμο.

Τα μόνα μαζικά κινήματα που μπορεί να δούμε είναι τα «παγκόσμια κινήματα»: χίλιους ανθρώπους στην Αθήνα, 3.000 στη Νέα Υόρκη, 500 στο Βλαδιβοστόκ να συντάσσονται κάτω από μια κοινή σημαία. Άσχετα αν αυτή η σημαία είναι άγνωστη στο Παγκράτι ή το Σόχο...

Εκατομμύρια άνθρωποι διαδήλωσαν προχθές σε όλο τον κόσμο κατά του άδικου πολέμου που επίκειται στο Ιράκ. Συντονισμένα τα φιλειρηνικά κινήματα σε πλέον των 350 πόλεων κατέβηκαν με μια φωνή...

Ναι, ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός. Πάντα ήταν κι απόδειξη αυτού είναι οι διαφορές που υπάρχουν μεταξύ μιας φεουδαρχικής κοινωνίας και της σημερινής. Μόνο που αυτός δεν φτιάχνεται με συνθήματα, αλλά με πιο πολλή δουλειά...

Το βρετανικό φλέγμα του Economist δεν μπορούσε να αφήσει χωρίς να σχολιάσει τα πεπραγμένα του κινήματος της αντιπαγκοσμιοποίησης με τον ξεχωριστό και ιδιαίτερα δηκτικό του τρόπο. Ο τίτλος του άρθρου προϊδεάζει: «Ψάχνοντας κάτι, για το οποίο αξίζει να οργιστούν...»

Αν εξαιρέσουμε τον πρόεδρο κ. Νίκο Κωνσταντόπουλο η σταρ της μάζωξης του κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης στη Φλωρεντία είναι μια γλυκιά Καναδή ονόματι Ναόμι Κλέιν.