Γιατί το –ας πούμε– «προκλητικό ντύσιμο» μιας γυναίκας ορθώς δεν θεωρείται πρόκληση για βιασμό (και φυσικά δεν είναι «βιασμός»), ενώ ο προκλητικός λόγος πολλάκις εξομοιώνεται με τη βία;

Ο δημόσιος διάλογος παγκοσμίως γίνεται πάνω σε ιδιωτικές και χωρίς δημοκρατικό έλεγχο πλατφόρμες οι οποίες σήμερα –έστω λόγω πολιτικών πιέσεων– απαγορεύουν τον ρατσιστικό λόγο. Ποιος μπορεί όμως να ξέρει τι θα απαγορεύσουν αύριο;

Πέρα από τη μικροπολιτική φασαρία του ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει ένα συνολικό ζήτημα με τον έλεγχο της πληροφορίας στις μεγάλες πλατφόρμες όπως είναι το Facebook και το Twitter. 

Οι νόμοι περιορισμού της ελευθερίας του λόγου, ακόμη κι εκείνοι που είναι δικαιολογημένοι, στόχο έχουν τη φίμωση και όχι την προστασία άλλων υπέρτερων αγαθών.

Ο υπ. Υγείας έβγαλε φόρα παρτίδα ονόματα και φωτογραφίες, προανέκρινε, ανέκρινε, δίκασε και εξέδωσε απόφαση. Εκείνος ο νόμος για την «προστασία του κατηγορουμένου» από τη δημοσιότητα ισχύει για όλους;

Στην Ελλάδα φτιάξαμε έναν σκασμό νόμους για να προστατεύσουμε την προσωπικότητά των κατηγορούμενων, αλλά όχι και τη σωματική τους ακεραιότητα.

Συνέχεια

Υπάρχει ένα πρόβλημα με τα «εθνικά μυστικά». Είναι τόσο μυστικά που δεν ξέρουμε αν πράγματι είναι εθνικά, ή αν κάποιος τα χρησιμοποιεί για την πάρτη του.

Ο νόμος έχει μόνο σκοπό την τρομοκράτηση όσων δημοσιεύουν.

Ένας νόμος εφαρμόζεται πότε έτσι πότε αλλιώς. Αλλοτε «θολώνουν» οι φωτογραφίες των θυτών και άλλοτε των θυμάτων.

Οι «Ρεπόρτερ χωρίς Σύνορα» εκφράζουν την ανησυχία τους «για το μέγεθος μιας νέας απειλής στην ελευθερία του Τύπου, τη μαζική παρενόχληση των δημοσιογράφων στο Διαδίκτυο».

Αγενής διαμαρτυρία χωρίς προπηλακισμούς και καταστροφές περιουσίας δεν πρέπει να είναι παράνομη.

Τελικώς, οι πατριδολάτρες, διά συλλαλητηρίων, κραυγών και ποινών, το κατάφεραν. Στην Ελλάδα κανένας δεν ονόμαζε την ακατονόμαστη· ακόμη και το νεομακεδονικό ζήτημα βαφτίστηκε «Σκοπιανό» για να μη θιγούν οι... ευαισθησίες κάποιων.

Ο κ. Γιάννης Σμαραγδής αποκάλυψε ότι υπάρχει μία ακόμη συνωμοσία κατά του έθνους, η οποία ξεκινά με τις αρνητικές κριτικές για το έργο του «Νίκος Καζαντζάκης».

Ένα σενάριο καφκικής φαντασίας για τον δημοτικό ραδιοσταθμό της Αθήνας.

Το αυτονόητο στην εκφορά του λόγου, ακόμη και εκείνου που μπορεί να θεωρηθεί ρατσιστικός, είναι ο αντίλογος.

Οι δημοσιογράφοι διά των συνδικαλιστικών τους ενώσεων δεν έχουν στοιχεία για την έκταση του φαινομένου των αγωγών.

Δυστυχώς σήμερα οι αρχές της Δημοκρατίας είναι ταμπού. Δεν συζητιούνται, δεν διδάσκονται στη βάση των ευεργετικών αποτελεσμάτων που είχαν στις κοινωνίες όπου εφαρμόστηκαν.

Βουλευτές ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ζητούν να υπαγορεύουν και τις ειδήσεις που μεταδίδουν τα κανάλια.

Υπήρχαν ελπίδες πως, τηρουμένων των αναλογιών, η Ελληνική Ενωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη (ΕΕΔΑΠ) θα μπορούσε να γίνει ACLU.