Η αντίληψη που θέλει τους δημοσιογράφους να υπηρετούν κάποιον ανώτερο της ενημέρωσης σκοπό.

Εχουν περάσει νόμοι και νόμοι για την προστασία και των κατηγορουμένων και χθες είχαμε κρεμασμένο στα περίπτερα το πρωτοσέλιδο «Φίλη “οχιά” της έλιωσε το πρόσωπο».

Υπάρχει όμως κάτι χειρότερο από το θλιβερό χιούμορ της Athens Voice. Η εκμετάλλευση του θανάτου για πολιτικό κέρδος, κάτι που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ σε μια ακριβώς αντίστοιχη περίπτωση.

Όταν όλα μπαίνουν στο μπλέντερ που λέγεται fake news, φτάνουμε σε λάθος συμπεράσματα. Καταλήγουμε σε διαγωνισμό κραυγών ανάμεσα σε κουφούς.

Στις ώριμες αγορές της ενημέρωσης, η αξιοπιστία είναι το μεγαλύτερο κεφάλαιο των ΜΜΕ. Η δημοσιογραφική ιδιότητα αναστέλλεται μόλις κάποιος αναλάβει κάποια θέση σε δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα.

Στη Βουλή για το θέμα της ταυτότητας φύλου έγινε αποκατάσταση και ουχί παραχώρηση δικαιώματος.

Η επίθεση που γίνεται στα ΜΜΕ υπό την ταμπέλα «συστημικά Μέσα» δεν έχει σκοπό να διορθωθούν, αλλά περισσότερο να συμμορφωθούν στις επιταγές μιας αριστερόστροφης αντίληψης και μιας δήθεν «αριστερής» κυβέρνησης.

Τα ελληνικά ΜΜΕ έχουν πάρα πολλά προβλήματα, που η κρίση απλώς ανέδειξε, και ανάμεσα σε αυτά δεν είναι η φημολογούμενη «συστημικότητά» τους.

Μ​​όνο μία εφημερίδα αναπαρήγαγε –και μάλιστα εικονογραφημένα– τα αποσπάσματα από την ιδιωτική αλληλογραφία του δικαστή του Συμβουλίου της Επικρατείας.

Ο Μπορίς Τζόνσον και άλλοι οπαδοί του Brexit τώρα κάνουν καμπάνια εναντίον της καρικατούρας της Ευρώπης που οι ίδιοι δημιούργησαν.

Η χαρά του Πειθαρχικού θα ήταν χθες τα περίπτερα της Γηραιάς Αλβιώνας.

Τα ΜΜΕ ως όμηρος αριστερίστικου λαϊκισμού.

Το δόγμα της δημοσιογραφίας ήταν ότι πρέπει να αλλάξει τον κόσμο όχι να τον ενημερώνει.

H πραγματικότητα είναι τόσο σύνθετη που ουδείς μπορεί να προϋπολογίσει τις επιπτώσεις από την δημοσίευση μιας φωτογραφίας.

Κάθε φορά που η φρίκη φτάνει στα δημοσιογραφικά γραφεία ορθώνεται το ερώτημα αν πρέπει να γίνει κτήμα του κοινού.

Πρέπει να ασκείται σφοδρή κριτική διότι τα ελληνικά ΜΜΕ δεν προειδοποίησαν προ του 2009 για την κρίση που έρχεται και όχι να ψέγονται τώρα διότι ανέδειξαν την καταστροφή που ελλοχεύει.

«...σας καλώ στο πρωτοσέλιδο του αυριανού φύλλου σας να δημοσιεύσετε το όνομά μου και τη φωτογραφία μου διαψεύδοντας την οποιαδήποτε σχέση μου με τις καταγγελίες και ζητώντας συγγνώμη για το συκοφαντικό δημοσίευμα και τη βλάβη που μου προκαλέσατε».

Κάπως σαν την Ελλάδα πορεύτηκε και η ελληνική δημοσιογραφία. Αντί να λύνει προβλήματα, διαδήλωνε.

Όταν κάποιοι εθίζονται στους αστόχαστους παραλληλισμούς μετακινούνται από την μία ανοησία στην άλλη χωρίς να κοιτούν πρόσημα και χρώματα.