Η Αριστερά κυκλοφορεί χρόνια τώρα στη χώρα με τη μεζούρα της ηθικής. Επειδή μαρτύρησε από το μετεμφυλιακό κράτος, καθιέρωσε την αντίληψη ότι αγιοποιήθηκε.
Ο κ. Αλέξης Τσίπρας είναι η επιλογή Αλαβάνου. Οχι τώρα, από την εποχή των δημοτικών εκλογών. Ας μην ξεχνάμε ότι για την υποψηφιότητα του κ. Τσίπρα, ο πρόεδρος του «Συνασπισμού» πήρε πίσω την υπόσχεσή του και άδειασε ένα ιστορικό στέλεχος της παράταξης, τον κ. Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Αν και δεν μπορούμε να ξέρουμε τι θα έκανε ο κ. Παπαγιαννάκης στις δημοτικές εκλογές (μπορεί να έπαιρνε πάνω ή κάτω από το 11% της «Ανοιχτής Πόλης»), μπορούμε να πούμε ότι η επιλογή Αλαβάνου ήταν επιτυχής.
Μπράβο, λοιπόν, στον κ. Αλαβάνο που κατανόησε τις επικοινωνιακές ανάγκες των καιρών και προώθησε τον κ. Τσίπρα, και μπράβο στον κ. Τσίπρα που δεν εξέθεσε τον πολιτικό του πάτρωνα. Hταν μια εκλογικά επιτυχής για τον «Συνασπισμό» επιλογή. Τη δήλωση, όμως, ότι «η λογική των δαχτυλιδιών και των αυτοκρατόρων δεν συνάδει με το ήθος της Αριστεράς», ο κ. Τσίπρας τι την ήθελε; Δηλαδή ο ίδιος έχει περισσότερες αγωνιστικές περγαμηνές από τον κ. Παπαγιαννάκη για τον Δήμο της Αθήνας και μεγαλύτερη κομματική δραστηριότητα από τον κ. Κουβέλη για την ηγεσία του «Συνασπισμού»; Δεν καταλαβαίνουμε γιατί σε κάποιους υπάρχουν «δαχτυλίδια» και σε άλλους «ήθος» και δη αριστερό;
Να υπενθυμίσουμε λοιπόν ότι το 2004 το ΠΑΣΟΚ βρισκόταν σε δεινή θέση. Οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι η μόνη πιθανότητα να κερδίσει εκλογές ήταν υπό την ηγεσία του δημοφιλέστατου (τότε) Γ. Παπανδρέου. Εκλέχτηκε αρχηγός χωρίς να εκδηλωθεί η παραμικρή αντίδραση. Το όλον ΠΑΣΟΚ συμφώνησε με την επιλογή Σημίτη. Μπορεί να το έκανε διότι ήταν τρομαγμένο από την προοπτική απώλειας της εξουσίας, αλλά δεν υπήρξε δεύτερος. Αν, λοιπόν, η εύνοια της ηγεσίας προς έναν υποψήφιο -τον οποίο μάλιστα οι δημοσκοπήσεις ανέβαζαν στα ουράνια- είναι κακό πράγμα, γιατί η εύνοια του κ. Αλαβάνου προς τον κ. Τσίπρα είναι αριστερή, δηλαδή ηθική;
Η Αριστερά κυκλοφορεί χρόνια τώρα στη χώρα με τη μεζούρα της ηθικής. Επειδή μαρτύρησε από το μετεμφυλιακό κράτος, καθιέρωσε την αντίληψη ότι αγιοποιήθηκε. Μετράει το μπόι της και το ανάγει σε ηθικό μέτρο όλης της κοινωνίας. Αν ο αρχηγός ενός «αστικού κόμματος» επιλέγει τον διάδοχό του «δίνει δαχτυλίδια». Αν ο αρχηγός ενός αριστερού κόμματος επιλέγει τον διάδοχό του, αυτό συνάδει με το ήθος της Αριστεράς, που φυσικά είναι ήθος και ολόκληρης της κοινωνίας. Αν κάποιος επισκεφθεί μια χώρα στην οποία ο πρόεδρός της κυβερνά διαταγμάτων, τότε «κόκκινο φίδι που τον έφαγε»: είναι αντιδραστικός, «στηρίζει τις αντιδημοκρατικές πρακτικές των δεξιών καθεστώτων» κ.λπ. Τώρα ο κ. Τσίπρας μας καλεί να διδαχθούμε από τον Τσάβες.
Οταν ακροδεξιοί παραβαίνουν τον νόμο, έχουμε φασιστική εκτροπή. Οταν τα αριστερά σχήματα καταλαμβάνουν πανεπιστήμια και καίνε κάλπες, έχουμε τη «δίκαιη οργή των φοιτητών». Σκεφθείτε μόνο, τι θα γινόταν αν μέλη του ΛΑΟΣ ή της «Χρυσής Αυγής», έκαιγαν -όχι κάλπες, αλλά- ένα μόνο ψηφοδέλτιο.
Γι’ αυτό ιστορικά η Αριστερά έχει κάνει μόνο «λάθη» και οι άλλοι μόνο «εγκλήματα». Φυσικό είναι: όταν βαστάς τη μεζούρα της ηθικής, χρωματίζεις τις πράξεις κατά το δοκούν. Επειδή είσαι κληρονόμος του «ήθους της Αριστεράς» εξ ορισμού αποκλείονται εγκλήματα ή άλλου τύπου ανηθικότητες. Αρα, μόνο οι απέναντι «δίνουν δαχτυλίδια». Εσύ ως κληρονόμος του ήθους, το πολύ πολύ να κάνεις κανένα λάθος.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 16.12.2007
