Το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη νόμου που να τιμωρεί τη «σεξουαλική παρενόχληση» ή τη «συζυγική βία», αλλά η μη εφαρμογή όλων των προηγούμενων νόμων που τιμωρεί τις πράξεις. Ασχετα αν αυτές δεν έχουν καινοφανή και μεταμοντέρνα ονόματα.
Αριστερά της Αριστεράς δεν υπάρχει η Δεξιά, όπως είχε πει ο Χαρίλαος Φλωράκης. Συνήθως υπάρχει η ανοησία, την οποία δυστυχώς σε πολλές περιπτώσεις υιοθετεί η Δεξιά. Οπως γίνεται τώρα με την ποινικοποίηση αυτού που βαφτίστηκε «σεξουαλική παρενόχληση».
Σύμφωνα λοιπόν με δημοσιογραφικές πληροφορίες, η «σεξουαλική παρενόχληση» στους χώρους εργασίας θα τιμωρείται με ποινή φυλάκισης έξι μηνών έως τριών ετών. Με τον ίδιο νόμο καταργείται και η πρώτη αρχή του δικαίου, το «τεκμήριο αθωότητας». Κάθε καταγγελλόμενος/η έχει «τεκμήριο ενοχής», πρέπει δηλαδή με κάθε καταγγελία να αποδεικνύει ότι δεν είναι ελέφαντας.
Ως «σεξουαλική παρενόχληση» ορίζεται «οιαδήποτε μορφή ανεπιθύμητης λεκτικής, μη λεκτικής ή σωματικής συμπεριφοράς σεξουαλικού χαρακτήρα, με σκοπό ή αποτέλεσμα την προσβολή της αξιοπρέπειας ενός προσώπου, ιδίως με τη δημιουργία εκφοβιστικού, εχθρικού, εξευτελιστικού, ταπεινωτικού ή επιθετικού περιβάλλοντος». Κατά το βιβλίο «Σεξουαλική παρενόχληση στην εργασία», που υπογράφουν οι πανεπιστημιακοί Β. Αρτινοπούλου και Θ. Παπαθεοδώρου, υπάρχουν οι κάτωθι μορφές παρενόχλησης: 1) Επαφή – άγγιγμα, 2) προκλητικές χειρονομίες, 3) πίεση για σχέση, 4) σχόλια για το σώμα, 5) πίεση για σεξουαλική επαφή, 6) πίεση για ραντεβού, 7) παραβίαση προσωπικού χώρου, 8) προκλητικά βλέμματα.
Αν θέλουμε να βρούμε το νήμα της ποινικοποίησης της «σεξουαλικής παρενόχλησης» πρέπει να ξεκινήσουμε από τον ανορθολογικό μεταμοντερνισμό που γεννήθηκε στην Ευρώπη.
Ο μεταμοντερνισμός -ένα ανόητο φιλοσοφικό παιγνίδι με τις λέξεις και έννοιες- γεννήθηκε από ένα μέρος της ηττημένης Αριστεράς. Αυτή, σαν είδε να καταρρέει το φιλοσοφικό της οικοδόμημα, άρχισε να επιχειρηματολογεί ότι έφταιγαν τα θεμέλια του δυτικού Διαφωτισμού. Σχετικοποίησε τις έννοιες και βάλθηκε να εξηγεί τον κόσμο με λεκτικούς παραλληλισμούς, δηλαδή σοφιστείες. Δεν είναι υπερβολή: το μεγαλύτερο μέρος της γαλλικής διανόησης και το μισό Πάντειο ζει απ’ αυτό.
Επειδή δε ακόμη και η ανοησία μπορεί να είναι γόνιμη, σε πολλά «αριστεροφιλελεύθερα» (liberal) αμερικανικά πανεπιστήμια υποστηρίχθηκε κάθε παραδοξότητα. Κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι οι φυσικοί νόμοι δεν έχουν καθολική ισχύ, αλλά είναι προϊόν του δυτικού πολιτισμού (Molefi Kete Asante κ.ά.). Η «φεμινιστική ιστορία της Λογικής» θέλει ακόμη και την τυπική λογική «διαμορφωμένη από τους άνδρες για τους άνδρες» (Andrea Nye). Η γκουρού του φεμινισμού Andrea Dworkin έφτασε να επιχειρηματολογεί ότι κάθε ετεροφυλοφιλική επαφή είναι μια μορφή βιασμού για τις γυναίκες, διότι «κάθε άνθρωπος έχει ένα σώμα που πρέπει να είναι απαραβίαστο και όταν αυτό παραβιάζεται κακοποιείται. Η γυναίκα έχει ένα σώμα που παραβιάζεται στη σεξουαλική επαφή…».
Αυτός ο ανορθολογικός μεταμοντερνισμός μπολιάστηκε με το αίτημα της ενίσχυσης των ατομικών δικαιωμάτων και την καταπολέμηση κάθε μορφής βίας. Ετσι, μέσα σε κλίμα «εννοιολογικού εξτρεμισμού» των αμερικανικών ΑΕΙ γεννήθηκε η «σεξουαλική παρενόχληση», για να καταλήξει σε εφαρμοσμένη πολιτική παγκοσμίως. Διά του ακτιβισμού έγινε νόμος, πρώτα στις ΗΠΑ και μετά στην Ευρώπη. Μην ξεχνάμε ότι η «σεξουαλική παρενόχληση» είναι μόνο μια μορφή «εφαρμοσμένου ανορθολογισμού». Αλλες είναι «το κίνημα της πολιτικής ορθότητας στον λόγο» και η ταύτιση των ΜΜΕ με την εξουσία.
Ολα τα παραπάνω δεν υπονοούν πως δεν υπάρχει πρόβλημα στους χώρους εργασίας. Οι δημοσιευμένες στατιστικές το παρουσιάζουν μεγάλο. Μόνο που αυτό δεν λύνεται με την εξτρεμιστική ή μεταμοντέρνα ερμηνεία των εννοιών ούτε με έκτακτα νομοθετικά μέτρα.
Ετσι κι αλλιώς, πολλές από τις πράξεις που τώρα ποινικοποιούνται είναι ήδη ποινικοποιημένες. Υπάρχουν τα αδικήματα της λόγω και έργω εξύβρισης: Οι εφαψίες τιμωρούνται. Το ίδιο ισχύει και για τις προκλητικές χειρονομίες ή τα χυδαία σχόλια για το σώμα. Η πίεση για σεξουαλική επαφή είναι από απόπειρα βιασμού μέχρι προσβολή της γενετήσιας αξιοπρέπειας. Η παραβίαση προσωπικού χώρου επίσης τιμωρείται. Απομένουν εκτός τα «προκλητικά βλέμματα» τα οποία μπορεί να κοστίσουν σε κάποιον/κάποια 6-36 μήνες φυλάκιση.
Αλλά ακόμη και αν δεχθούμε ότι κάποιο άτομο πρέπει να φυλακιστεί διότι κοίταξε προκλητικά, έχουμε ένα ακόμη (στην μεγαλύτερη έκτασή του) άχρηστο νόμο. Οπως ακριβώς έγινε με τον νόμο που τιμωρεί τη «συζυγική βία», λες και το προηγούμενο νομικό πλαίσιο επιβράβευε οποιαδήποτε μορφή βίας.
Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι η έλλειψη νόμου που να τιμωρεί τη «σεξουαλική παρενόχληση» ή τη «συζυγική βία», αλλά η μη εφαρμογή όλων των προηγούμενων νόμων που τιμωρεί τις πράξεις. Ασχετα αν αυτές δεν έχουν καινοφανή και μεταμοντέρνα ονόματα.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 11.6.2006
