Πέρα από τη δόση της δεκάλεπτης δημοσιότητας που χρειάζονται όλο και πιο τακτικά οι πολιτικοί με τις απαγορεύσεις κρύβουν τις ανεπάρκειες τους ή τις ανεπάρκειες του κρατικού μηχανισμού.
Χθες για πρώτη φορά εφαρμόστηκε ο νόμος Πετσάλνικου που αποτρέπει τη φωτογράφηση ή βιντεοσκόπηση κατηγορούμενων για παραβατικές πράξεις σε δημόσιους χώρους. Πρόκειται για ένα ανόητο νόμο, από κείνους που περνούν σωρηδόν οι υπουργοί πρώτον για να δείξουν ότι κάτι κάνουν και δεύτερον για να επιδείξουν κοινωνική ευαισθησίες και δη σε άτομα που οι συνθήκες τους έφεραν σε μειονεκτική θέση.
Ο νόμος αυτός πέρασε το Δεκέμβριο του 2003 με παιάνες και θούριους, τον χειροκρότησαν οι συνήθεις ευαίσθητοι, έδωσε κάνα δύο πομπώδεις συνεντεύξεις για τα δικαιώματα των κατηγορούμενων ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης κ. Φίλιππος Πετσάλνικος και τελεύτησε. Δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Και πώς να εφαρμοστεί, αφού την ίδια εποχή που το υπουργείο Δικαιοσύνης ξεχείλιζε από κοινωνική ευαισθησία, το υπουργείο Δημόσιας Τάξης μοίραζε τις φωτογραφίες του επίδοξου δολοφόνου της κ. Ντόρας Μπακογιάννη;
Ο νόμος αυτός πέρασε στο βασίλειο της λήθης, όπως του έπρεπε. Αυτό είναι ένα επικίνδυνο βασίλειο στο οποίο έχουν στοιβαχτεί εκατοντάδες νόμοι για τις ανάγκες δημοσίων σχέσεων των κατά καιρούς υπουργών, νόμοι οι οποίοι λειτουργούν σαν ωρολογιακές βόμβες: όλο και κάποιος δικαστής θα τους θυμηθεί και θα τους εφαρμόσει επιλεκτικά επί δικαίων.
Χθες όμως συνέβη το απροσδόκητο. Για πρώτη φορά έγινε αναπαράσταση δολοφονίας στη Βέροια και δεν είδαμε τον κατηγορούμενο.
Δικαιώθηκε μετά διετία ο κ. Πετσάλνικος; Εφαρμόστηκε ο νόμος; Όχι. Απλώς η αστυνομία έκανε καλά τη δουλειά της. Πήγε τον κατηγορούμενο στον τόπο της αναπαράστασης και τον πήρε από εκεί αποφεύγοντας τις τηλεοπτικές κάμερες. Τόσο απλό. Ούτε νόμοι χρειάζονταν, ούτε περιστολή της συνταγματικά κατοχυρωμένης ελευθερίας του Τύπου ούτε συνεντεύξεις, ούτε τίποτε. Ήρκεσε το γεγονός ότι ο κρατικός μηχανισμός έκανε καλά τη δουλειά του.
Αυτό το συμβάν μας επιτρέπει να βγάλουμε συνολικότερα συμπεράσματα για το αμόκ απαγορεύσεων που έχει καταλάβει τον πολιτικό κόσμο. Πέρα από τη δόση της δεκάλεπτης δημοσιότητας που χρειάζονται όλο και πιο τακτικά με τις απαγορεύσεις κρύβουν τις δικές τους ανεπάρκειες. Δεν μπορεί η Αστυνομία να κάνει καλά τη δουλειά της και να προστατεύσει έναν κατηγορούμενο από το αδηφάγο μάτι της κάμερας; Περνάει ένας νόμος που απαγορεύει γενικώς τη φωτογράφηση. Δεν μπορούν οι πολιτικοί να αντισταθούν στη σαγήνη των ΜΜΕ για λίγα λεπτά προβολής; Απαγορεύουμε στους επιχειρηματίες να επενδύσουν όπου θέλουν. Δεν αντέχουν την κριτική; Περνάει ένας νόμος για τις αγωγές (χωρίς τη βάσανο της αποδεικτικής διαδικασίας και χωρίς την απολογία του κατηγορούμενου) τον οποίο χρησιμοποιούν κατά κόρον οι πολιτικοί για να φιμώσουν τον Τύπο. Δεν μπορούν να αντισταθούν στην πίεση για μονιμοποίηση των συμβασιούχων; Φτιάχνει μια συνταγματική διάταξη ο κ. Βενιζέλος μετατρέποντας τον ανώτατο νόμο του κράτους σε κουρελού.
Πολλοί μετρούν τις ευθύνες του ΠΑΣΟΚ στο λαϊκισμό του, στην οικονομία κ.λπ. Η χειρότερη κληρονομιά του είναι ένα νομοθετικό ναρκοπέδιο που άφησε. Πρόκειται για ένα σκασμό διατάξεων, νόμων, (μέχρι και) συνταγματικών ρυθμίσεων που μπορεί οι περισσότερες είναι εν υπνώσει, θα έρθει όμως η ώρα που θα εκραγούν στα χέρια αδύναμων…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 24.11.2005
