Τι θέλουμε τελικά από το ΕΣΡ; Απλώς να υποβάλλει εκθέσεις ιδεών για την χυδαιότητα της τηλεόρασης -όπως κάνουν καθημερινά όλοι αυτοί που σήμερα σχίζουν τα δημοκρατικά τους ιμάτια;
Aντε πάλι από την αρχή! Με τις Αριστερές υποκρισίες (οι οποίες θέλουν Ανεξάρτητες Αρχές, αρκεί να μην λαμβάνουν αποφάσεις) και τις συνήθεις κραυγές περί λογοκρισίας. Προχθές το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο (ΕΣΡ) πήρε απόφαση κύρωσης δύο καναλιών με χαμηλά ομολογουμένως πρόστιμα -100.000 και 150.000 ευρώ- διότι σε σίριαλ που μετέδωσαν υπήρχαν βωμολοχίες και προβλήθηκε το φιλί δύο ανδρών. Να συμφωνήσουμε ότι το σκεπτικό της απόφασης ατύχησε. Επιεικής όρος. Ήταν ένα σκεπτικό χυδαίο. «Παραγωγική διαδικασία της ζωής»; Δεν απέπνεε καν ομοφοβία, αλλά ομοανοησία. Λες και βγήκε από σχολικό εγχειρίδιο του 19ου αιώνα.
Το σκεπτικό είναι χωρίς δεύτερη κουβέντα καταδικαστέο. Υπάρχει, όμως και η απόφαση καθαυτή. Ναι, είναι λογοκριτική. Αλλά αυτή τη δουλειά δεν αναθέσαμε στο ΕΣΡ; Τι το θέλουμε; Να κάνει διαπιστώσεις για την χυδαιότητα της ελληνικής τηλεόρασης και να υποβάλλει εκθέσεις (ιδεών) στον ελληνικό λαό -όπως κάνουν όλοι εκείνοι που καθημερινά ελεεινολογούν την απουσία του ΕΣΡ και σήμερα σχίζουν τα δημοκρατικά τους ιμάτιά για λογοκρισία των χειλέων Παπακαλιάτη;
Τα ‘χουμε μπερδέψει όλα σ’ αυτή τη χώρα. Η σύγχυση που χαρακτηρίζει το κυρίαρχο ιδεολογικό ρεύμα (δηλαδή την Αριστερά) έγινε και σύγχυση της ελληνικής κοινωνίας. Θέλουμε νόμους, αρκεί να μην τους εφαρμόζουμε, απαιτούμε Ανεξάρτητες Αρχές, αρκεί να μην λειτουργούν.
Ας ξαναπάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή. Ναι, το ΕΣΡ ασκεί λογοκρισία. Νομιμοποιείται όμως και ηθικά και πολιτικά διότι οι καναλάρχες διαχειρίζονται δική μας περιουσία. Δεν είναι λογοκρισία που εδράζεται σε κάποια αστήρικτη αντίληψη περί «χρηστών ηθών», αλλά στην υπαρκτή βάση των συχνοτήτων. Αυτές είναι περιουσία του ελληνικού λαού που δίδονται υπό όρους. Αν αυτός λαός είναι συντηρητικός νομιμοποιείται να επιβάλει τον συντηρητισμό του στα μεταδιδόμενα προγράμματα. Δεν μπορεί στο όνομα μιας (συνηθέστατα ψευδεπίγραφης) πρωτοπορίας να καταπατούνται τα περιουσιακά δικαιώματα της πλειοψηφίας. Αν δεν μας αρέσει η αντίληψη της πλειοψηφίας για τους ανδρικούς ασπασμούς -αν την θεωρούμε συντηρητική- να την αλλάξουμε. Με δικά μας λεφτά, όμως. Να βγάλουμε βιβλία, να εκδώσουμε εφημερίδες, να τυπώσουμε αφίσες. Δεν μπορούμε όμως να πηγαίνουμε στο χωράφι της πλειοψηφίας και να τους λέμε: «επειδή εμείς είμαστε προοδευτικοί κι εσείς συντηρήκλες, εδώ στο δικό σας χωράφι θα στήσουμε μια γιγαντοαφίσα του κ. Παπακαλιάτη να ασπάζεται τον κ. Σερβετάλη. Κι αν δεν σας αρέσει είστε “μπήξε δείξε”». Με το δίκιό τους αυτοί θα μας κράξουν: «Στήστε την κ…αφίσα στο δικό σας χωράφι. Βγάλτε τους σε ταινία ή σε βίντεο».
Η λογοκρισία που ασκεί το ΕΣΡ δεν είναι θέμα δημοκρατικών δικαιωμάτων της μειοψηφίας. Είναι θέμα καλών λογαριασμών, που εκτός από την παραγωγή καλών φίλων προστατεύει αυτά τα δικαιώματα. Οι μειοψηφίες μπορούν να φτιάξουν οποιοδήποτε πρωτοποριακό ή ακόμη και χυδαίο έργο. Μπορούν να το προβάλλουν και να το διακινούν χωρίς εμπόδια (πέρα από εκείνα που αφορούν την προστασία ανηλίκων). Ουδείς -ούτε καν το 99,999% του ελληνικού λαού- δεν μπορεί να τους το απαγορεύσει. Η πλειοψηφία έχει λόγο μόνο στην κοινή μας περιουσία, όχι στο έργο των άλλων. Και οι συχνότητες είναι κοινόκτητες, οπότε ισχύει ο νόμος της πλειοψηφίας.
Διακινούνται με άφατη ελαφρότητα διάφορες προδιαγραφές για τις θεσμικές υποχρεώσεις του ΕΣΡ. Ένας τηλεοπτικός σκηνοθέτης βγήκε πρωί-πρωί στα ραδιόφωνα κι αναρωτιόταν τι έκανε το ΕΣΡ για σοβαρότερα των ασπασμών θέματα όπως είναι η ρύπανση στον πλανήτη και οι πόλεμοι. (Σ.Σ.: σοβαρά! Αυτά έλεγε). Καιρός είναι να σοβαρευτούμε σ’ αυτή τη χώρα και να αποδώσουμε τα του ΕΣΡ στο ΕΣΡ και τα της πλειοψηφίας (όσο κι αν δεν μας αρέσει) στην πλειοψηφία…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 13.11.2003
